جایگاه حدیث غدیر در راهبردهای بزرگان امامیه در قرن چهارم هجری: تفاوت میان نسخه‌ها

جایگاه حدیث غدیر در راهبردهای بزرگان امامیه در قرن چهارم هجری (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۳ آوریل ۲۰۲۴، ساعت ۱۲:۲۰

۱۴۴ بایت اضافه‌شده ، ۲۳ آوریل

←‏نصّ الهی در اوصیای رسول الله صلی الله علیه و آله

Smh

۴٬۰۶۴

ویرایش

@@ خط ۱۸۹: / خط ۱۸۹: @@
 سیدمرتضی می‌نویسد: امام مفترض‌الطاعه است و رسول الله صلی الله علیه و آله با استناد به آیه۶ سوره احزاب، مردم را به اطاعت از ایشان فراخواند. دلیل وی هم دو واژه «مولی» و«اولی»است <ref>رسائل مرتضی، ج۴، ص۱۳۱-۱۳۲.</ref> شیخ طوسی با شواهد ادبی، از واژه"اولی"، مفهوم مفترض‌الطاعه را دریافته، اطلاق آن را برای شخص امام و به طور مشخص امیرالمؤمنین منحصر می‌کند<ref>الاقتصاد، ص۲۱۵-۲۱۶.</ref>.
-مفید با استناد به آیات و روایت متعدد، نص(2)امام را، دلیل وجوب اطاعت از او می‌داند و با بهره‌گرفتن از نصوص معصومان، از حدیث«من کنت...» نتیجه می‌گیرد که امام مفترض‌الطاعه است (مفید الارشاد1413،1: 7-8). وی در کتاب الافصاح، تواتر و اجماع برحدیث غدیر را مسلّم و دلالت بر ضرورت رهبری و حکومت دانسته، آن را دلیل اثبات ولایت و امامت علی  علیه السلام   و تقدم وی بر دیگران و وجوب اطاعت از او می‌داند(مفید الافصاح1412: 32-33). همو با استناد به حدیث شریف"اللهمّ وال مَن والاه.." می‌نویسد: هرکس عصیان کند، از فرمان خدا عدول نموده؛ کافر است(همان: 129-128). از مجموع نظر صدوق دریافت می‌گردد ؛ وی با طرح ملازمت قرآن و عترت(صدوق 1403 1: 235) و علامات امام و وجوب اطاعت از او...."(صدوق1395 :2/336-337)؛ قرابت، نص و حدیث را دلیل"عترت" او قرار می‌دهد و بر اساس حدیث غدیر، امیرالمؤمنین  علیه السلام  را مصداق عترت قرار داده؛ بدین واسطه با ادعای زیدیه مبنی بر انکار مقام عترت علی  علیه السلام  و وصایت و انحصار در امامان دوازه‌گانه مقابله نموده؛ تناقض دیدگاه آنان را معلوم می‌گرداند(صدوق 1403: 2/478-479؛ صدوق، 1395، ج1، 116).
+مفید با استناد به آیات و روایت متعدد، نص امام را، دلیل وجوب اطاعت از او می‌داند و با بهره‌گرفتن از نصوص معصومان، از حدیث {{متن عربی|من كنت مولاه...»}} نتیجه می‌گیرد که امام مفترض‌الطاعه است <ref>(الارشاد، ج۱، ص۷-۸.</ref>
+وی در کتاب الافصاح، تواتر و اجماع برحدیث غدیر را مسلّم و دلالت بر ضرورت رهبری و حکومت دانسته، آن را دلیل اثبات ولایت و امامت علی  علیه السلام   و تقدم وی بر دیگران و وجوب اطاعت از او می‌داند<ref>الافصاح، ص۱۳۲-۳۳.</ref> همو با استناد به حدیث شریف"اللهمّ وال مَن والاه.." می‌نویسد: هرکس عصیان کند، از فرمان خدا عدول نموده؛ کافر است<ref>همان، ص ۱۲۹-۱۲۸.</ref>
+از مجموع نظر صدوق دریافت می‌گردد ؛ وی با طرح ملازمت قرآن و عترت<ref>معانی الاخبار،ج ۱، ۲۳۵.</ref> و علامات امام و وجوب اطاعت از او....<ref>کمال الدین وتمام النعمة، ج۲، ص۳۳۶-۳۳۷.</ref> قرابت، نص و حدیث را دلیل"عترت" او قرار می‌دهد و بر اساس حدیث غدیر، امیرالمؤمنین  علیه السلام  را مصداق عترت قرار داده؛ بدین واسطه با ادعای زیدیه مبنی بر انکار مقام عترت علی  علیه السلام  و وصایت و انحصار در امامان دوازه‌گانه مقابله نموده؛ تناقض دیدگاه آنان را معلوم می‌گرداند(صدوق 1403: 2/478-479؛ صدوق، 1395، ج1، 116).
 ==== غدیر،یوم‌الولایه ====