سقیفه: تفاوت میان نسخه‌ها

   درباره مشاركت در ظلم سقيفه رواياتى وارد شده كه محدوده‏هاى آن را نشان مى‏دهد، و بايد هر مسلمانى مواظب باشد كه مبادا حركتى از او سر زند كه معنايش امضا بر صحيفه ملعونه باشد. در دعاها و زيارات ائمه‏عليهم السلام نيز با دقت تمام اين مسئله مورد توجه قرار گرفته، كه نمونه‏هايى از آن را ذكر مى‏كنيم××× ۲ به زيارت‏هاى اميرالمؤمنين و امام حسين و امام زمان‏عليهم السلام و دعاى صنمى قريش مراجعه شود. ×××:

۱-  بنيان گذاران ظلم سقيفه

 

درباره افراد اصلىِ ظلم كه مورد تبعيت و پيروى مردم واقع شدند -  با اشاره به ظلم و غصب آنان و بنيانگذار بودنشان -  به عباراتى از اين قبيل بر مى‏خوريم:

 

 

 

الف. اصل يارى و پيروى

 

در مواردى با در نظر گرفتن يارى و پيروى ياران صحيفه، استفاده از كلماتى از اين قبيل به چشم مى‏خورد: »اعْوانهم« ، »انْصارهم« ، »اشْياعهم« ، »اتْباعهم« ، »مُساعديهم« ، »اوْلِيائهم« ، »تابِعيهم« .

 

 

 

 

 

در مواردى صف‏آرايىِ اتباع صحيفه در برابر اهل‏بيت‏عليهم السلام و مخالفت آنان با ايشان و خوار كردن و ظلم به آنان و غصب حقوقشان و انكار ولايتشان، و حتى قتل آنان و جنگيدن با ايشان و مباح شمردن خون و حرمتشان، و نيز دور كردن ايشان از مقامشان و زمينه‏سازى براى دشمنانشان مطرح شده است. در اين موارد با ارجاع ضمير به اهل‏بيت‏عليهم السلام عباراتى از اين قبيل به كار رفته است:

 

 

 

 

 

در موارد ديگرى سخن از پايه‏هاى اعتقادى اصحاب صحيفه به ميان آمده، كه مطالبى از قبيل پذيرفتن دين صحيفه و دعوت به آن و پذيرش منصب‏هاى دنيوى كه در سايه صحيفه به دست مى‏آيد، و ايجاد شك و شبهه درباره كفر اصحاب صحيفه از جمله آنهاست.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

اينجاست كه بر نسل‏هاى آن روز و آينده‏هاى مسلمين و حتى غير مسلمين روشن مى‏شود كه ريشه اين همه توطئه جز در صحيفه ملعونه و ماجراهاى منافقانه در پشت پرده غدير، در جاى ديگرى قابل جستجو نيست.

۵۳.  نتيجه صحيفه ملعونه بعد از شهادت پيامبرصلى الله عليه وآله××× ۱ ژرفاى غدير: ص ۱۸۲  - ۱۸۰. ×××

   اصحاب صحيفه طبق پيمانى كه با هم بسته بودند توانستند با كمك يكديگر مشكلات سقيفه را از سر راه بردارند و خليفه غاصبى را بر جاى پيامبرصلى الله عليه وآله بنشانند. ولى همبستگى پنج نفرى آنان در روزهاى غصب خلافت باعث شد تا اميرالمؤمنين‏عليه السلام بتواند پس از رحلت پيامبرصلى الله عليه وآله پرده از اسرار صحيفه ملعونه بردارد و حجت را بر مردم آن روز و نسل‏هاى آينده اسلام براى چندمين بار تمام كند. در اين قسمت مسير آثار صحيفه را در روزهاى بعد از پيامبرصلى الله عليه وآله پيگيرى مى‏كنيم:

۱-  فيصله مشكل سقيفه به كمك صحيفه!

ابوبكر و عمر چنان براى غصب خلافت مجهز بودند، كه به محض رحلت پيامبرصلى الله عليه وآله حتى به غسل و تدفين حضرت اعتنا نكردند، و در حالى كه جنازه حضرت در چند قدمى مسجد روى زمين بود و هنوز به خاك سپرده نشده بود، ماجراى سقيفه را فيصله دادند.

سعد بن عباده و حبّاب بن مُنذر و امثال آنان از رؤساى انصار كه بى‏خبر از همه جا به خيال خود براى حل و فصل مسئله خلافت آمده بودند، چنان غافلگير شدند كه در يك چشم بر هم زدن همه مسايل را تمام شده ديدند.

در حضور سعد بن عباده، همه شاهد بودند كه بشير بن سعيد و اسيد بن حضير دست بيعت با ابوبكر پيش آوردند و سعد را كه رئيس كل انصار بود نزد همه خوار كردند و حتى فرياد »سعد را بكشيد« از زبان عمر شنيده شد! آنها خبر نداشتند كه تمام اين برنامه‏ها قبلاً توسط معاذ بن جبل تدارك ديده شده و اصحاب صحيفه همه اين نقشه‏ها را از قبل آماده كرده‏اند.

۲-  خليفه از پيش تعيين شده صحيفه بر فراز منبر

مردم بى‏خبر از پشت پرده به فاصله چند ساعت از رحلت پيامبرشان، ابوبكر را بر فراز منبر آن حضرت ديدند در حالى كه عمر و ابوعبيده و بقيه امضاكنندگان صحيفه اول و دوم اطراف منبر را گرفته بودند و با او بيعت مى‏كردند و به او براى خلافت تبريك مى‏گفتند!!!

در پى آنان همه منافقينى كه به بهانه آخرين ديدار با پيامبرصلى الله عليه وآله از لشكر اسامه به مدينه بازگشته بودند، به جاى يك دست با دو دستِ ابوبكر بيعت مى‏كردند. با فرمان بشير بن سعيد و اسيد بن حضير همه قبايل انصار نيز گروه گروه آمدند و با ابوبكر بيعت كردند. و اين گونه بود كه بدون هيچ زحمتى و در زمان كوتاهى همه مردم -  جز عده انگشت شمارى -  با ابوبكر -  بلكه با صحيفه ملعونه -  بيعت كردند.××× ۱ كتاب سليم: ص ۱۴۴. ×××

۳-  بيعت اجبارى صاحب غدير با اصحاب صحيفه

چند روزى نگذشت كه مأموران سقيفه با در دست داشتن مدركى به نام صحيفه، صاحب غدير را كشان كشان براى بيعت اجبارى با ابوبكر به مسجد آوردند. آنان در حالى كه شمشيرها را بالاى سر او گرفته بودند دستور مى‏دادند كه هر چه زودتر با غاصب حق او بيعت كند!!

در لحظات بسيار حساسى كه آينه غدير در حال شكستن بود، اميرالمؤمنين‏عليه السلام از زير شمشيرها ايام غدير را يادآور شد، كه آيا در آن روز با آن جمعيت بى‏شمار خلافت براى من تعيين نشد؟

غاصبين خلافت پاسخ اين لحظه حساس را پيش‏بينى كرده بودند، چرا كه هم رو در روى پيامبرصلى الله عليه وآله آن را گفتند و هم هنگام بيعت غدير آن را بر زبان آوردند، و هم در متن صحيفه ملعونه دوم آن را ثبت كردند.

اين بود كه ابوبكر بلافاصله گفت: آرى، پيامبر آن مطالب را درباره خلافت تو گفته ولى آن را نسخ كرده و گفته: »إن اللَّه لا يجمع لنا النبوة و الخلافة« : »خداوند نبوت و خلافت را براى ما جمع نمى‏كند« ! مى‏بينيم كه غدير قابل انكار نبود، لذا عنوان منسوخ شدن غدير را با يك روايت جعلى كه به پيامبرصلى الله عليه وآله نسبت دادند به ميان آوردند.

از ابوبكر سؤال شد كه آيا درباره اين حديث شاهدى هم دارد كه از پيامبرصلى الله عليه وآله شنيده باشد؟ از ميان آن همه جمعيت فوراً چهار نفر براى شهادت برخاستند: عمر، ابوعبيده، معاذ بن جبل و سالم مولى ابى‏حذيفه!! مردم بى‏خبر از نقشه‏هاى پنهان با مسئله‏اى جديد روبرو شدند كه قدرت فكر كردن و نفى و اثبات را از آنان گرفته بود.

خداوند در آن فتنه سياه، توسط حجت عظماى خود على بن ابى‏طالب‏عليه السلام اتمام حجت نمود. در حالى كه شمشيرها بالاى سر على‏عليه السلام آماده فرود بود و همه مى‏ديدند و مى‏شنيدند حضرت فرمود: »وفا كرديد به صحيفه ملعونه خود كه در كعبه بر سر آن هم‏پيمان شديد، كه اگر خدا محمد را بكشد و يا بميرد اين خلافت را از ما اهل‏بيت‏عليهم السلام باز پس گيريد« .

آنان كه هرگز انتظار چنين افشاگرى در آن موقعيت حساس را نداشتند، بى‏اختيار در پيشگاه مردم اقرار كردند؛ ابوبكر فوراً گفت: »تو از كجا مى‏دانى؟! ما كه تو را از آن مطلع نكرده بوديم« !!!

ظاهراً اين مقدار اتمام حجت براى آن مردم كوردل كم بود كه نياز به شاهد بود. اميرالمؤمنين‏عليه السلام فوراً فرمود: اى سلمان، اى ابوذر، اى مقداد، اى زبير، شما را به خدا و حق اسلام قسم مى‏دهم كه آيا از پيامبرصلى الله عليه وآله نشنيديد كه در حضور شما مى‏فرمود: »اين پنج نفر -  كه نامشان را بخصوص ذكر كرد -  در كعبه بين خود صحيفه‏اى نوشته‏اند و پيمان بسته‏اند كه اگر من كشته شدم يا مُردم خلافت را -  اى على -  از تو مانع شوند« ؟!

اين چهار نفر شهادت دادند كه اين مطلب را از پيامبرصلى الله عليه وآله شنيده‏اند، و اين يادگارِ روزى بود كه پس از امضاى صحيفه، پيامبرصلى الله عليه وآله خبر آن را به اين چند نفر از اصحاب خود داد.

آنان اضافه كردند كه تو از پيامبرصلى الله عليه وآله پرسيدى كه اگر نقشه اينان اجرا شد به من امر مى‏فرمايى چه كنم؟ پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: اگر يارانى يافتى با آنان جهاد كن و در مقابل آنان مقاوت كن، و اگر يارانى نيافتى دست نگهدار و خون خود را هدر مده.××× ۱ بحار الانوار: ج ۲۸ ص ۲۹۵ ۲۷۴ ۱۲۶ ۱۲۵. ×××

اين گونه بوده كه خداوند هيچكس را در برابر غدير معذور نخواهد دانست، و همه دانستند و مى‏دانند كه آنچه برنامه بلند مدت غدير را بر هم زد يك نقشه شوم مستمر و پيش‏بينى شده بود، و در كنار همه اين نقشه‏ها خداوند لحظه به لحظه حقايق را براى مردم روشن ساخت و كسى را در بى‏خبرى و جهالت رها نكرد.

۵۴.  واكسينه جامعه اسلامى در برابر سقيفه××× ۲ ژرفاى غدير: ص ۱۱۷. ×××

   عملكرد منافقين در غدير را مى‏توان از چند بُعد بررسى كرد. يكى از آنها واكسينه جامعه اسلامى در برابر منافقين توسط پيامبرصلى الله عليه وآله است.

چرا در شرايط حساس غدير كه انتظار مى‏رفت پيامبرصلى الله عليه وآله به هيچ عنوان متعرض موضوعات مسئله برانگيز نشود، به افشاى اقدامات منافقين و خطاب‏هاى غليظ با آنان پرداخت؟

چرا به صراحت امامان ضلالت را ياد كرد و حتى كلمه »اصحاب صحيفه« را از فراز منبر غدير -  نه فقط براى مخاطبينش -  كه به گوش نسل‏ها رسانيد؟

پاسخ آن است كه اقدامات پيامبرصلى الله عليه وآله فقط به عنوان بقاى يك حكومت در مفهوم قدرت و سيطره ظاهرى بر مردم نبود. اهداف آن حضرت را بايد در ابديت اسلام دانست، و بقاى قلب‏هايى كه با خدا و دين خدا پيوند مى‏خورند.

 

بايد نسل‏هاى اسلام را متوجه كرد كه چه آينده‏اى در انتظار آنان است.

 

 

اين اقدام نوعى واكسينه كردن جامعه اسلامى است، كه متوجه باشند نسل اول اسلام در كدام جامعه بودند و بايد با چه مسايلى دست و پنجه نرم كردند. مسلمانان بايد بدانند كه چه لكه‏هاى ننگ پاك نشدنى از سقيفه بر دفتر اعتقادشان مانده، كه اگر آنها را تشخيص ندهند دامان خودشان را هم خواهد گرفت.

 

بايد اذعان داشته باشيم كه اين افشاگرى‏ها يك ضرورت اعتقادى و واجب دينى و وظيفه اسلامى ماست.