آل بویه: تفاوت میان نسخه‌ها

از دانشنامه غدیر
خط ۵: خط ۵:


از زمان صفویه تا زمان ما همه ساله مراسم غدیر با شور خاصى برگزار مى ‏شود و در [[ایران]]، [[عراق]]، [[لبنان]]، [[پاکستان]] و [[هند]] [[جشن غدیر در طول تاریخ|جشن]]‏ هاى مفصلى به اين مناسبت برگزار مى ‏گردد.
از زمان صفویه تا زمان ما همه ساله مراسم غدیر با شور خاصى برگزار مى ‏شود و در [[ایران]]، [[عراق]]، [[لبنان]]، [[پاکستان]] و [[هند]] [[جشن غدیر در طول تاریخ|جشن]]‏ هاى مفصلى به اين مناسبت برگزار مى ‏گردد.
== جایگاه ==
آل بویه، سلسله‌ای شیعی است که بیش از ۱۲۰ سال (۳۲۲-۴۴۸ق) بر بخش‌هایی از ایران و عراق حکومت راندند.<ref>آل بویه، ج۱، ص۶۲۹</ref> حکومت آل بویه توسط علی پسر ابوشجاع بویه با حمایت برادرانش احمد و حسن بنیان نهاده شد و به همین خاطر به آل بویه یا بوئیان نامیده شده است. به آنان دیالمه<ref>نگاه کنید به نزهة القلوب، ص۹۸، ۹۹ و ۱۷۴.</ref> و دیلمیان نیز گفته می‌شود.<ref>بررسی نقش دولت آل بویه در گسترش تشیع و عمران عتبات عراق، ص۱۲۲.</ref>


== منبع ==
== منبع ==

نسخهٔ ‏۲۲ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۰۶:۱۹

جشن های غدیر در زمان آل بویه[۱]

جشن‏ هاى سراسرى غدير كه هر ساله در سالروز عيد غدير خم در هيجدهم ذى حجه برگزار مى‏ شود از شاخص ‏ترين آئين ه‏اى يادبود غدير است و تأثير اجتماعى آن در حفظ محتواى غدير در اذهان عموم مردم فوق ‏العاده است.

در زمان آل بويه در ایران و عراق و در حكومت فاطمیان در شام و مصر و یمن جشن‏ هاى غدير به طور مفصل گرفته مى ‏شد و اهميت خاصى براى آن قائل بودند.[۲]

از زمان صفویه تا زمان ما همه ساله مراسم غدیر با شور خاصى برگزار مى ‏شود و در ایران، عراق، لبنان، پاکستان و هند جشن‏ هاى مفصلى به اين مناسبت برگزار مى ‏گردد.

جایگاه

آل بویه، سلسله‌ای شیعی است که بیش از ۱۲۰ سال (۳۲۲-۴۴۸ق) بر بخش‌هایی از ایران و عراق حکومت راندند.[۳] حکومت آل بویه توسط علی پسر ابوشجاع بویه با حمایت برادرانش احمد و حسن بنیان نهاده شد و به همین خاطر به آل بویه یا بوئیان نامیده شده است. به آنان دیالمه[۴] و دیلمیان نیز گفته می‌شود.[۵]

منبع

دانشنامه غدیر ،جلد 2، صفحه ۲۳.

پانویس

  1. اسرار غدیر: ص۳۶۳-۳۶۵. چهارده قرن با غدیر: ص۲۲۵-۲۳۱.
  2. مراجعه شود به کتاب «عید الغدیر فی عهد الفاطمیین».
  3. آل بویه، ج۱، ص۶۲۹
  4. نگاه کنید به نزهة القلوب، ص۹۸، ۹۹ و ۱۷۴.
  5. بررسی نقش دولت آل بویه در گسترش تشیع و عمران عتبات عراق، ص۱۲۲.