بلند كردن اميرالمؤمنين عليه السلام توسط پيامبرصلى الله عليه وآله
بلند كردن اميرالمؤمنين عليه السلام توسط پيامبر صلى الله عليه و آله[۱]
عجيب ترين و جذاب ترين عمل فوق العاده در خطبه غدیر - كه مشابه آن را در هيچ يک از سخنرانى هاى جهان نمى توان يافت - در لحظات اوج سخنرانى انجام گرفت؛ كه تا امروز هر شنونده اى را به حيرت واداشته است.
جالب است كه همه راويان متن خطبه غدير به اين قسمت حساس كه مى رسند با جزئيات كامل كيفيت بلند كردن امیرالمؤمنین علیه السلام در برابر ديدگان مردم را بيان مى كنند و راه هر گونه توجيه و شک و ترديد را درباره كيفيت اين معرفى مسدود مى نمايند.
با توجه به اينكه از آغاز سخنرانى يک دست پیامبر صلی الله علیه و آله بر شانه اميرالمؤمنين عليه السلام قرار داشت و آن حضرت جلوى پيامبر صلى الله عليه و آله و احتراماً متمايل به راست ايستاده بود، به آن لحظه حساس كه رسيد حضرت دست از شانه امیرالمؤمنین عليه السلام برداشتند و بازوان امیرالمؤمنین عليه السلام را با دستان مبارک گرفت.
در آن حال على عليه السلام - كه متمايل ايستاده بود - در مقابل پيامبر صلى الله عليه و آله رو به مردم قرار گرفت و دستان مبارک را باز كرد.
در يک لحظه پيامبر صلى الله عليه و آله با هر دو دست على عليه السلام را از جا بلند كرد و بالا برد، به گونه اى كه دستانش به صورت باز به طرف آسمان قرار گرفت.
با در نظر گرفتن آنكه على عليه السلام يک پله پايين تر از پيامبر صلى الله عليه و آله قرار داشت، اين طرز بلند كردن او به معناى خم شدن پيامبر صلى الله عليه و آله و بلند كردن على عليه السلام از پله پايين بود كه اين خود نياز به قدرتى فوق العاده داشت.
اكنون چشمان مبهوت مردم منظره اى شگرف را مى نگريست كه پيامبر صلى الله عليه و آله على عليه السلام را بالا مى بُرد، تا آنجا كه كفِ پاى اميرالمؤمنين عليه السلام موازى با زانوان پيامبر صلى الله عليه و آله قرار گرفت.
يعنى دقيقاً تا بالاترين حدى كه حضرت مى توانست دست ها را به طرف آسمان بالا ببرد و على عليه السلام را به مردم نشان دهد.
نفس ها در سينه حبس شده بود و همه اين منظره بديع را مى نگريستند، اما احتمال نمى دادند در چنان حالتى پيامبر صلى الله عليه و آله بتواند سخنى بگويد.
با اين همه صداى پر قدرت پيامبر صلى الله عليه و آله گوش جان ها را پر كرد، و تابلوى جهانى غدير را همان لحظه بر زبان جارى فرمود:
«مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ، اللَّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ».
پيامبر صلى الله عليه و آله با پايان اين جمله، على عليه السلام را بر پله منبر فرود آورد، و دوباره على عليه السلام متمايل به صورت مبارک پيامبر صلى الله عليه و آله يک پله پايين تر از حضرت در برابر مردم قرار گرفت.
با اين عمل فوق العاده و استثنائى و پيامى كه در چنين موقعيتى ابلاغ شد، غدير با ابديت گره خورد، و چنان در خاطره ها حک شد كه حتى كسانى كه خبر آن را مى شنوند هرگز نتوانند آن را فراموش كنند!
اكنون «بَلِّغْ ما اُنْزِلَ اِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ» در زيباترين گونه خود براى مخاطبين در همه جهان - در طول زمان ها و عرض مكان هابه انجام رسيده بود، كه چنين هدفى جز با اين شيوه غير عادى تحقق نمى يافت.
به تعبير ديگر:
پيامبر صلى الله عليه وآله در ابتداى بخش چهارم خطبه غدیر، اميرالمؤمنين عليه السلام را بلند كرده و حدیث غدیر را بيان فرمود و ظاهراً تا آخر بخش چهارم اميرالمؤمنين عليه السلام بر روى دستان پيامبر صلى الله عليه وآله بود.
عبارت مصادر در اين باره چنين است:
ثُمَّ ضَرَبَ بِيَدِهِ إلى عَضُدِ عَلِيّ عليه السلام فَرَفَعَهُ، وَ كانَ أميرُالْمُؤْمِنينَ عليه السلام مُنْذُ أوَّلِ ما صَعَدَ رَسوُلُ اللهِ صلى الله عليه و آله مِنْبَرَهُ عَلى دَرَجَةٍ دوُنَ مَقامِهِ مُتَيامِناً عَنْ وَجْهِ رَسوُلِ اللهِ صلى الله عليه وآله كَأنَّهُما في مَقامٍ واحِدٍ.
فَرَفَعَهُ رَسوُلُ اللَّهِ صلى الله عليه وآله بِيَدِهِ وَ بَسَطَهُما إلَى السَّماءِ وَ شالَ عَلِيّاً عليه السلام حَتّى صارَتْ رِجْلُهُ مَعَ رُكْبَةِ رَسوُلِ اللهِ صلى الله عليه و آله، ثُمَّ قالَ: أيُّهَا النّاسُ، مَنْ أوْلى بِكُمْ مِنْ أنْفُسِكُمْ؟ قالوُا: أللَّهُ وَ رَسوُلُهُ. فَقالَ: ألا فَمَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِيٌّ مَوْلاهُ، اللّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ:
سپس پيامبر صلى الله عليه و آله دستش را بر بازوى على عليه السلام زد و او را بلند كرد. اين در حالى بود كه اميرالمؤمنين عليه السلام از زمانى كه پيامبر صلى الله عليه و آله بر فراز منبر آمده بود يک پله پايين تر از مكان حضرت ايستاده بود و نسبت به صورت حضرت به طرف راست مايل بود كه گويى هر دو در يک مكان ايستاده اند.
سپس پيامبر صلى الله عليه و آله با دستش او را بلند كرد و هر دو دست را به سوى آسمان باز نمود و على عليه السلام را از جا بلند كرد تا حدى كه پاى او موازى زانوى پيامبر صلى الله عليه وآله رسيد.[۲]
پانویس
- ↑ سخنرانى استثنائى غدير: ص ۵۴، ۱۷۱ - ۱۷۸.
- ↑ «ب» : اميرالمؤمنين عليه السلام دست خود را به طرف صورت پيامبرصلى الله عليه وآله باز كرد تا آنكه هر دو دست او به طور كامل به سوى آسمان باز شد. پس على عليه السلام را بلند كرد به طورى كه دو پاى او مطابق زانوهاى پيامبرصلى الله عليه وآله قرار گرفت. اين فقره در كتاب اقبال سيد بن طاووس چنين آمده است: ... پيامبرصلى الله عليه وآله على عليه السلام را بلند كرد و فرمود: اى مردم، چه كسى صاحب اختيار شماست؟ گفتند: خدا و رسولش. فرمود: بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار او بودهام اين على صاحب اختيار اوست. خداوندا، دوست بدار هر كس او را دوست دارد، و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد، و يارى كن هر كس او را يارى كند و خوار كن هر كس او را خوار كند. سپس فرمود: اى مردم، چه كسى بر شما از خودتان صاحب اختيارتر است؟ گفتند: خدا و رسولش. فرمود: «ألا فَمَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِيٌّ مَوْلاهُ، اللّهُمَّ والِ مَنْ والاهُ وَ عادِ مَنْ عاداهُ وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ» : بدانيد كه هر كس من صاحب اختيار اويم اين على صاحب اختيار اوست. خدايا دوست بدار هر كس او را دوست بدارد، و دشمن بدار هر كس او را دشمن بدارد، و يارى كن هر كس او را يارى كند، و خوار كن هر كس او را خوار كند.