افشاگری خداوند از توطئه منافقین در روز غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

آنگاه كه پيامبرصلى الله عليه وآله دست على ‏عليه السلام را گرفت و فرمود:مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَعَلِىٌّ مَوْلاهُ ...، بعد از آن بر سر اثاثيه خود بازگشتيم در حالى كه حذيفة بن يمان نيز همراه من بود. در كنار خيمه من خيمه سه نفر از قريش بود.

در اينجا جبرئيل با اين آيه نازل شد:يَحْلِفُونَ بِاللَّه ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ بَعْدَ إِسْلامِهِمْ:«قسم ياد مى ‏كنند كه نگفته ‏اند در حالى كه سخن كفر را بعد از اسلامشان بر زبان آورده ‏اند».

آنچه در اين دو مورد جلب توجه مى‏ كند وحشت شديد آنان از رسيدن اخبار به پيامبرصلى الله عليه وآله است كه وقتى چاره ‏اى نمى‏ بينند با قسم دروغ هم كه شده حاضر نمى‏ شوند نزد حضرت كار خود را قبول كنند. اين يكى از مظاهر وَ اللَّه يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ است كه خداوند چنين رعب و وحشتى بر دل منافقين مستولى كرده كه جرأت علنى كردن و با جسارت عمل كردن را ندارند، و گرنه هيچ مانعى از نظر اعتقادى در دل آنان وجود نداشت و پيرو آن ممكن بود متحد شوند و اقدامات مخربى انجام دهند.