صحیفه ملعونه اول: تفاوت میان نسخه‌ها

صحیفه ملعونه اول (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۲۱ مهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۱:۱۷

۹٬۷۶۸ بایت اضافه‌شده ، ‏۲۱ مهٔ ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

Modir

دیوان‌سالاران، developer، مدیران رابط کاربری، مدیران

۲۱٬۸۲۰

ویرایش

@@ خط ۱۶۹: / خط ۱۶۹: @@
 پيامبر صلى الله عليه و آله در خطبه غدير و در حاشيه شناخت ائمه ضلال خبر دادند كه امامتِ امامان بر حق را گروهى غصب مى ‏كنند و به عنوان رياست طلبى و پادشاهى بر اَريكه آن مى ‏نشينند، و سپس غاصبانه و ظالمانه و ناحق بودن آنان را براى مردم روشن كردند.
-در نهايت براى آنكه سر رشته‏اى از اين امامانِ ضلالت در دست مردم باشد با كنايه فرمودند: »آنان اصحاب صحيفه‏اند« ، چرا كه بنيان و پايه تمام امامت‏هاى ضلالت و گمراهى »صحيفه ملعونه« اى است كه در كعبه امضا شد.
+در نهايت براى آنكه سر رشته‏اى از اين امامانِ ضلالت در دست مردم باشد با كنايه فرمودند: «آنان اصحاب صحيفه ‏اند»، چرا كه بنيان و پايه تمام امامت‏ هاى ضلالت و گمراهى «صحيفه ملعونه»اى است كه در كعبه امضا شد.
+پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازى از بخش ششم خطبه غدير و پس از ذكر امامان ضلالت بلافاصله فرمود: «آگاه باشيد كه آنان اصحاب صحيفه ‏اند، پس هر يک از شما در صحيفه خويش نظر كند».
-پيامبرصلى الله عليه وآله در فرازى از بخش ششم خطبه غدير و پس از ذكر امامان ضلالت بلافاصله فرمود: »آگاه باشيد كه آنان اصحاب صحيفه‏اند، پس هر يك از شما در صحيفه خويش نظر كند« .
+اَلا اِنَّهُمْ اَصْحابُ الصَّحيفَةِ، فَلْيَنْظُرْ اَحَدُكُمْ فى صَحيفَتِهِ!!
+قالَ : فَذَهَبَ عَلَى النّاسِ اِلاّ شِرْذِمَةٌ مِنْهُمْ اَمْرَ الصَّحيفَةِ:
+بدانيد كه آنان «اصحاب صحيفه» هستند، پس هر يك از شما در صحيفه خود نظر كند.
+راوى مى ‏گويد: وقتى پيامبر صلى الله عليه و آله نام «اصحاب صحيفه» را آورد اكثر مردم منظور حضرت از اين كلام را نفهميدند و برايشان سؤال انگيز شد، و فقط عده كمى مقصود حضرت را فهميدند.
+== اقرار اصحاب صحيفه<ref>اولين ميراث مكتوب درباره غدير: ص ۲۲، ۴۳ - ۴۵.</ref> ==
+اصحاب صحيفه ملعونه اول در موارد متعددى خود به صحيفه ‏اى كه نوشتند اقرار كرده ‏اند:
+=== ۱. اقرار معاذ بن جبل ===
+ابان مى ‏گويد: از سليم بن قيس شنيدم كه مى ‏گفت: از عبدالرحمان بن غنم ازدى ثمالى -  پدر زن معاذ بن جبل كه دخترش همسر او بود -  و فقيه ‏ترين اهل شام و پرتلاش ‏ترين ايشان بود، شنيدم كه گفت:
+معاذ بن جبل به مرض طاعون از دنيا رفت.××× 1 مرگ معاذ در سال 18 هجرى بوده است. ××× روزى كه مُرد نزد او حاضر بودم در حالى كه مردم به طاعون مشغول بودند. وقتى به حال احتضار افتاد در خانه كسى جز من نزد او نبود و اين در زمان حكومت عمر بن خطاب بود. از او شنيدم كه مى‏گفت: واى بر من! واى بر من! واى بر من! واى بر من!
+با خود گفتم: گرفتاران به مرض طاعون هذيان مى‏گويند و چنين حرف مى‏زنند و سخنان عجيب مى‏گويند! لذا به او گفتم: خدا تو را رحمت كند، هذيان مى‏گويى؟ گفت: نه!
+گفتم: پس چرا صداى واى بر من بلند كرده‏اى؟ گفت: به خاطر قبول ولايت دشمن خدا بر عليه ولى خدا ! گفتم: چه كسى؟ گفت: قبول ولايت دشمن خدا عتيق )ابوبكر( و عمر بر ضد خليفه و وصى پيامبر على بن ابى‏طالب.
+گفتم: هذيان مى‏گويى؟! گفت: اى ابن‏غنم، به خدا قسم، هذيان نمى‏گويم. اين پيامبر و على بن ابى‏طالب هستند كه مى‏گويند: اى معاذ بن جبل، بشارت باد به آتش! تو و اصحابت را كه گفتيد: »اگر پيامبر از دنيا رفت يا كشته شد خلافت را از على منع مى‏كنيم كه هرگز به آن نرسد« ، تو و عتيق و عمر و ابوعبيده و سالم.
+گفتم: اى معاذ، اين چه زمانى بود؟ گفت: در حجةالوداع، كه گفتيم: »بر ضد على يكديگر را كمك مى‏كنيم كه تا مازنده‏ايم به خلافت دست نيابد« . وقتى پيامبر از دنيا رفت به آنان گفتم: من از جهت قوم خود انصار شما را كفايت مى‏كنم، شما هم از جهت قريش مرا كفايت كنيد.
+سپس در زمان پيامبر، بشير بن سعيد و اسيد بن حضير××× 2 بشير بن سعيد رئيس »خزرج« و اسيد بن حضير رئيس »اوس« بود، و اوس و خزرج دو طايفه اصلى انصار بودند كه بقيه قبايل از شعب اين دو به شمار مى‏آمدند. وقتى اصحاب صحيفه از سعد بن عباده كه رئيس كل انصار بود مأيوس شدند با اين دو نفر معاهده بستند كه هر كدام بر نيمى از انصار حاكم بودند. ××× را به آنچه معاهده كرده بوديم دعوت كردم، و آن دو بر سر اين با من بيعت كردند.
+گفتم: اى معاذ، گويا هذيان مى‏گويى؟ گفت: صورتم را بر زمين بگذار. و همچنان صداى واى و ويل بلند كرده بود تا از دنيا رفت.××× 1 كتاب سليم: حديث 37. ×××
+و 3-  اقرار ابوعبيده جراح و سالم
+سليم پس از نقل لحظات جان كندن معاذ از قول ابن‏غنم مى‏گويد: ابن‏غنم به من گفت: به خدا قسم اين حديث را قبل از تو هرگز براى كسى جز دو نفر نگفته‏ام، چرا كه از آنچه از معاذ شنيدم وحشت كردم.
+ابن‏غنم گفت: بعد به حج رفتم و با كسى كه در مرگ ابوعبيده جراح و سالم مولى ابى‏حذيفه××× 2 ابوعبيده در سال 18 هجرى در شهر »حمص« شام با مرض »دبيله« از دنيا رفته، و سالم در سال 12 هجرى در جنگ يمامه كشته شد. ××× حضور داشته ملاقات كردم و گفتم: مگر سالم در روز جنگ يمامه كشته نشد؟ گفت: بلى، ولى او را از ميدان جنگ حمل كرديم در حالى كه هنوز رمقى برايش مانده بود.
+ابن‏غنم گفت: هر كدام از آن دو××× 3 يعنى دو نفرى كه در مرگ ابوعبيده و سالم حضور داشته‏اند. ××× مثل آن را عيناً براى من نقل كردند، نه زياد كردند و نه كم، كه ابوعبيده و سالم هم هنگام مرگ مانند معاذ سخن گفته‏اند.
+-  اقرار ابوبكر
+ابان مى‏گويد: سليم گفت: اين سخنان ابن‏غنم را به طور كامل براى محمد بن ابى‏بكر نقل كردم. او گفت: سرّ مرا كتمان كن، من هم شهادت مى‏دهم كه پدرم هنگام مرگش مثل آنان سخن گفت. عايشه در آنجا گفت: پدرم هذيان مى‏گويد!
+محمد بن ابى‏بكر گفت: نزد اميرالمومنين‏عليه السلام آمدم و آنچه از پدرم شنيده بودم و آنچه پسر عمر از پدرش نقل كرد براى حضرت گفتم.
+اميرالمؤمنين‏عليه السلام فرمود: اين مطلب را از قول پدر او و پدر تو و از ابوعبيده و سالم و معاذ، كسى به من خبر داده است كه از تو و از پسر عمر راستگوتر است!××× 1 كتاب سليم: حديث 37. ×××
+-  اقرار عمر
+سليم مى‏گويد: اميرالمؤمنين‏عليه السلام فرمود: چرا عمر هنگامى كه ما شش نفر اصحاب شورا را يكى يكى فراخواند به پسرش عبداللَّه گفت: -  در اينجا حضرت اشاره به پسر عمر كه در مجلس حاضر بود فرمود: هان، او اينجاست -  تو را به خدا قسم مى‏دهم كه بگويى وقتى ما خارج شديم پدرت به تو چه گفت؟
+عبداللَّه بن عمر گفت: حال كه مرا قسم دادى، او گفت: اگر با اصلع××× 2 در اينجا اشاره به اميرالمؤمنين‏عليه السلام است. ××× بنى‏هاشم بيعت كنند آنان را به وسط جاده روشن خواهد كشانيد و طبق كتاب پروردگار و سنّت پيامبرشان بپا خواهد داشت!
+سپس حضرت فرمود: اى پسر عمر، در آنجا تو چه گفتى؟ پسر عمر گفت: من به او گفتم: اى پدر، چه مانعى دارى كه او را خليفه قرار دهى؟ حضرت فرمود: عمر چه جوابى به تو داد؟ پسر عمر گفت: مطلبى گفت كه آن را كتمان مى‏كنم!
+فرمود: پيامبرصلى الله عليه وآله آنچه او به تو گفته و تو به او گفته‏اى به من خبر داده است؟ پسر عمر پرسيد: چه موقع خبر داده است؟! فرمود: در زمان حياتش به من خبر داد، و سپس در آن شبى كه پدرت از دنيا رفت در خواب به من خبر داد، و هر كس پيامبرصلى الله عليه وآله را در خواب ببيند گويا در بيدارى ديده است.
+پسر عمر گفت: چه چيزى به تو خبر داده است؟ فرمود: اى پسر عمر، تو را به خدا قسم مى‏دهم كه اگر برايت نقل كردم گفتارم را تصديق كنى؟ پسر عمر گفت: اگر هم خواستم ساكت مى‏مانم!
+حضرت فرمود: وقتى به او گفتى: چه مانعى دارى كه او را خليفه قرار دهى؟ گفت: مانع من صحيفه و نوشته‏اى است كه در بين خود نوشته‏ايم و معاهده‏اى كه در كعبه در حجةالوداع بر سر آن هم پيمان شده‏ايم!
+پسر عمر در اينجا ساكت ماند و گفت: تو را به حق پيامبر قسم مى‏دهم كه دست از سر من بردارى!
-اَلا اِنَّهُمْ اَصْحابُ الصَّحيفَةِ، فَلْيَنْظُرْ اَحَدُكُمْ فى صَحيفَتِهِ!!
-قالَ : فَذَهَبَ عَلَى النّاسِ اِلاّ شِرْذِمَةٌ مِنْهُمْ اَمْرَ الصَّحيفَةِ:
+سليم مى‏گويد: پسر عمر را در آن مجلس مى‏ديدم كه گريه راه گلويش را بسته بود و از چشمانش اشك جارى بود.
-بدانيد كه آنان »اصحاب صحيفه« هستند، پس هر يك از شما در صحيفه خود نظر كند.
+همچنين محمد بن ابى‏بكر گفت: در زمان حكومت عثمان با عبداللَّه بن عمر ملاقات كردم، و آنچه پدرم هنگام مرگ گفته بود براى او نقل كردم و از او عهد و پيمان گرفتم كه سرّ مرا كتمان كند.
-راوى مى‏گويد: وقتى پيامبرصلى الله عليه وآله نام »اصحاب صحيفه« را آورد اكثر مردم منظور حضرت از اين كلام را نفهميدند و برايشان سؤال انگيز شد، و فقط عده كمى مقصود حضرت را فهميدند.
+پسر عمر به من گفت: »تو هم سر مرا كتمان كن. به خدا قسم پدر من هم مثل سخن پدر تو را بدون كم و زياد گفت« ! سپس عبداللَّه بن عمر سخن خود را ترميم كرد و ترسيد به على بن ابى‏طالب‏عليه السلام خبر دهم چرا  كه محبت من نسبت به آن حضرت و ارتباط شديدم را مى‏دانست. لذا گفت: پدرم هذيان مى‏گفت.××× 1 كتاب سليم: حديث 37. ×××
 == پانویس ==