آيات ۴ و ۵ ناس و غدیر

«مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ...»

على بن ابى ‏طالب‏ عليه السلام آن امامى است كه پيامبر صلى الله عليه وآله او را سبب امتحان امت قرار داد و فرمود: لَوْ لا انْتَ يا عَلِىُّ لَمْ يُعْرَفِ الْمُؤْمِنُونَ بَعْدى: اى على، اگر تو نبودى مؤمنين بعد از من شناخته نمى‏ شدند.

پيامبر صلى الله عليه وآله فصلى از مراسم و خطبه غدير را به دشمنان ائمه‏ عليهم السلام اختصاص داده، تا مردود شوندگان از امتحان علوى بدانند چه آينده‏اى در انتظار آنان است. اقتباس از چند آيه و تضمين آياتى ديگر براى اين منظور، روى هم ۱۵ آيه را عنوان اين بخش قرار داده است.

در اين آيات از يك سو اوصاف و رفتار اعداء اهل‏بيت‏ عليهم السلام در دنيا مطرح شده، كه ثابت قدم نبودن آنان در ايمان و گفتگوهاى نارواى آنان و متكبر بودن آنان ذكر شده است. از سوى ديگر جزاى اعتقاد و عملشان در دنيا و آخرت را بيان مى ‏كند كه سقوط ارزش اعمالشان، و استحقاق آتش ابدى بدون تخفيف و مهلت و بدون شفاعت، آن هم عذاب فوق‏ العاده‏اى در پايين‏ترين درجه جهنم با شنيدن صداى جوشش جهنم و ديدن شعله‏ هاى آتش نمونه‏ هاى آن است.

اين آيات تضمين شده در كلام پيامبر صلى الله عليه وآله ۱۵ آيه است، كه از جمله اين آيات آيه ۴ و ۵ سوره ناس است: «مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ، الَّذِى يُوَسْوِسُ فِى صُدُورِ النَّاسِ» : «  (به خدا پناه مى‏برم) از شر وسوسه كننده منقبض شونده از ذكر خدا، كه در سينه‏ هاى مردم وسوسه مى ‏كند» .

اين آيات از سه بُعد قابل بررسى است:

متن روايت

«مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ الَّذِى يُوَسْوِسُ فِى صُدُورِ النَّاسِ» يَوْمَ الْغَديرِ لَمّا اقامَ اميرَالْمُؤْمِنينَ ‏عليه السلام النَّبِىّ‏ صلى الله عليه وآله لِلنّاسِ، وَ كانَ (عُمَرُ) اذا خَلا قالَ لِلنّاسِ: ما يَأْلُو انْ يُذِلَّ قُرَيْشَ لابْنِ ابى‏ طالِبٍ وَ وُلْدِهِ:

آيه «مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ» درباره روز غدير است كه پيامبر صلى الله عليه وآله اميرالمؤمنين‏ عليه السلام را براى مردم منصوب فرمود. در آنجا عمر در خلوت به مردم مى ‏گفت: از اينكه قريش را براى پسر ابوطالب و فرزندانش ذليل كند هيچ كوتاهى نمى‏ كند.

موقعيت تاريخى

خطابه غدير پايان يافته و قرار است مردم سه روز در غدير متوقف باشند تا مراسم بيعت يكصد و بيست هزار نفر انجام پذيرد. عده‏اى و در رأس آنان دومى شروع به شايعه پراكنى در بين مردم نمودند و از راه‏ هاى مختلف القاء شبهه مى‏ كردند. منافقين از مهاجر و انصار كه هر لحظه اوج ولايت را مى ‏ديدند و ناظر بيعت صد و بيست هزار نفر در گروه ‏هاى كوچك و بزرگ بودند، تحملشان تمام شد و تلاش‏هاى مذبوحانه‏ اى را از راه شبهه‏ افكنى و وسوسه ‏اندازى در قلوب مردم آغاز كردند. آنان براى تخريب اذهان مردم و نيز آخرين احتمالاتى كه در خيال خود آنها را مؤثر در بر هم زدن غدير مى‏دانستند، چند راه را در پيش گرفتند و در زمان باقى مانده از مراسم غدير به مطرح كردن آنها پرداختند.

اولين شيوه وسوسه ‏اندازى در قلوب مردم بود كه قابل اجرا در جاى جاى بيابان غدير در ميان تجمعات مردم بود. در رأس اين توطئه عمر بن الخطاب بود كه هرگاه گروهى از مردم را به دور از چشم پيامبر صلى الله عليه وآله و اصحاب با وفايش مى‏ يافت، براى سست‏ سازى اعتقاد آنان مى ‏گفت: «از اينكه قريش را براى پسر ابوطالب و فرزندانش ذليل كند هيچ كوتاهى نمى‏ كند»!

آيات ۴ و ۵ سوره ناس درباره اوست كه مى ‏فرمايد: «مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنّاسِ الَّذى يُوَسْوِسُ فى صُدُورِ النّاسِ» : «بگو به خدا پناه مى‏برم از شر وسوسه اندازى كه از ياد خدا باز گرفته شده و در سينه ‏هاى مردم وسوسه مى ‏كند» .

امام صادق‏ عليه السلام اين فراز ماجراى غدير را ضمن تفسير آيه ‏اى چنين بيان مى‏ فرمايد: هنگامى كه پيامبرصلى الله عليه وآله در روز غدير اميرالمؤمنين‏ عليه السلام را براى مردم منصوب فرمود، دومى شروع به وسوسه‏ اندازى كرد. او وقتى در خلوت عده‏اى از مردم را پيدا مى‏ كرد به آنان مى‏ گفت: از اينكه قريش را در برابر پسر ابى‏ طالب و فرزندانش خوار كند هيچ كوتاهى نمى ‏كند. و اين است معناى «مِنْ شَرِّ الْوَسْواسِ الْخَنَّاسِ الَّذِى يُوَسْوِسُ فِى صُدُورِ النَّاسِ» : « (به خدا پناه مى‏ برم) از شر وسوسه ‏انداز خنّاس (منقبض شونده از ذكر خدا) كه در سينه ‏هاى مردم وسوسه مى ‏كند» .

تحليل اعتقادى

در اين بيان امام صادق ‏عليه السلام به دو جهت از اوصاف دومى اشاره مى‏ نمايد. يكى «وَسْواس» و ديگرى «خَنّاس» . به تشكيك انداختن مردم و شايعه ‏پراكنى و شبهه ‏اندازى ابزارى بود كه دومى و دار و دسته ‏اش در طول زندگى منافقانه ‏شان براى انحراف مردم به كار گرفتند. اين بدان جهت است كه تصريح به كفر هميشه باعث رفتن آبروى منافق است، اما ايجاد تردّد در دل‏ها اسلحه ‏اى قوى و مؤثر در برابر مردم ضعيف الايمان است.

صفت «خَنّاس» كه درباره شيطان هم به كار رفته، به معناى كسى است كه وقتى ياد خدا را مى‏ شنود گرفته مى‏ شود و تحملش تمام مى‏ گردد. اين صفتى است كه امام صادق‏ عليه السلام درباره دومى فرموده و آيه قرآن را به او تفسير كرده است. اشمئزاز او از نام على‏ عليه السلام و غدير و دين و اتمام نعمت در هيچ كس يافت نمى‏ شود!! انقباض روحى و تنفر ذاتىِ او از اينكه غدير بينى هر چه ضد خداست بر خاك مى‏ ماليد، قابل توصيف نيست.

بهترين شاهد اين مدعا كلماتى است كه او و يارانش در غدير بر زبان جارى كردند :

-  هرگز در مقابل او تسليم نخواهيم شد.

-  چشمان او را بنگريد كه همچون مجانين مى‏ چرخد.

-  چقدر قريش را ذليل مى ‏كند.

-  خواهد دانست كه چه نقشه‏ هايى كشيده ‏ايم.

-  هرگز گفتار محمد را تصديق نمى‏ كنيم و به ولايت على اقرار نمى‏ نماييم.

حديث امام باقر عليه السلام در تفسير سوره فلق نيز بهترين شاهد مدعاست. آن حضرت درباره «قُلْ أَعُوذُ بِرَبِّ الْفَلَقِ، مِنْ شَرِّ ما خَلَقَ» ، فرمود: خداوند مخلوقى بدتر از كسانى كه با اوليائش و اميرالمؤمنين و فرزندانش دشمنى كنند، خلق نكرده است. سپس درباره «وَ مِنْ شَرِّ حاسِدٍ إِذا حَسَدَ» فرمود: منظور دومى است كه نسبت به اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در فضيلتى كه خدا به او داده حسد كرد.