تبوک: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی غدیر
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۵: خط ۵:


با توجه به اينكه حاضرين در غدير حاجيان بودند كه از نظر جغرافيايى به هشت گروه تقسيم مى‏ شدند، خبر [[خطبه غدیر|خطابه غدیر]] نيز به همان وسعت انتشار يافت. يكى از اين هشت گروه عبارت بود از گروهى كه از اطراف [[مدینه]] تا فاصله‏ هاى دوردست حتى نجد و فدک و خیبر و تبوک آمده بودند.<ref>بحار الانوار: ج ۲۱ ص۳۸۵، ۳۹۳، ۳۹۶ و ج۳۷ ص۱۱۱، ۱۳۶، ۱۵۸ و ج۳۹ ص۳۳۶ و ج۴۱ ص۲۲۸. اثبات الهداة: ج ۲ ص۶۸، ۱۳۶. عوالم العلوم: ج۳/۱۵ ص۲۹۹. الغدیر: ج۱ ص۱۰-۱۲، ۳۶۸.</ref>
با توجه به اينكه حاضرين در غدير حاجيان بودند كه از نظر جغرافيايى به هشت گروه تقسيم مى‏ شدند، خبر [[خطبه غدیر|خطابه غدیر]] نيز به همان وسعت انتشار يافت. يكى از اين هشت گروه عبارت بود از گروهى كه از اطراف [[مدینه]] تا فاصله‏ هاى دوردست حتى نجد و فدک و خیبر و تبوک آمده بودند.<ref>بحار الانوار: ج ۲۱ ص۳۸۵، ۳۹۳، ۳۹۶ و ج۳۷ ص۱۱۱، ۱۳۶، ۱۵۸ و ج۳۹ ص۳۳۶ و ج۴۱ ص۲۲۸. اثبات الهداة: ج ۲ ص۶۸، ۱۳۶. عوالم العلوم: ج۳/۱۵ ص۲۹۹. الغدیر: ج۱ ص۱۰-۱۲، ۳۶۸.</ref>
== منبع ==
دانشنامه غدیر،جلد ۶،صفحه ۷.


== پانویس ==
== پانویس ==
[[رده:تاریخ غدیر]]
[[رده:تاریخ غدیر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۸ اکتبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۱۸

رسيدن خبر غدير به تبوک[۱]

پس از مراسم سه روزه غدیر در پايان روز بيستم ذى ‏الحجه، آن روزها به عنوان «ايام الولاية» در ذهن ها ثبت شد. اين نيز يكى از پيش بينى‏ هايى بود كه در قالب نامگذارى ایام غدیر، خطابه آن را عنوانى خاص بخشيد و سرآغاز آن را به همه شناسانيد.

آن همه برنامه ‏ريزى و پيش ‏بينى و سپس اجراى مرحله به مرحله آنها ثمره خود را به خوبى نشان داد. اولين نتيجه آن بود كه انتشار خبر غدير -  در حد امكانات آن روزگار -  به صورتى غير عادى تحقق يافت.

با توجه به اينكه حاضرين در غدير حاجيان بودند كه از نظر جغرافيايى به هشت گروه تقسيم مى‏ شدند، خبر خطابه غدیر نيز به همان وسعت انتشار يافت. يكى از اين هشت گروه عبارت بود از گروهى كه از اطراف مدینه تا فاصله‏ هاى دوردست حتى نجد و فدک و خیبر و تبوک آمده بودند.[۲]

منبع

دانشنامه غدیر،جلد ۶،صفحه ۷.

پانویس

  1. سخنرانى استثنائى غدير: ص۹۹-۱۰۳.
  2. بحار الانوار: ج ۲۱ ص۳۸۵، ۳۹۳، ۳۹۶ و ج۳۷ ص۱۱۱، ۱۳۶، ۱۵۸ و ج۳۹ ص۳۳۶ و ج۴۱ ص۲۲۸. اثبات الهداة: ج ۲ ص۶۸، ۱۳۶. عوالم العلوم: ج۳/۱۵ ص۲۹۹. الغدیر: ج۱ ص۱۰-۱۲، ۳۶۸.