۲۶٬۳۸۳
ویرایش
سوره: تفاوت میان نسخه‌ها
←پانویس
(←پانویس) |
(←پانویس) |
||
| خط ۱۹۷: | خط ۱۹۷: | ||
سپس مى فرمايد: «لا تحلّوا شعائر اللَّه» .<ref>مائده / ۲.</ref> حدود خدا و رسوم دين را حفظ كنيد و حرمت آنها را نگاه داريد. «و لا يجرمنّكم شنآن قوم ان صدّوكم عن المسجد الحرام ان تعتدوا» .<ref>مائده / ۲.</ref> مردمى كينه توز نباشيد و لو نسبت به دشمنترين دشمنانتان. | سپس مى فرمايد: «لا تحلّوا شعائر اللَّه» .<ref>مائده / ۲.</ref> حدود خدا و رسوم دين را حفظ كنيد و حرمت آنها را نگاه داريد. «و لا يجرمنّكم شنآن قوم ان صدّوكم عن المسجد الحرام ان تعتدوا» .<ref>مائده / ۲.</ref> مردمى كينه توز نباشيد و لو نسبت به دشمنترين دشمنانتان. | ||
'''بيدار باش در مورد خطرات داخلى''' | |||
اكنون كه قدرت در دست شما آمده، درباره كسانى كه نسبت به شما ستم كردند كينه نورزيد و ستم نكنيد. مردمى كه شما را از مسجدالحرام راندند و از پشت ديوارهاى مكه برگرداندند، حالا كه قدرت دستتان آمده از آنها - كه چنين بى ادبى و گستاخى كردند - انتقام نگيريد و به آنان تعدّى نكنيد. | |||
ببينيد اين آيه به كجا اشاره دارد. مىبينيم كينه هايى كه قرآن نسبت به خارج جامعه اسلامى از آن جلوگيرى مى كند، در داخل حوزه اسلام چه كرد؟ گفتند: على كه دشمن دارد نبايد سركار بيايد! سؤال مى كنيم: مگر دشمنان على عليه السلام چه افرادى بودند؟ | |||
پاسخ اين است: يك عده بنى اميه ذليل شده و منفور اجتماع مسلمين، كه هنوز نضج نگرفته بودند و پايگاهى مثل شام را در سايه موافقت عمر و عثمان براى خود به وجود نياورده بودند. مسلمين هم هنوز خاطره هاى بدر و احد را فراموش نكرده بودند و سخت با بنى اميه دشمن بودند. | |||
تنها عفو پيامبرصلى الله عليه وآله و تأكيدات قرآن بود كه تا حدودى از كينه مردم نسبت به آنها كاست. اگر بنى اميه نسبت به على عليه السلام كينه داشتند، مسلمين هم نسبت به آنها بيش از آن اندازه كينه داشتند. آنها كه تازه تظاهر به اسلام كرده بودند جرأت مخالفت نداشتند. حتى اگر عده اى اين چنين با على عليه السلام مخالف باشند چه مى شود؟ | |||
وانگهى، مگر ابوبكر دشمن نداشت و با آن ها نجنگيدند؟ چنانچه چقدر هم با مخالفت كردند و جنگيدند. | |||
«و تعاونوا على البرّ و التقوى»<ref>مائده / ۲.</ref>: بر نيكى و تقوى به يكديگر كمك كنيد. واژه «برّ» را خود قرآن معنى مى كند: «ليس البرّ ان تولّوا وجوهكم قبل المشرق و المغرب و لكن البرّ من آمن باللَّه و اليوم الآخر و الملائكة و الكتب و النبيين و آتى المال على حبّه ذوى القربى و اليتامى و المساكين و ابن السبيل» .<ref>بقره / ۱۷۷.</ref> | |||
«برّ» در اصطلاح قرآن عبارت است از ايمان آوردن به خدا و به كتب وحى و به انبياعليهم السلام و به فرشتگان و به روز آخرت و انجام فرائض و كمك كردن مردم به فقرا. در اينجا مى گويد: شما به يكديگر كمك كنيد بر برّ؛ يعنى بر اينكه مردم داراى ايمان قوى شوند و وظايف دينيشان را انجام دهند. همكارى كنيد تا به فقرا دستگيرى شود. همكارى كنيد تا مسلمين در برابر دشمنان و كفار مقاومت كنند، و همكارى كنيد بر تقوى و پرهيزگارى. | |||
«و لا تعاونوا على الاثم والعدون»<ref>مائده / ۲.</ref>: همكارى نكنيد بر گناه و بر ستم نسبت به كسى. غصب حق كسى و گرفتن مالش ستم و صدمه به آبرو و به مال و به جانش ستم است، و همه اين ها داخل در عدوان است. ولى همه اين مصاديق عدوان به وسيله خود اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله نسبت به على و همسر بزرگوارش عليهما السلام انجام گرفت! صحابه به گونه اى با اميرالمؤمنين عليه السلام عمل كردند كه با هيچ يك از مسلمانان و حتى با هيچ يك از كفار چنين نشده است! | |||
آيا كدام كافر را در هفتاد هزار منبر لعن كردند و نامش را به بدى ياد كردند و جسارتش كردند؟ آيا با كدام انسانى اين چنين ظلم و اهانت شده است؟ قرآن بيم مى دهد، اما آنها كه خودشان را از اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله مى دانند و خودشان را خليفه پيامبرصلى الله عليه وآله مى دانند به روى او شمشير كشيدند! | |||
نمونه اى از صحابه زبير است، كه به اصطلاح اهل سنت حوارى پيامبرصلى الله عليه وآله است.<ref>اين جمله اشاره است به روايتى كه اهل سنت نقل مى كنند كه پيامبرصلى الله عليه وآله فرمود: ان لكل نبى حوارى، و ان حوارى الزبير بن العوام: هر پيامبرى حوارىاى دارد، و حوارى من زبير است. صحيح بخارى: ج ۵ ص ۴۹. مسند احمد بن حنبل: ج ۱ ص ۱۰۲ ۸۹ ح ۶۸۰ .</ref> و يا طلحه كه افتخار مى كند براى حفظ جان پيامبرصلى الله عليه وآله در احد دستش را جلو شمشير دشمن گرفته و انگشتش قطع شده و بريدگى انگشت فضيلتى براى او بود. | |||
اينان آن همه تأكيدات پيامبرصلى الله عليه وآله را درباره على عليه السلام دانستند، و دانسته مى خواستند خونش را بريزند و جامعه اسلامى را به خاك و خون كشيدند. جناياتى كه اين دو صحابى با همراهى عايشه در بصره مرتكب شدند قابل وصف نيست. تا بالاخره جنگى را به وجود آوردند كه متجاوز از هجده هزار مسلمان در آن كشته شدند؛ پنج هزار لشكر على عليه السلام و بقيه از قشون خودشان.<ref>مروج الذهب: ج ۲ ص ۳۸۴.</ref> در آيه مذكور بلافاصله مى فرمايد: «و اتقوا اللَّه» : از خدا بترسيد كه شديد العقاب است. | |||