دارمیّه حجونیّه و حدیث غدیر

اتمام حجت دارميّه با حديث غدير    

از نمونه‏ هاى بارز اتمام حجت و استدلال و يادآورى ‏هاى غدير، مواردى است كه توسط خود خداوند و معصومين ‏عليهم السلام و اصحابشان صورت گرفته است.

تمام راويانى كه در طول هزار و چهارصد سال حديث غدير را روايت كرده ‏اند نيز به گونه‏ اى جهاد خود را در مقابله با اهل سقيفه به نمايش گذاشته ‏اند.

از جمله زواياى اين احتجاجات نقش بانوان در احتجاج به غدير يا نقل حديث غدير است، كه در كمتر ماجرا و حديثى اين اتفاق افتاده است، آن هم به نقل شيعه و

اهل ‏سنت. اگر تعداد بانوانى كه نام آنان به عنوان راوىِ داستان غدير در تاريخ و كتب حديث مانده است، با آنچه در موارد ديگر كه توسط آنان گزارش شده مقايسه

گردد، خواهيم ديد كه حضور زنان در نقل ماجراى غدير خم و يا استدلال به آن حضور چشمگير است. حتى بيش از موضوعات ديگرى است كه آنان در طريق نقل آن قرار گرفته ‏اند.

از جمله احتجاج دارميه حجونيه كنانيه است. او از شيعيان معروف و بسيار مشهور حضرت اميرمؤمنان‏ عليه السلام بوده است. به نحوى كه آوازه ‏اش تا بدان حد پيچيده

بود كه معاويه موقع ورود به مكه از وى سراغ گرفت. اين موضوع خود به خوبى مى‏ تواند نمايانگر شدت ارادت اين بانوى شيعه و محب اهل ‏بيت‏ عليهم السلام باشد.

در اينجا ماجرا و اتمام حجت دارميه حجونيه با حديث غدير را مى‏ آوريم:

ابوالقاسم جاراللَّه محمود بن عمر زمخشرى (م ۵۳۸ ق) صاحب تفسير «الكشّاف» در باب چهل و يكم كتاب «ربيع الابرار» داستان احتجاج دارميه را چنين آورده است:

سالى ، معاويه به حج رفت و در پى زنى كه به نام دارميه حجونيه خوانده مى‏ شد فرستاد. اين زن از شيعيان امیرالمؤمنین عليه السلام بود.

زنى سياه چهره و قوى هيكل. معاويه پرسيد: حالت چطور است اى فرزند حام ؟ گفت: به خيرم، و «حام» نيستم. من زنى از قبيله بنى‏ كنانه‏ ام.

گفت: درست گفتى. آيا مى ‏دانى براى چه تو را فراخواندم؟

گفت: سبحان اللَّه! من غيب نمى‏ دانم.

گفت: تا از تو بپرسم چرا على را دوست داشتى و مرا دشمن، و با او دوستى كردى و با من دشمنى؟

گفت: آيا مرا از پاسخ معاف مى‏ دارى؟ گفت: نه.

گفت: حالا كه نپذيرفتى پس بگويم كه من امیرالمؤمنین ‏عليه السلام را به دليل عدالتش در مردم و تقسيم يكسانش دوست داشتم، و با توجه به دليل درگيرى و

مخالفتت با كسى كه از تو براى حكومت سزاوارتر بود و درخواستت نسبت به چيزى كه براى تو نيست، با تو دشمنى و عداوت ورزيدم.

امیرالمؤمنین عليه السلام را دوست دارم به خاطر آنچه پيامبرصلى الله عليه وآله در غدير خم براى او قرار داد كه تو نيز شاهد بودى، و براى محبتش نسبت به بيچارگان

و بزرگ داشتن دينداران. و با تو دشمنى كردم به دليل خونريزى ‏ها و تفرقه اندازيت، و به علت متفرق ساختن صفوف يكپارچه مسلمانان و ستم پيشگى ‏ات در قضاوت و

داورى‏ ات بر اساس هواى نفس.

معاويه گفت: فلذلک انتفخ بطنک و عظم ثدياک و ربت عجيزتک (و بدين گونه مرتكب اهانت به اين بانوى بزرگوار شد) . دارميه گفت: به خدا سوگند اين مطلب ضرب‏

المثلى بود كه درباره هند (مادر معاويه) در نزد پدرم زده مى‏ شد! (يعنى آنچه گفتى به روشنى شايسته مادرت هند است) .

معاويه گفت: به خودت ارفاق كن و خود دارى كن. ما كه حرف خوبى گفتيم؛ انه اذا انتفخ بطن المرأة تمّ خلق ولدها، و اذا عظم ثدياها تروى رضيعها، و اذا عظمت

عجيزتها رزن مجلسها. (و بدين وسيله خواست اهانت خويش را توجيه كند. دارميه آرام گرفت و ساكت شد).

معاويه گفت: آيا على را ديده ‏اى؟ گفت: بله، به خدا سوگند. گفت: او را چگونه يافتى؟

گفت: به خدا سوگند او را ديدم در حالتى كه حكومتى كه تو را مفتون ساخته او را مفتون نكرده بود، و نعمتى كه تو را مشغول ساخته او را به خود مشغول نكرده بود.

گفت: آيا سخن او را نيز شنيدى؟

گفت: آرى به خدا سوگند. كورى را از قلب‏ ها مى‏ زدود، همان گونه كه روغن زنگار ظرف را مى‏ برد.

گفت: راست گفتى. آيا نيازى نيز دارى؟

گفت: آيا اگر از تو درخواست بكنم انجام مى‏ دهى؟

گفت: آرى.

گفت: يكصد شتر سرخ موى نر به همراه چوپانشان.

گفت: با اينها چه مى‏ كنى؟

گفت: با شير آنها كودكان را تغذيه مى‏ كنم و با خود آنها بزرگسالان را زندگى مى‏ بخشم و كسب كرامت مى‏ كنم و ميان خويشان صلح و صفا برقرار مى‏ كنم.

گفت: اگر اينها را به تو بدهم، آيا پيش تو جايگاه على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام را خواهم يافت؟ دارميه (در پاسخ يادآور چند ضرب‏ المثل گويا و دندان ‏شكن شد) و

گفت: آب اما نه چون «صداه» (كه گواراترين چشمه است) ، چراگاه اما نه چون «سعدان» (كه از بهترين گياهان چراگاهى براى شتر است) ، و جوان اما نه چون مالک

(كه الگوى جوانمردى در ميان ضرب المثل‏ هاى عرب بوده است) . اى عجب! بلكه حتى پائين ‏تر از اينها.

(با اين پاسخ كوبنده دارميه، معاويه دو بيت شعر گفت با اين مضمون كه: اگر من بر شما بردبارى نكنم، پس از من از چه كسى بايد اميد بردبارى داشت؟

اينها را به گوارايى بگير، و رفتار فرد بزرگوارى را ياد كن كه در مقابل عداوت و دشمنى به تو پاداش آشتى و سلامتى مى‏ دهد) . سپس اضافه كرد: به خدا سوگند اگر على

زنده بود از اينها هيچ چيزى به تو نمى ‏داد.

دارميه گفت: نه به خدا نمى‏ داد، و حتى يک موى از مال مسلمانان را ! (و بدين گونه فهماند كه اينها حق مسلمان است، و تو از مال خودت چيزى ندارى كه به اين و آن

بدهى) .