آيه ۷۱ زخرف و غدیر

يُطَافُ عَلَيْهِمْ بِصِحَافٍ مِنْ ذَهَبٍ وَأَكْوَابٍ ۖ وَفِيهَا مَا تَشْتَهِيهِ الْأَنْفُسُ وَتَلَذُّ الْأَعْيُنُ ۖ وَأَنْتُمْ فِيهَا خَالِدُونَ

«ظرف هایی از طلا [که پر از طعام است] و جام هایی [زرین که پر از شراب طهور است] گرداگرد آنان می گردانند، و در آنجا آنچه دل ها می خواهد و چشم ها از آن لذّت می برد، آماده است، و شما [ای پرهیزکاران!] در آن جاودانه اید.»

آیه ۷۱ سوره زخرف

مشخصات آیه
سوره	سوره زخرف (۴۳)
آیه	۷۱
جزء	۲۵
محتوای آیه
مکان نزول	مکه
موضوع	توصیف نعمت های بهشتی

پس از اعتراض حارث فهرى در غدير و نزول سنگ آسمانى بر او پيامبر صلى الله عليه و آله خطاب به جمعيت فرمود: آيا با چشم خود ديديد؟ گفتند: آرى. فرمود: آيا با گوش خود شنيديد؟ گفتند: آرى. فرمود: «خوشا به حال كسى كه على را دوست بدارد، و واى به حال كسى كه با او دشمنى كند. گويا على و شيعيانش را مى ‏بينم كه در روز قيامت سوار بر شترانى به طرف باغ ‏هاى بهشت برده مى‏ شوند، در حالى كه چهره ‏هايشان جوان و تاج بر سر و سرمه كشيده ‏اند».

حضرت در ادامه سخنانش پس از اشاره به آيه ۴۹ سوره اعراف و آيه ۷۲ سوره توبه، آيه ۷۱ سوره زخرف را قرائت فرمود: فيها ما تَشْتَهيهِ الاَنْفُسُ وَ تَلَذُّ الاَعْيُنُ اشاره كرده فرمود:

«بهشتى كه آنچه دل طلب كند و چشم لذت ببرد در آن آماده است، و در آنجا هميشگى خواهند بود».

پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «وَ اعْلَمُوا عِبَادَ اللَّهِ أَنَّ مَعَ هَذَا {عَذَابِ الْقَبْرِ وَ عَذَابِ النَّارِ} رَحْمَهًَْ اللَّهِ الَّتِی وَسِعَتْ کُلَّ شَیْءٍ لَا تَعْجِزُ عَنِ الْعِبَادِ جَنَّهًٌْ عَرْضُهَا کَعَرْضِ السَّمَاوَاتِ وَ الْأَرْضِ خَیْرٌ لَا یَکُونُ بَعْدَهُ شَرٌّ أَبَداً وَ شَهْوَهًٌْ لَا تَنْفَدُ أَبَداً وَ لَذَّهًٌْ لَا تَفْنَی أَبَداً وَ مَجْمَعٌ لَا یَتَفَرَّقُ أَبَداً قَوْمٌ قَدْ جَاوَرُوا الرَّحْمَنَ وَ قَامَ بَیْنَ أَیْدِیهِمُ الْغِلْمَانُ بِصِحافٍ مِنْ ذَهَبٍ فِیهَا الْفَاکِهَهًُْ وَ الرَّیْحَان.»:

بندگان خدا! بدانید که در کنار این همه عذاب، رحمت خدا قرار دارد که از دسترس بندگان دور نیست، بهشتی که فضای آن به‌اندازه‌ی پهنای آسمان و زمین است که برای پرهیزکاران فراهم آمده است، آن خیری است که ابدا شرّی با آن نمی‌باشد، لذّت‌هایش ملال نمی‌آورد، و گردهم‌آیی آن به جدایی نمی‌انجامد، ساکنان آن در همسایگی خدای رحمان به سر می‌برند، و پسران زیباروی سینی‌هایی از زر که پر از میوه و سبزیجات خوشبوست بدست دارند و به خدمت آنان کمر می‌بندند.

زراره گوید: شنیدم که امام صادق علیه السلام فرمود: ... چون رسول خدا صلی الله علیه و آله در حجۀالوداع عزم مکّه کرد و پس از انجام مناسک از آن خارج گشت ... به مردم فرمود: «شتر مرا بخوابانید که به خدا سوگند تا پیام و رسالت پروردگارم را ابلاغ نکنم، این مکان را ترک نخواهم کرد»

سپس فرمود: «أَلَا مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَهَذَا عَلِیٌّ مَوْلَاه ...»: «بدانید و آگاه باشید که هرکس من مولای او بودم، اینک علی مولای اوست ...». چون سه روز گذشت و پیامبر صلی الله علیه و آله برای پاسخگویی به پرسش مردم نشست، مردی از بنی مخزوم که عمربن عتبه نامیده می شد و در روایتی دیگر حارث بن نعمان فهری نزد وی آمده و گفت:

«ای محمّد! سه مسأله از شما می پرسم»! فرمود: «هرچه می خواهی بپرس». پس گفت: ... پس مرا خبر کن از این مرد (منظورش علی‌بن‌أبی‌طالب علیه السلام بود) و اینکه درباره‌ی وی گفته ای: «مَنْ کُنْتُ مَوْلَاهُ فَعَلِیٌّ مَوْلَاه ...» آیا از خودتان است یا از جانب پروردگارتان»؟ پیامبر صلی الله علیه و آله فرمود: «وحی به سوی من از جانب خداست و آورنده‌ی آن جبرئیل است و رساننده من هستم و هرگز بی اجازه پروردگارم چیزی نگفته ام». پس آن مرد مخزومی سرش را به آسمان بلند کرده و گفت: «خدایا! اگر محمّد در آنچه میگوید، صادق است، شعله ای از آتش سوزان به سوی من بفرست». و در خبر دیگر در التّفسیر آمده: پس گفت: «خداوندا، اگر این حق از جانب تو باشد، از آسمان سنگ بر ما ببار»! و رفت. به خدا سوگند هنوز مسافت زیادی دور نشده بود که ابری سیاه بر وی سایه افکند و رعد و برقی و صاعقه ای به راه انداخته و آن صاعقه به وی اصابت نموده، آتش او را سوزاند.

سپس جبرئیل نازل گشته درحالی‌که می گفت: «بخوان ای محمّد! تقاضاکننده‌ای تقاضای عذابی کرد که واقع شد! این عذاب مخصوص کافران است، و هیچ‌کس نمی‌تواند آن را دفع کند، از سوی خداوند ذی المعارج [خداوندی که فرشتگانش بر آسمان‌ها صعود و عروج می‌کنند]!

پس پیامبر صلی الله علیه و آله به صحابه خود فرمود: «دیدید»؟ گفتند: «آری»! فرمود: «و شنیدید»؟ گفتند: «آری»! فرمود: «خوشا به حال آنکه او (علی (علیه السلام) را دوست بدارد و وای بر آنکه با او دشمنی کند! گویی علی علیه السلام و شیعیان او را در روز قیامت می بینم که جوان شده و سوار بر شترانند در باغ های بهشتی، تاج ها بر سر و سورمه بر چشم کشیده اند و هیچ‌گونه ترس و اندوهی برای آن‌ها نیست. در حالی مؤیّد به رضوان بزرگ الهی گشته اند؛ خشنودی و رضای خدا، از همه‌ی این‌ها برتر است و پیروزی بزرگ، همین است!. تا اینکه در حظیرة القدس در جوار پروردگار عالم ساکن می‌شوند که در آنجا هرچه دل‌ها می‌خواهد و چشم‌ها از آن لذّت می‌برد آماده است.