آيات ۲۲ تا ۲۸ محمد و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

در حديث ديگرى از امام صادق‏عليه السلام تفاصيل بيشترى درباره شأن نزول اين آيات وارد شده است، آنجا كه مى‏فرمايد:

 

 

 

 

 

 

 

 

 

قول خداوند كه مى‏فرمايد: »كَرِهُوا ما نَزَّلَ اللَّه« : »آنچه خدا فرستاده بود را مكروه داشتند« ، منظور از آنچه خدا نازل كرده بود، ولايت اميرالمؤمنين‏عليه السلام است كه بر خلقش واجب كرده بود. در اين داخل شدن بنى‏اميه به پيمان نامه اصحاب صحيفه، ابوعبيده نيز همراهشان بود و نويسنده آنان بود.××× 1 بحار الانوار: ج 30 ص 263 ح 128. الكافى: ج 1 ص 348 ح 43. ×××

 

 

 

 

 

 

 

 

در روزى كه اميرالمؤمنين‏عليه السلام را براى بيعت اجبارى با ابوبكر آوردند، سلمان به عمر گفت: »من شهادت مى‏دهم كه در بعضى از كتاب‏هاى نازل شده خداوند خوانده‏ام كه تو با اسم و صفتت يكى از درهاى جهنم هستى« .××× 2 كتاب سليم: ص 160. ××× احاديث بسيارى وارد شده درباره اينكه تمام گناهان امت و هر ظلمى انجام شود و خون به ناحقى ريخته شود بر عهده ابوبكر و عمر است كه ذكر خواهد شد.××× 3 در اين باره مراجعه شود به كتاب: غدير در قرآن: ج 2 ص 399  - 396. ×××

دوم: اصحاب صحيفه ملعونند

»أُولئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّه« يكى از موارد صريح لعنت خداوند بر بانيان غصب خلافت و دشمنى با اهل‏بيت‏عليهم السلام همين آيه است كه ارتباط آن با اصحاب صحيفه اين مطلب را روشن مى‏نمايد.

اگر تمام لعنت شده‏هاى عالم را در نظر بگيريم ملعون‏تر از اين گروه كسى نخواهد بود، چرا كه بزرگى جرم و جنايتشان استحقاق لعنت آنان را بيشتر مى‏كند. امام سجادعليه السلام درباره آنان فرمود: »عَلَيْهِما لَعْنَةُ اللَّه بِلَعَناتِهِ كُلِّها« : »بر آنان لعنت خدا باد به همه انواع لعن پروردگار« .××× 1 بحار الانوار: ج 30 ص 145 ح 1. ×××

اگر همه امت اسلام -  چه آنان كه گمراه شدند و چه آنان كه هدايت يافته‏اند -  تا روز قيامت اصحاب صحيفه را نفرين كنند كه چرا مردم را از راهى كه خير دنيا و آخرت در آن بود منحرف كردند، باز هم جاى لعنت دارند.

اميرالمؤمنين‏عليه السلام از عمق قلبى سوخته براى امت اين مطلب را چنين بيان فرموده است: لَوْ انَّ هذِهِ الامَّةِ قامَتْ عَلى ارْجُلِها عَلَى التُّرابِ وَ وَضَعَتِ الرِّمادَ عَلى رُؤُوسِها وَ تَضَرَّعَتْ الَى اللَّه وَ دَعَتْ الى يَوْمِ الْقِيامَةِ عَلى مَن اضَلَّهُمْ وَ صَدَّهُمْ عَنْ سَبيلِ اللَّه وَ دَعاهُمْ الَى النّارِ وَ عَرَضَهُمْ لِسَخَطِ رَبِّهِمْ وَ اوْجَبَ عَلَيْهِمْ عَذابَهُ بِما اجْرَمُوا الَيْهِمْ لَكانُوا مُقَصِّرينَ فى ذلِك:

اگر اين امت تا روز قيامت سر پا روى خاك بايستند و خاكستر بر سر بريزند و به درگاه خدا زارى كنند و نفرين نمايند كسانى را كه آنان را گمراه كردند و از راه خدا مانع شدند و آنان را به سوى آتش كشانيدند و در معرض نارضايتى پروردگارشان قرار دادند و عذاب خدا را بر آنان واجب كردند -  به خاطر جرم‏هايى كه نسبت به آنان روا داشتند -  با اين همه در نفرين خود كوتاهى كرده‏اند.××× 2 كتاب سليم: ص 250. ×××

سوم: ياران صحيفه كوردل اند

»فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمى أَبْصارَهُمْ« يكى از آثار منحوس راه سقيفه كَرى گوشِ دل و كورى چشمِ دل است، چرا كه اساس آن بر ديدن حق و انكار آن بوده است. در حالى كه دو لب مبارك پيامبرصلى الله عليه وآله -  كه محمد امين بود -  خبر خوش ولايت را از منبع وحى بر مردم مى‏خواند، منافقين به جاى تشكر از خدا و رسول زبان به مسخره و ناسزاگويى باز مى‏كردند و افتخار مى‏كردند كه هرگز اين سخنان را نخواهيم پذيرفت.