دعا: تفاوت میان نسخه‌ها

براى روز غدير دعاهايى وارد شده كه در اينجا مى‏آوريم. پيش از شروع دعاها يادآور مى ‏شويم، مؤمنى كه قصد خواندن دعايى را دارد لازم است به چند نكته توجه داشته باشد:

نخست خود را از آلودگى پاک كند، و پس از آن لباس پاك و تميز پوشيده و وضو بگيرد.

سپس خود را مرتب كرده و در جاى پاكيزه و شريف -  تا جايى كه مى‏تواند -  رو به قبله با حالتى مؤدبانه بنشيند.

دعاهايى كه خواندن آنها در روز غدير مستحب است:

بامداد روز عيد غدير، پيش از انجام اعمال اين روز، دعايى را بخوانيم كه پيامبر اكرم‏ صلى الله عليه و آله آن را در روز غدير خوانده، و به وسيله آن از هر شرى به خدا پناه برده است. آن دعا اين است:

خدايا من از تو مى‏خواهم به حق محمد پيامبرت و گرامى و برگزيده و امين تو و فرستاده‏ات به سوى خلق و به حق، اميرمؤمنان و پيشواى دين و رهبر سفيدرويان، آن وصى با وفا و صديق اكبر و جداكننده بين حق و باطل و گواه تو و راهنمايى كننده بر تو و آشكار كننده دستورت و جهادكننده در راهت آن كه نگيردش (و ناراحتش نكند) درباره تو ملامت ملامت كننده ‏اى كه درود فرستى بر محمد و آل‏ محمد، و مرا قرار دهى در اين روزى كه براى ولى خود پيمان (امامت) را در گردن خلق خود بستى و كامل گرداندى براى آنها دين را، از عارفان به حرمتش و اقراركنندگان به فضل او از آزادشدگان و رهاشدگانت از آتش، و شاد مكن نسبت به من حسودانم را در نعمت‏ هايت.

خدايا از تو خواهم به حق محمد و آل‏ محمد كه درود فرستى بر محمد و آل‏ محمد، و لعنت كنى كسى را كه انكار كند حق اين روز را و انكار كند حرمتش را و جلوگيرى كرد از راه تو براى خاموش كردن نورت، ولى خدا هم نمى‏ خواهد جز آن كه نورش را آشكار كند.

مرحوم سيد بن طاووس در «اقبال الاعمال» با اسنادش، دعاى ندبه را از نوشته ‏هاى جناب محمد بن حسين بزوفرى نقل مى ‏كند، كه او مى‏ گويد:

دعاى ندبه، دعاى صاحب‏ الزمان‏ عليه السلام است، و مستحب است كه در چهار عيد؛ يعنى جمعه، عيد غدير، عيد فطر و عيد قربان خوانده شود<ref>بحار الانوار: ج ۱۰۲ ص ۱۰۴.</ref>:

يكى ديگر از ادعيه روز غدير دعاى بعد بعد از دو ركعت نماز است<ref>الاقبال: ص ۴۷۶. بحار الانوار: ج ۹۸ ص ۳۰۳.</ref>: رَبَّنا إِنَّنا سَمِعْنا مُنادِياً يُنادِي‏ لِلْإِيمانِ‏ أَنْ‏ آمِنُوا بِرَبِّكُمْ‏... ، كه در نمازهاى روز غدير آمده است.

دعاى ديگرى كه در روز غدير مستحب است بر آن اصرار داشته باشيم و با تضرّع و زارى از خداوند بخواهيم، دعا براى تعجيل در فرج حضرت بقية اللَّه الاعظم حجة بن الحسن العسكرى‏ عليه السلام است، زيرا فرج آن بزرگوار فرج محمد صلى الله عليه و آله و آل محمد عليهم السلام است، و گشايشى براى تمامى پيامبران و جانشينان الهى آنان از آدم تا خاتم ‏عليهم السلام، و فرج همه خلايق از جن و انس است.

انتظار فرج -  چنانچه در برخى روايات به آن اشاره شده -  از برترين اعمال است. پيامبر اكرم ‏صلى الله عليه و آله فرموده است: برترين اعمال امت من انتظار فرج است.<ref>بحار الانوار: ج ۵۲ ص ۱۲۸ ح ۲۱: قال رسول‏ اللَّه ‏صلى الله عليه و آله: افضل اعمال امتى انتظار الفرج من اللَّه عزوجل.</ref>

در روايت روز عيد غدير را روز بسيار طلب كردن ناميده ‏اند.<ref>اقبال الاعمال: ج ۲ ص ۲۶۰: يوم طلب الزيادة.</ref> فزون طلبى از خداوند و پافشارى در دعا از خصوصيات كسانى است كه از روحى سالم برخوردار هستند، و چون رحمت واسعه و كرم بى‏ حد و حساب پروردگار را باور دارند، به خواهش ‏هاى اندک و حقير قانع نشده و با توجه به فقر و نادانى خويش در پيشگاه خداوند بزرگ به افق ‏هاى وسيع ‏ترى از نيازمندى‏ هاى خود مى ‏نگرند. گر چه اين نگاه موجب آن نمى‏ شود كه از كم‏ترين حوائج خود غافل شوند و به عنايت و فضل و كرم حضرت حق در همه زمينه ‏ها سخت محتاج هستند.

خداوندا، بندگانى كه در نزد تو بهره ‏اى دارند مرا از بهترينشان، و آنان كه جايگاهى در پيش تو دارند مرا از نزديك‏ترينشان، و آنان كه تقرّبى دارند مرا از خالصان ايشان قرار ده.

از خدا بخواهيم بهترين ‏ها را به ما عطا كند، و در كثرت دعا و زياده‏خواهى براى خود و براى همه مؤمنان از مرد و زن كوتاهى نكنيم. گمان نكنيم كه خيلى زياد و بيش از حد خواسته ‏ايم، و هماره به خاطر داشته باشيم كه نيازمندى‏ هاى آفريدگان از جن و انس و از نخستين تا آخرينشان در پيشگاه خداوند متعال بسيار حقير و ناچيز است.

   درباره مشاركت در ظلم سقيفه رواياتى وارد شده كه محدوده ‏هاى آن را نشان مى‏ دهد، و بايد هر مسلمانى مواظب باشد كه مبادا حركتى از او سر زند كه معنايش امضا بر صحيفه ملعونه باشد.

در مواردى جهت گيرى‏هاى كلى از صحيفه ملعونه، مانند اظهار محبت به آنان و تسليم در برابر امرشان و تمايل به آنان و پذيرش دين و مذهبشان به ميان آمده است؛ و كلماتى حاكى از اين مفاهيم به كار گرفته شده است:

«الْمُبايِعين لَهُم»: بيعت كنندگان با آنان،

در مواردى صف ‏آرايىِ اتباع صحيفه در برابر اهل ‏بيت ‏عليهم السلام و مخالفت آنان با ايشان و خوار كردن و ظلم به آنان و غصب حقوقشان و انكار ولايتشان، و حتى قتل آنان و جنگيدن با ايشان و مباح شمردن خون و حرمتشان، و نيز دور كردن ايشان از مقامشان و زمينه ‏سازى براى دشمنانشان مطرح شده است.

در موارد ديگرى سخن از پايه ‏هاى اعتقادى اصحاب صحيفه به ميان آمده، كه مطالبى از قبيل پذيرفتن دين صحيفه و دعوت به آن و پذيرش منصب‏هاى دنيوى كه در سايه صحيفه به دست مى ‏آيد، و ايجاد شک و شبهه درباره كفر اصحاب صحيفه از جمله آن هاست.

«كُلُّ مُسْتَنٍّ بِما سَنَّ اعْدائَهُمْ الى يَوْمِ الْقِيامَةِ»: همه كسانى كه تا روز قيامت به سنت ‏هايى كه دشمنان اهل ‏بيت‏ عليهم السلام پايه گذارى كرده ‏اند عمل نمايند،

در بيان عموميت پيروان صحيفه ملعونه نسبت به زمان‏ ها و مكان‏ ها، و حتى موجودات از جن و انس، عبارات قابل توجهى ديده مى‏ شود كه همه طرفداران و ياوران صحيفه و سقيفه تا روز قيامت از اولين و آخرين، بلكه از همه خلايق را در بر مى‏ گيرد:

كه معناى مجموع اين سه عبارت چنين مى‏ شود: خدايا، اولين ظالم حق آل محمد تا آخرين تابعين او بر اين ظلم را از جن و انس، از همه خلايق اولين و آخرين تا روز قيامت را لعنت كن.

   پس از مراسم حجةالوداع و در روز هفدهم ذى‏ الحجة، كاروان پيامبر صلى الله عليه و آله به وادى «قُدَيد» رسيد كه تا غدير كمتر از يک روز ديگر فاصله داشت.

با نزول كاروان در قديد و فرا رسيدن هنگام نماز، صف ‏ها آماده شد.

«اللّهُمَّ هَبْ لِعَلِىٍّ الْمَوَدَّةَ فِى صُدُورِ الْمُؤْمِنينَ وَ الْهَيْبَةَ وَ الْعَظَمَةَ فى صُدُورِ الْمُنافِقينَ»: «خدايا، به على محبت در سينه مؤمنين و هيبت و عظمت در سينه منافقين عنايت فرما».