ابن روزبهان: تفاوت میان نسخه‌ها

== <big>نقل احتجاج اميرالمؤمنين‏ عليه السلام با حديث غدير</big><ref>چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص531-537.</ref> ==

<big>در اين هنگام خدا اين آيات را فرو فرستاد: «يَحلِفُونَ بِاللَّهِ ما قالُوا وَ لَقَد قالُوا كَلِمَةَ الكُفرِ... وَ هَمُّوا بِما لَم يَنالُوا»<ref>توبه/74.</ref>:</big>

<big>در روايت ديگرى هست كه «دبيله» پاره‏اى از آتش است كه بر رگ‏ هاى قلب هر يك از ايشان بيفتد و آنان را هلاک كند.<ref>السيرة الحلبية: ج 3 ص 121، در گزارش غزوه تبوک.</ref></big>

<big>در روايتى هست كه آن كس بر الاغى سوار بود. حضرتش او را چنين نفرين كرد: نماز ما را بريد، خدا جاى پايش را ببرد. پس او زمين گير شد.<ref>السيرة الحلبية: ج 3 ص 121.</ref></big>

<big>پيامبرصلى الله عليه وآله او را ديد و فرمود: همين گونه بمان. آن مرد نزد خانواده‏ اش بازگشت، ولى يک ماه از هوش رفته و بر زمين افتاده بود. سپس به هوش آمد، و چون به هوش آمد به هيئتى بود كه از پيامبرصلى الله عليه وآله تقليد و حضرتش را ريشخند مى‏ كرد.<ref>الدرّ المنثور: ج 4 ص 108.</ref></big>

<big>مرد گفت: خداى عزوجل را بخوان. اميرالمؤمنين على‏عليه السلام آن مرد را نفرين كرد و چشم آن مرد كور گشت و نابينا از رَحبه بيرون رفت.<ref>فصل الخطاب (خواجه محمد پارسا حافظى).</ref></big>

<big>عبدالرحمن جامى نيز اين خبر را به همين شكل از مستغفرى نقل كرده است.<ref>نفحات الانس: ص 25.</ref></big>

<big>و اما مستغفرى - راوى اين ماجرا -  از دانشمندان پرآوازه اهل‏ تسنن است، كه عبدالقادر قرشى و محمود بن سليمان كفوى و جمال‏ الدين اِسنَوى وى را بسيار ستوده ‏اند.<ref>الجواهر المضيّة فى طبقات الحنفية: ج 1 ص180-181. كتائب اعلام الاخيار من فقهاء مذهب النعمان المختار (مخطوط). طبقات الشافعية: ج 2 ص 403.</ref></big>

<big>عده ‏اى ديگر از بزرگان اهل‏ سنت نيز اين روايت را - با كمى تغيير -  نقل كرده ‏اند، از جمله: خوارزمى، وصابى از سيره عمر ملاّ، ابن‏ حجر، محمد صدر عالم و ابن‏ كثير.<ref>مناقب خوارزمى: ص 273. الاكتفاء فى فضائل خلفاء الأربعة (مخطوط). الصواعق المحرقة: ص 77. معارج العُلى فى مناقب المرتضى‏عليه السلام (مخطوط). ازالة الخفاء فى سيرة الخلفاء: ج 2 ص 112. تاريخ ابن‏كثير: ج 8 ص 5 . </ref></big>

<big>همچنين عبدالرحمن جامى در «شواهد النبوة» روايت كرده كه امام‏ عليه السلام كسى را كه اخبار او را براى معاويه مى‏ نوشت نفرين كرد و او كور شد.<ref>شواهد النبوة: ص 167. </ref></big>

<big>از اين رو، سعد نه به آن سبب كه آن زن شخص او را آزار داد نفرينش كرد، بلكه به اين خاطر آن زن را نفرين كرد كه او صحابى رسول‏ اللَّه ‏صلى الله عليه وآله را آزار داده بود.<ref>لطائف المنن فى مناقب آل شيخ ابى‏ العباس و شيخه ابى ‏الحسن (در هامش لطائف المنن شعرانى): ج 1 ص143، 144.</ref></big>

<big>همچنين ولى ‏اللَّه دهلوى اين ماجرا را نقل كرده است. در كتاب «الرَّوض الأُنُف» نيز اين ماجرا را در سفر عمر به شام و پس از فتح آن نقل كرده، و ايده تقسيم نكردن آن را مشورت دادن معاذ به عمر نقل كرده است. همچنين فخرالدين زيلعى از ابوبكر رازى اين ماجرا نقل كرده است.<ref>الخراج: ص 26. قرّة العينين: ص 71. الرَوض الأُنُف: ج 6 ص 581 . شرح كنز الدقائق زيلعى: ج 3 ص 282. </ref></big>