دستور بیعت در غدیر
«مصافقه» - به ضم میم- مصدر باب مفاعله است، مانند مضاربه و مزارعه و امثال آن. معنای مفاعله آن است که برای انجام کاری دو طرف لازم است و امر، با یک نفر انجام نمیشود. «مصافقه» مشتق از «صفق» است و «صفق» در اصل لغت، زدن با صدا است و از همین باب است «تصفیق بالید» یعنی با صدا دست به دست دیگری زدن. در حدیث آمده است که امام صادق علیه السلام فرمودهاند: إِذَا تَوَضَّأَ الرَّجُلُ فَلْیَصْفِقْ وَجْهَهُ بِالْمَاء؛ زمانی که مردی وضو میگیرد باید آب رابه صورتش بزند.[۱]
میگویند: در عرب رسم بر این بود که وقتی معامله انجام میشد بایع و مشتری دست بر دست یکدیگر میزدند و چون زدن دست ایجاد صدا میکرد عرب به آن «صفقه» میگفت. سپس این لفظ را در مطلق عقود به کار بردند. از جمله عقود، عقد بیعت است؛ لذا به هنگام بیعت دست در دست میگذاشتند و بدین سان بر امری با یکدیگر بیعت مینمودند.[۲]
پیامبر صلی الله علیه وآله بلافاصله پس از اتمام خطبه امر فرمودند: همگی برای بیعت حاضر شوند و نسبت به آنچه برای آن بیعت مینمایند «اقرار» نمایند؛ لذا در طول سه روز حضور در غدیر خم مردم گروه گروه میآمدند و پس از اقرار بیعت مینمودند.