سلیمان بن احمد لخمی (ابوالقاسم، طَبَرانی): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی غدیر
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش
 
خط ۹: خط ۹:


يافعى<ref>مرآة الجنان: حوادث سال ۳۶۰. همچنين ر.ک: وفيات الاعيان: ج ۱ ص ۲۱۵. تذكرة الحفّاظ: ج ۳ ص ۹۱۲. تاريخ ابن‏كثير: ج ۱۱ ص ۲۷۰. المنتظم: ج ۷ ص ۵۴ . تاريخ اصفهان: ج ۲ ص ۳۳۵. النجوم الزاهرة: ج ۴ ص ۵۹ . طبقات الحنابلة: ج ۲ ص ۴۹. طبقات المفسّرين: ج ۱ ص ۱۹۸.</ref>: او را توثيق كرده و وى را در علم [[حدیث]] و رجال تعريف كرده و تأليفات او را ستوده است.
يافعى<ref>مرآة الجنان: حوادث سال ۳۶۰. همچنين ر.ک: وفيات الاعيان: ج ۱ ص ۲۱۵. تذكرة الحفّاظ: ج ۳ ص ۹۱۲. تاريخ ابن‏كثير: ج ۱۱ ص ۲۷۰. المنتظم: ج ۷ ص ۵۴ . تاريخ اصفهان: ج ۲ ص ۳۳۵. النجوم الزاهرة: ج ۴ ص ۵۹ . طبقات الحنابلة: ج ۲ ص ۴۹. طبقات المفسّرين: ج ۱ ص ۱۹۸.</ref>: او را توثيق كرده و وى را در علم [[حدیث]] و رجال تعريف كرده و تأليفات او را ستوده است.
== منبع ==
دانشنامه غدیر،جلد ۱۱،صفحه ۴۲۱.


== پانویس ==
== پانویس ==
[[رده:حدیث غدیر]]
[[رده:حدیث غدیر]]

نسخهٔ کنونی تا ‏۲۵ نوامبر ۲۰۲۳، ساعت ۱۱:۲۵

روايت حديث غدير[۱]

يكى از علما و بزرگان اهل ‏سنت كه حدیث غدیر را نقل كرده سليمان بن احمد بن ايوب لخمى طَبَرانى، ابوالقاسم (م ۳۶۰ ق) است.

طبرانى حديث غدير را با اشاره به ماجراى غدير و غير آن با الفاظ و اسانيد متعدد در «المعجم الكبير» روايت كرده است. همچنين او حديث غدير را با دو سند در «المعجم الصغير» آورده است.

متّقی هندی نيز به سه طريق حديث غدير را از «المعجم الكبير» طبرانى نقل كرده است.

همچنين حافظ ابن ‏کثیر در چند مورد از كتاب تاريخش به روايت حديث غدير توسط طبرانى اشاره كرده است.[۲]

يافعى[۳]: او را توثيق كرده و وى را در علم حدیث و رجال تعريف كرده و تأليفات او را ستوده است.

منبع

دانشنامه غدیر،جلد ۱۱،صفحه ۴۲۱.

پانویس

  1. چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۴۹.
  2. المعجم الكبير: ج ۵ ص ۱۸۵-۱۸۷، ۱۹۱، ۲۱۹، ۲۲۰. المعجم الصغير: ج ۱ ص ۶۴، ۶۵، ۷۱. كنز العمّال: ج ۱۱ ص ۶۰۹، ۶۱۰ و ج ۱۳ ص ۱۵۷. تاريخ ابن‏ كثير: ج ۷ ص ۳۴۸ و ج ۵ ص ۲۱۰.
  3. مرآة الجنان: حوادث سال ۳۶۰. همچنين ر.ک: وفيات الاعيان: ج ۱ ص ۲۱۵. تذكرة الحفّاظ: ج ۳ ص ۹۱۲. تاريخ ابن‏كثير: ج ۱۱ ص ۲۷۰. المنتظم: ج ۷ ص ۵۴ . تاريخ اصفهان: ج ۲ ص ۳۳۵. النجوم الزاهرة: ج ۴ ص ۵۹ . طبقات الحنابلة: ج ۲ ص ۴۹. طبقات المفسّرين: ج ۱ ص ۱۹۸.