۸۴۹
ویرایش
شبهه اعراض صحابه از غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
←شبهه در فهم کلمه «مولی»
| خط ۳۶۹: | خط ۳۶۹: | ||
زيرا هر گاه از نبرد احد سخن به ميان مى آمد، ابوبكر مى گريست و مى گفت: آن روز من نخستين فرارى بودم، و طلحه را ديدم كه پايدارى مى كرد. به خودم گفتم كه تو هم طلحه باش، ولى...!<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۵ ،ص ۳۳. كنز العمال: ج ۱۰ ،ص ۴۲۶ ۴۲۴. الطبقات الكبرى: ج ۲ ،ص ۱۹۶. المستدرک: ج ۳ ،ص ۲۶۶. سوگمندانه بايد گفت كه برخى محدثان به نام بعضى نامداران كه مى رسند، با كنايه و آوردن كلمه«فلان»رد مى شوند!</ref> | زيرا هر گاه از نبرد احد سخن به ميان مى آمد، ابوبكر مى گريست و مى گفت: آن روز من نخستين فرارى بودم، و طلحه را ديدم كه پايدارى مى كرد. به خودم گفتم كه تو هم طلحه باش، ولى...!<ref>شرح نهج البلاغه: ج ۱۵ ،ص ۳۳. كنز العمال: ج ۱۰ ،ص ۴۲۶ ۴۲۴. الطبقات الكبرى: ج ۲ ،ص ۱۹۶. المستدرک: ج ۳ ،ص ۲۶۶. سوگمندانه بايد گفت كه برخى محدثان به نام بعضى نامداران كه مى رسند، با كنايه و آوردن كلمه«فلان»رد مى شوند!</ref> | ||
داستان گفتگوى انس بن نضر(عموى انس بن مالک)با عمر در حال فرار و برخى ديگر از صحابه! در كتابهاى تاريخى آمده است.<ref>تاريخ طبرى: ج ۲ ،ص ۶۸ -۶۶ . الكامل فى التاريخ: ج ۱ ،ص ۵۵۳ . المغازى: ج ۱ ،ص ۲۸۰.</ref> | |||
صحابه اى كه به دنبال امان نامه از ابوسفيان مى گشتند و به ياد عبداللَّه بن اُبىّ (سردسته منافقان مدينه) افتاده بودند تا او واسطه اين كار شود! وى آنان را از اين منكر نهى كرد و خود به سپاه دشمن زد تا به شهادت رسيد. | |||
راستى چه كسانى از فرياد مبارزه خواهى عبدوَد ترسيدند و لرزيدند و سر به پايين افكندند، و با وجود وعده بهشت براى همآورد او از سوى پيامبرصلى الله عليه وآله كسى به ميدان نبرد پا نگذاشت؟ تا على بن ابى طالب عليه السلام به جنگ او رفت و مسلمانان را از شرّ او ايمن ساخت.<ref>المغازى: ج ۱ ،ص ۴۷۱-۴۷۰. اين حقيقت چونان آفتاب در نيم روز روشن است كه آوردن نام منابع ديگر نيازى نيست.</ref>ابن عساكر از بريده و طبرانى از ابن عباس و حاكم از جابر بن عبداللَّه انصارى روايت كرده اند كه پيامبرصلى الله عليه وآله عمر بن خطاب را در جنگ خيبر به فرماندهى سپاه اسلام گماشت، ولى او ناتوانانه بازگشت.<ref>المستدرک: ج ۳ ،ص ۳۸-۳۷. مختصر تاريخ دمشق: ج ۱۷ ،ص ۳۲۸-۳۲۷. مجمع الزوائد: ج ۹ ،ص ۱۲۴.</ref> | |||
بخارى و مسلم نيز به گريختن وى در نبرد حنين اعتراف كرده اند.<ref>صحيح بخارى: ج ۳ ،ص ۱۵۶ ،ح ۴۳۲۲. كتاب المغازى. صحيح مسلم: ج ۱۲ ،ص ۳۰۳-۳۰۱ ،ح ۱۷۵۱، كتاب الجهاد.</ref> | |||
'''۴.اعتراض به تقسيم غنايم در غزوه طائف و سرزنش پيامبرصلى الله عليه وآله''' | |||
وَمِنْهُمْ مَنْ يَلْمِزُكَ فِي الصَّدَقَاتِ فَإِنْ أُعْطُوا مِنْهَا رَضُوا وَإِنْ لَمْ يُعْطَوْا مِنْهَا إِذَا هُمْ يَسْخَطُونَ.<ref>توبه/۵۸.</ref> | |||
'''۵. نافرمانى و آزار پيامبرصلى الله عليه وآله در حالى كه به شدت از آن دو نهى شده، و نيز نافرمانان و آزار دهندگان، گمراه و گرفتار عذاب دردناک و ملعون خدا و رسول و فرشتگان شمرده شده اند:''' | |||
وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ وَيَتَعَدَّ حُدُودَهُ يُدْخِلْهُ نَارًا خَالِدًا فِيهَا وَلَهُ عَذَابٌ مُهِينٌ .<ref>نساء/۱۴.</ref> | |||
وَمِنْهُمُ الَّذِينَ يُؤْذُونَ النَّبِيَّ وَيَقُولُونَ هُوَ أُذُنٌ قُلْ أُذُنُ خَيْرٍ لَكُمْ يُؤْمِنُ بِاللَّهِ وَيُؤْمِنُ لِلْمُؤْمِنِينَ وَرَحْمَةٌ لِلَّذِينَ آمَنُوا مِنْكُمْ وَالَّذِينَ يُؤْذُونَ رَسُولَ اللَّهِ لَهُمْ عَذَابٌ أَلِيمٌ .<ref>توبه/۶۱.</ref> | |||
وَمَا كَانَ لِمُؤْمِنٍ وَلَا مُؤْمِنَةٍ إِذَا قَضَى اللَّهُ وَرَسُولُهُ أَمْرًا أَنْ يَكُونَ لَهُمُ الْخِيَرَةُ مِنْ أَمْرِهِمْ وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَقَدْ ضَلَّ ضَلَالًا مُبِينًا.<ref>احزاب/۳۶.</ref> | |||
يَا أَيُّهَا الَّذِينَ آمَنُوا لَاتَدْخُلُوا بُيُوتَ النَّبِيِّ إِلَّا أَنْ يُؤْذَنَ لَكُمْ إِلَى طَعَامٍ غَيْرَ نَاظِرِينَ إِنَاهُ وَلَكِنْ إِذَا دُعِيتُمْ فَادْخُلُوا فَإِذَا طَعِمْتُمْ فَانْتَشِرُوا وَلَا مُسْتَأْنِسِينَ لِحَدِيثٍ إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ يُؤْذِي النَّبِيَّ فَيَسْتَحْيِي مِنْكُمْ وَاللَّهُ لَايَسْتَحْيِي مِنَ الْحَقِّ وَإِذَاسَأَلْتُمُوهُنَّ مَتَاعًا فَاسْأَلُوهُنَّ مِنْ وَرَاءِ حِجَابٍ ذَلِكُمْ أَطْهَرُ لِقُلُوبِكُمْ وَقُلُوبِهِنَّ وَمَا كَانَ لَكُمْ أَنْ تُؤْذُوا رَسُولَ اللَّهِ وَلَا أَنْ تَنْكِحُوا أَزْوَاجَهُ مِنْ بَعْدِهِ أَبَدًا إِنَّ ذَلِكُمْ كَانَ عِنْدَ اللَّهِ عَظِيمًا.<ref>احزاب/۵۳</ref> | |||
إِنَّ الَّذِينَ يُؤْذُونَ اللَّهَ وَرَسُولَهُ لَعَنَهُمُ اللَّهُ فِي الدُّنْيَا وَالْآخِرَةِ وَأَعَدَّ لَهُمْ عَذَابًا مُهِينًا.<ref>احزاب/۵۷.</ref> | |||
...وَمَنْ يَعْصِ اللَّهَ وَرَسُولَهُ فَإِنَّ لَهُ نَارَ جَهَنَّمَ خَالِدِينَ فِيهَا أَبَدًا.<ref>جنّ/۲۳.</ref> | |||
در آشكارسازى گردن فرازى برخى اصحاب و نپذيرفتن حكم حرمت خمر و حج تمتع و خشمگين كردن پيامبرصلى الله عليه وآله، خواندن حديث عايشه از آن حضرت براى هر خردورزى بس است. <ref>الجامع لاحكام القرآن: ج ۲،ص ۳۹۳. | |||
صحيح بخارى:ج۱،ص ۴۷۴ ،ح ۱۵۳۴. | |||
صحيح مسلم:ج۸،ص ۴۰۵،ح۱۳۰،ص ۴۱۷-۴۱۲،ح ۱۴۴-۱۴۳-۱۴۱. | |||
المعجم الکبیر:ج۷،ص۱۳۶-۱۳۱-۱۳۰-۱۲۸-۱۱۹-۱۰۹-۱۰۷،ح۶۶۰۴-۶۵۹۷-۶۵۹۴-۶۵۱۵-۶۵۱۳. | |||
حجةالوداع ابن حزم:ص۴۰۹-۴۰۳-۳۳۵-۱۶۳-۱۶۰-۱۵۹ ،ح ۴۷۲-۴۷۰-۴۵۹-۳۶۰-۸۰- ۷۳-۷۰. | |||
مسند احمد: ج ۴ ،ص ۲۸۶. | |||
مسند ابوعوانه: ج ۲ ،ص ۲۴۲ ،ح ۳۳۶۴ - ۳۳۶۳. | |||
مسند الطيالسى: ص ۲۱۶ ،ح ۱۵۴۰. | |||
صحيح ابن خزيمه: ج ۴ ،ص ۱۶۵ ،ح ۲۶۰۶. | |||
مجمع الزوائد: ج ۳ ،ص ۲۳۳.</ref> | |||
همچنين ايستادگى خليفه دوم در برابر فرمان پيامبرصلى الله عليه وآله در رخداد قرارداد حديبيه و اظهار ترس از رفتن به مكه براى گفتگو با سران كفر(به نمايندگى از حضرت) و پيش نهادن عثمان نيز، اقرارش به شک در ديانت و نبوت حضرت پس از امضاى پيمان حديبيه را چه كسى مى تواند انكار كند؟! | |||
آرى، اين سه حديث را مورخان و محدثان ثبت كرده اند: | |||
* إنِّي أَخَافُ قُرَيْشًا عَلَى نَفْسِي، وَلَيْسَ بِمَكَّةَ مِنْ بَنِي عَدِيِّ بْنِ كَعْبٍ أَحَدٌ يَمْنَعُنِي. | |||
* وَاللَّهِ مَا شَكَكْتُ مُنْذُ أَسْلَمْتُ، إِلَّا يَوْمَئِذٍ. | |||
* يَا عُمَر! تَرانِى رَضِيتَ وَ تَأبَى؟<ref>صحيح بخارى:ج ۲،ص ۳۲۸،ح ۲۷۳۲-۲۷۳۱وص۲۹۴،ح ۴۸۴۴.صحيح مسلم:ج۱۲،ص۳۸۲،ح ۱۷۸۵.مسند احمد:ج۴،ص ۳۲۸.المصنف ابن ابى شيبه:ج ۷،ص ۳۸۹-۳۸۴،ح ۳۶۸۴۴-۳۶۸۳۶.المصنف عبدالرزاق:ج۵،ص۳۳۰،ح ۹۷۲۰.السيرة النبوية ابن هشام: ج۳،ص۳۳۱-۳۲۹.السيرة الحلبية: ج۳،ص ۱۹-۱۶.الجامعة لاحكام القرآن:ج۱۶،ص ۲۷۷. الدرّ المنثور:ج۷،ص۵۲۷، ذيل آيات ۲۵-۲۴سوره فتح.سبل الهدى و الرشاد:ج۵،ص۵۳-۴۶.البداية و النهاية:ج۴،ص۲۰۰-۱۹۱.تاريخ ابى الفداء:ج۱،ص۱۹.الكنى ابوبشررازى دولابى،م۳۱۰ق:ج۲،ص ۶۹.</ref> | |||
آرى، دانشمندان در جاى ديگر نيز از شک كردن او درباره پيامبرصلى الله عليه وآله پرده برداشته و اين خطاب عتاب آميز نبوى را درباره وى گزارش داده اند:أَوَفِي شَكٍّ أَنْتَ يَا ابْنَ الْخَطَّابِ؟<ref>الجامع الصحيح بخارى:ج ۲،ص۱۹۷ ،ح ۲۴۶۸ و ج ۳ ،ص ۳۸۵ ،ح ۵۱۹۱ . صحيح مسلم:ج ۲ ،ص ۸۹۸،ح ۳۴.سنن ترمذى:ج ۵ ،ص ۳۴۵ ،ح ۳۳۱۸. سنن بيهقى:ج۷ ،ص ۳۷. الدرّ المنثور: ج ۶ ،ص ۲۴۲. تفسير ابن كثير: ج ۴ ،ص ۴۱۴، ذيل آيه ۴ از سوره تحريم. البحر الزخّار: ج ۱ ،ص ۳۱۸ ،ح ۲۰۶. تحفة الاشراف: ج ۸ ،ص ۴۶ ،ح ۱۰۵۰۷. كنزالعمال: ج ۲ ،ص ۵۲۵ ،ح ۴۶۶۳. جامع الاصول: ج ۲ ،ص ۴۰۰ ،ح ۸۵۶ .</ref> | |||
بر اين اساس، آيا او مى تواند مصداق اين آيه باشد:إِنَّمَا الْمُؤْمِنُونَ الَّذِينَ آمَنُوا بِاللَّهِ وَرَسُولِهِ ثُمَّ لَمْ يَرْتَابُوا وَجَاهَدُوا بِأَمْوَالِهِمْ وَأَنْفُسِهِمْ فِي سَبِيلِ اللَّهِ أُولَئِكَ هُمُ الصَّادِقُونَ؟!!!<ref>حجرات/۱۵.</ref> | |||
6.اتهام آلودگى به همسر پيامبرصلى الله عليه وآله، ماريه قبطيه امّ ابراهيم، كه خداى سبحان به شدت از او دفاع كرد و پاكى او را براى همگان و به ويژه توطئه گران حسود روشن ساخت: | |||
»ان الذين جاءوا بالافك عُصبة منكم لا تحسبوه شرّاً لكم بل هو خير لكم لكل امرء منهم ما اكتسب من الاثم و الذى تولى كبره منهم له عذاب عظيم« .××× 3 نور / 11. ××× | |||
بازرگانان حديث، توطئه«اِفك»-به معناى: وارونه، دروغ و تهمت-را درباره عايشه، و آيات آغازين سوره مباركه نور را نشان فضيلت او پنداشته اند!!<ref>اسد الغابه: ج ۵ ،ص ۵۰۴ . </ref> ولى در حقيقت ماجرا چيز ديگرى بود كه پيامبرصلى الله عليه وآله از راه وحى بدان آگاه شد، و طراح توطئه و تهمت زدن به ماريه )ديگر همسر حسود حضرت كه نازا و عقيم بود( و همدستانش رسوا گشتند، و پاكى دامن امّ ابراهيم نيز ثابت شد.××× 2 شرح نهج البلاغه: ج 14 ص 23. سيرة المصطفىصلى الله عليه وآله: ص 481 - 472. اعلام النساء: ج 2 ص 852 . ××× | |||