ثقلین(حدیث): تفاوت میان نسخه‌ها

لحظاتى است كه پيامبرصلى الله عليه وآله در [[اثناء]] خطبه غدير مى‏ خواهد على ‏عليه السلام را بر سر دست بلند كند. قبل از اين اقدام، با صداى بلند على‏ عليه السلام را با قرآن و با سِمَت [[مفسر]] آن معرفى مى ‏كند، و آنگاه او را به عنوان ثقل اصغر در كنار ثقل اكبر -  كه قرآن است -  قرار مى‏ دهد.

البته اين به معناى [[استغنا]]<nowiki/>از مفسر آن يعنى اهل‏بيت‏ عليهم السلام نيست، بلكه منظور ثقل اكبر بودن قرآن به عنوان تاج سر مسلمين و افتخار ابدى آنان است.

انّى اخْلِفُ فيكُمُ الْقُرْآنَ، الا انَّ تَنْزيلَ الْقُرْآنِ عَلَىَّ: من قرآن را به يادگار در بين شما مى‏ گذارم، بدانيد كه نازل كردن قرآن بر عهده من بود.<ref>اسرار غدير: ص ۱۵۷ بخش ۱۰ پاورقى ۲ از نسخه «ب». </ref>

انّى تارِكٌ فيكُمُ الثِّقْلَيْنِ : كِتابَ اللَّه وَ عِتْرَتى: من دو [[يادگار]] گرانقدر در ميان شما مى‏ گذارم: كتاب خداوند و عترتم.<ref>ارجح المطالب: ص ۵۷۶ ۳۳۹ . عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۲۳۹. </ref>.

الْقُرآنُ فيكُمْ: قرآن در ميان شماست.<ref>اسرار غدير: ص ۱۵۷ بخش ۱۰ پاورقى ۲ از نسخه ‏هاى «و»و «ه». </ref>

در شرايطى كه خطابه پيامبرصلى الله عليه وآله در غدير به اواخر خود رسيده، آن حضرت رابطه عاطفى مسلمانان را با قرآن از ديدگاه يادگار بودن آن از پيامبرشان مطرح مى ‏فرمايد. [[وديعه]] ‏اى كه در طول ۲۳ سال از لحظه «اقْرَأْ بِاسْمِ رَبِّكَ الَّذِى خَلَقَ ...»آغاز شد و نزول آن تا آخرين لحظه حيات پيامبرصلى الله عليه وآله ادامه يافت. اكنون صاحب اختيار آن با يك دنيا سفارش و با اميد به حفظ آن از سوى پروردگار چشم از جهان فرو مى ‏بندد.

نگاه پر عاطفه پيامبرى مهربان كه ۲۳سال تمام وجودش را براى دين خداوند تقديم كرد، از ما مى‏ طلبد در حفظ و [[پرداختن]] به محتواى اين يادگار [[ذى قيمت]] به گونه‏ اى باشيم كه لبخند رضايت بر لبان مباركش جاى گيرد، و اين آن چيزى است كه پيامبرصلى الله عليه وآله از ما مى ‏خواهد.

همچنين پيامبرصلى الله عليه وآله در فرازى از بخش دهم خطبه غدير [[تأكيد]] خاصى داشت كه امامتِ فرزندان معصوم على‏ عليه السلام در متن قرآن است و آيه ۲۸ سوره زخرف:«وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فى عَقِبِه»را شاهد آن قرار داده فرمود:«آنجا كه خدا مى ‏فرمايد: امامت را مطلبى باقى در نسل او قرار داديم»، و سپس به حديث ثقلين اشاره كرد كه «لَنْ تَضِلُّوا ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما».

مَعاشِرَ النّاسِ، الْقُرْآنُ يُعَرِّفُكُمْ اَنَّ الاَئِمَّةَ مِنْ بَعْدِهِ وُلْدُهُ، وَ عَرَّفْتُكُمْ اَنَّهُمْ مِنّى وَ مِنْهُ، حَيْثُ يَقُولُ اللَّهُ فى كِتابِهِ: »وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فى عَقِبِهِ« ، و قُلْتُ: لَنْ تَضِلُّوا ما اِنْ تَمَسَّكْتُمْ بِهِما :

اى مردم، قرآن به شما مى‏ شناساند كه امامان بعد از على فرزندان او هستند و من هم به شما شناساندم كه آنان از نسل من و از نسل اويند. آنجا كه خداوند در كتابش مى‏ فرمايد: «وَ جَعَلَها كَلِمَةً باقِيَةً فى عَقِبِهِ»:«آن امامت را به عنوان كلمه باقى در [[نسل]] او قرار داد»، و من نيز به شما گفتم: اگر به آن دو(قرآن و اهل بيت)[[تمسک]] كنيد هرگز گمراه نمى ‏شويد.