بلند كردن اميرالمؤمنين عليه السلام توسط پيامبرصلى الله عليه وآله: تفاوت میان نسخه‌ها

عجيب‏ ترين و جذاب ‏ترين عمل فوق ‏العاده در خطبه غدير -  كه مشابه آن را در هيچ يک از سخنرانى‏ هاى جهان نمى ‏توان يافت -  در لحظات اوج سخنرانى انجام گرفت؛ كه تا امروز هر شنونده ‏اى را به حيرت واداشته است.

جالب است كه همه راويان متن خطبه غدير به اين قسمت حساس كه مى‏ رسند با جزئيات كامل كيفيت بلند كردن اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در برابر ديدگان مردم را بيان مى‏ كنند و راه هر گونه توجيه و شک و ترديد را درباره كيفيت اين معرفى مسدود مى‏ نمايند.

با توجه به اينكه از آغاز سخنرانى يک دست پيامبرصلى الله عليه وآله بر شانه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام قرار داشت و آن حضرت جلوى پيامبرصلى الله عليه وآله و احتراماً متمايل به راست ايستاده بود، به آن لحظه حساس كه رسيد حضرت دست از شانه امیرالمؤمنین عليه السلام برداشتند و بازوان امیرالمؤمنین‏ عليه السلام را با دستان مبارک گرفت.

با در نظر گرفتن آنكه على‏ عليه السلام يک پله پايين ‏تر از پيامبرصلى الله عليه وآله قرار داشت، اين طرز بلند كردن او به معناى خم شدن پيامبرصلى الله عليه وآله و بلند كردن على ‏عليه السلام از پله پايين بود كه اين خود نياز به قدرتى فوق العاده داشت.

نفس‏ ها در سينه حبس شده بود و همه اين منظره بديع را مى ‏نگريستند، اما احتمال نمى‏ دادند در چنان حالتى پيامبرصلى الله عليه وآله بتواند سخنى بگويد. با اين همه صداى پر قدرت پيامبرصلى الله عليه وآله گوش جان‏ ها را پر كرد، و تابلوى جهانى غدير را همان لحظه بر زبان جارى فرمود: «مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ، اللَّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ» .

پيامبرصلى الله عليه وآله با پايان اين جمله، على‏ عليه السلام را بر پله منبر فرود آورد، و دوباره على ‏عليه السلام متمايل به صورت مبارک پيامبرصلى الله عليه وآله يك پله پايين‏ تر از حضرت در برابر مردم قرار گرفت.

به تعبير ديگر: پيامبرصلى الله عليه وآله در ابتداى بخش چهارم خطبه غدير، اميرالمؤمنين‏ عليه السلام را بلند كرده و حديث غدير را بيان فرمود و ظاهراً تا آخر بخش چهارم اميرالمؤمنين‏ عليه السلام بر روى دستان پيامبرصلى الله عليه وآله بود.

ثُمَّ ضَرَبَ بِيَدِهِ إلى عَضُدِ عَلِيّ‏ عليه السلام فَرَفَعَهُ، وَ كانَ أميرُالْمُؤْمِنينَ‏ عليه السلام مُنْذُ أوَّلِ ما صَعَدَ رَسوُلُ‏ اللَّهِ‏ صلى الله عليه وآله مِنْبَرَهُ عَلى دَرَجَةٍ دوُنَ مَقامِهِ مُتَيامِناً عَنْ وَجْهِ رَسوُلِ ‏اللَّهِ ‏صلى الله عليه وآله كَأنَّهُما في مَقامٍ واحِدٍ. فَرَفَعَهُ رَسوُلُ ‏اللَّهِ ‏صلى الله عليه وآله بِيَدِهِ وَ بَسَطَهُما إلَى السَّماءِ وَ شالَ عَلِيّاًعليه السلام حَتّى صارَتْ رِجْلُهُ مَعَ رُكْبَةِ رَسوُلِ ‏اللَّهِ ‏صلى الله عليه وآله، ثُمَّ قالَ: أيُّهَا النّاسُ، مَنْ أوْلى بِكُمْ مِنْ أنْفُسِكُمْ؟ قالوُا: أللَّهُ وَ رَسوُلُهُ. فَقالَ:

ألا فَمَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِيٌّ مَوْلاهُ، اللّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ:

سپس پيامبرصلى الله عليه وآله دستش را بر بازوى على‏ عليه السلام زد و او را بلند كرد. اين در حالى بود كه اميرالمؤمنين ‏عليه السلام از زمانى كه پيامبرصلى الله عليه وآله بر فراز منبر آمده بود يک پله پايين ‏تر از مكان حضرت ايستاده بود و نسبت به صورت حضرت به طرف راست مايل بود كه گويى هر دو در يک مكان ايستاده ‏اند.

سپس پيامبرصلى الله عليه وآله با دستش او را بلند كرد و هر دو دست را به سوى آسمان باز نمود و على‏ عليه السلام را از جا بلند كرد تا حدى كه پاى او موازى زانوى پيامبرصلى الله عليه وآله رسيد.<ref>«ب» : اميرالمؤمنين‏ عليه السلام دست خود را به طرف صورت پيامبرصلى الله عليه وآله باز كرد تا آنكه هر دو دست او به طور كامل به سوى آسمان باز شد. پس على‏ عليه السلام را بلند كرد به طورى كه دو پاى او مطابق زانوهاى پيامبرصلى الله عليه وآله قرار گرفت. اين فقره در كتاب اقبال سيد بن طاووس چنين آمده است: ... پيامبرصلى الله عليه وآله على‏ عليه السلام را بلند كرد و فرمود: اى مردم، چه كسى صاحب اختيار شماست؟ گفتند: خدا و رسولش. فرمود: بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار او بوده‏ام اين على صاحب اختيار اوست. خداوندا، دوست بدار هر كس او را دوست دارد، و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد، و يارى كن هر كس او را يارى كند و خوار كن هر كس او را خوار كند.  سپس فرمود: اى مردم، چه كسى بر شما از خودتان صاحب اختيارتر است؟ گفتند: خدا و رسولش. فرمود: «ألا فَمَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِيٌّ مَوْلاهُ، اللّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ» : بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار اويم اين على صاحب اختيار اوست. خدايا دوست بدار هر كس او را دوست بدارد، و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد، و يارى كن هر كس او را يارى كند، و خوار كن هر كس او را خوار كند.</ref>