اهل سنت: تفاوت میان نسخه‌ها

== <big>تأليف كتابِ غدير</big><ref>چهارده قرن با غدير: ص 151. غدير در آئينه كتاب: ص25، 26.</ref> ==

<big>تأليفات مربوط به غدير اكثراً به صورت فردى انجام شده، و گاهى به صورت گروهى و يا با نام هيئت تحريريه به چشم مى‏ خورد. مجموع مؤلفين غدير 1189 نفر هستند كه 12 نفر [[اهل ‏سنت]] هستند.</big>

== <big>حديث غدير حقيقتى انكار ناپذير</big><ref>حماسه غدير (حكيمى): ص32-39.</ref> ==

<big>محمد بن جرير طبرى، مورخ و مفسر سنى معروف (م 310 ق) با اينكه در كتاب تاريخ بزرگ خود جريان آخرين حج پيامبرصلى الله عليه وآله (حجةالوداع) را -  كه همه جزئيات آن براى مسلمانان اهميت بسيار دارد -  ناقص ذكر مى‏ كند؛ يعنى دنباله واقعه را از آخرين روزهايى كه پيامبر اكرم ‏صلى الله عليه وآله در مكه است رها مى‏ كند و در مورد شرح بازگشت پيامبرصلى الله عليه وآله تا مدينه خاموش مى‏ شود!!<ref>تاريخ طبرى (چاپ ليدن): ج 4 ص 1756.</ref>تا مبادا كار به ذكر واقعه غدير بكشد.<ref>اضافه بر غرض‏ورزى و عنادى كه همواره در علما و مورخين اهل‏ سنت ديده مى‏ شود، اين مورخ سنى بهانه خوبى هم داشته تا غدير را نقل نكند، و آن اينكه: به علت محدوديت‏ ها و ملاحظاتى كه از دربار عباسى داشته، واقعه غدير را كه خط بطلان است بر هر خلافتى جز خلافت آل‏ محمد عليهم السلام ذكر نكرده است. به ويژه كه سادات حسنى و حسينى و موسوى همواره عليه دستگاه خلافت مى‏ شوريده ‏اند، و ذكر واقعه غدير در تاريخ رسمى، مى ‏توانسته براى آنان بهترين تأييد باشد. چون طبرى اين تاريخ را در بحبوحه قدرت عباسى در بغداد تأليف كرده است، و اطلاعاتى از قضاياى عباسيان و مسائل خصوصى آنان به دست مى‏ دهد، كه دانستن آنگونه مسائل براى فقيهى عادى ناميسور است. از اينجا دانسته مى‏ شود كه تأليف اين تاريخ، بدون آگاهى دربار عباسى نبوده است، و چنين آگاهى نمى‏ تواند محدود كننده و دست و پاگير نباشد. </ref></big>

<big>محمد بن جرير علی‏رغم وى مجلس درسى در تأييد و اثبات غدير خم بر پا كرد، و كتابى در فضائل على ‏عليه السلام آغاز نمود. ولى هنوز آن كتاب تمام نشده، مقتضى ديد كتابى هم در فضائل شيخين بنويسد. و آن را در دست داشت، كه باز ناچار شد تا كتابى هم در فضيلت عباس -  جد بنى‏ العباس -  تحرير كند. نتيجه اين شد كه هر سه كتاب ناتمام ماند.<ref>بهار و ادب فارسى: ج 2 ص 88.</ref></big>

<big>بارى، طبرى در كتاب نامبرده حديث غدير را از افزون بر 70 تن از اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله روايت مى ‏كند، كه چندين مرتبه بالاتر از حد تواتر -  صدور و ثبوت قطعى -  است. و حديث را آنچنان به دقت و تفصيل نقل مى‏ كند كه از جمله ديده مى‏ شود كه پيامبرصلى الله عليه وآله در همان روز -  روز 18 ماه ذی حجه سال 10 هجرى -  و همان خطبه، به جز تعيين مؤكد و صريح على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام براى وصايت و خلافت، به ديگر [[ائمه اثنی عشر|ائمه طاهرين‏ عليهم السلام]] نيز اشاره مى ‏كند، و اطاعت آنان را در روزگار آنان بر همه امت فرض مى ‏شمارد، و حتى نام «مهدى» را نيز بر زبان مى ‏آورد.<ref>الغدير: ج 1 ص 216. همچنين فصل: «المؤلفون فى حديث الغدير»، ص152-158.</ref></big>

<big>همچنين حافظ ابوالفرج بن جوزى حنبلى (م 597 ق) مى ‏گويد: علماى تاريخ و سيره اجماع كرده ‏اند كه واقعه غدير پس از بازگشت پيامبرصلى الله عليه وآله از [[حجةالوداع]] اتفاق افتاده است؛ در روز 18 ذی حجه. در آن روز، از اصحاب و اعراب و ساكنان حومه مدينه و مكه، 120000 تن جمعيت با پيامبرصلى الله عليه وآله بودند. اينان كسانى بودند كه با او در حجةالوداع شركت كرده بودند و حديث غدير را از او شنيدند، و شاعران در اين باره اشعار بسيار سرودند.<ref>الغدير: ج 1 ص 296.</ref></big>

<big>نيز ضياء الدين مقبلى (م 1108 ق) مى ‏گويد: اگر حديث غدير مسلّم نباشد، هيچ امر مسلّمى در اسلام وجود ندارد.<ref>اين گونه سخنان از عالمان اهل‏ سنت بسيار رسيده است. براى ديدن نمونه‏ هايى چند: الغدير: ج 1 فصل «الكلمات حول سند الحديث».</ref></big>

# <big>استاد اعظمى بغدادى در «الغدير: ج 1 ص 150».</big>

# <big>استاد عبدالفتاح عبدالمقصود در «الغدير: ج 6».</big>

# <big>حافظ ناصر السنة حضرمى در «تشنيف الاذان».<ref>حافظ شهاب‏ الدين ابوالفيض مذكور اين حديث را از 54 تن از اصحاب روايت كرده است. درباره اين مؤلفان و ذكر حديث غدير: الغدير: ج 1 ص 147-151. </ref></big>

<big>اخيراً استاد و محقق معروف جهان سنت، عبدالله علايلى در سخنرانى خود در راديو لبنان -  (به تاريخ 18 ذی حجه 1380 ق) -  چنين گفته است: ان عيد الغدير جزء من الاسلام. فمن انكره فقد انكر الاسلام بالذّات<ref>الشيعة و التشيع (محمدجواد مغنيه): ص 288.</ref></big>:

<big>به عنوان تحليل سخن علايلى مى‏توان گفت: چرا علايلى مى‏ گويد: من انكر الغدير فقد انكر الاسلام بالذات: هر كس منكر غدير شود، منكر اصل اسلام شده است؟ چون غدير جزء رئيسى اسلام است. در هر سازمانى، مقام رهبرى و نيروى اجرايى اصل است، و در هر شعارى چگونگى رهبرى شعار قسمت رئيسى آن. در سازمانى كه اسلام پديد آورد و پيامبرى مؤمن به همه جزئيات احكام خويش آن را پى افكند، مى ‏بايست جاى فرماندهى پس از او و رهبرى شعار اسلامى را كسى بگيرد كه چون خود او باشد؛ در همه چيز: علم، تقوى، ايمان، جهاد، تحمل، اطلاع، سعى، ايثار، بينش و... . و اين همه را با هم -  از ميان تربيت شدگان اسلام -  تنها على‏ عليه السلام داشت. همين بود كه خليفه اول، ابوبكر بن ابى‏ قحافه مى ‏گفت: مرا كنار بگذاريد! مرا كنار بگذاريد! من بهترين شما نيستم. يا اين كلام عمر: على از من و ابوبكر براى خلافت سزاوارتر بود.<ref>از اين گونه اظهارات و حتى آشكارتر از آن، از اين دو خليفه بسيار نقل شده است، آن هم در كتاب‏ ها و مآخذ معتبر خود علماى اهل ‏سنت: الغدير: ج 1 ص388، 389 و ج7 ص80، 81، 119 و... .</ref></big>

<big>به تعبير ديگر: بايد كسى جانشين پيامبرصلى الله عليه وآله باشد كه سر تا پا نمودارى باشد از اسلام و عمل به اسلام و اجراى دقيق اسلام، كه نه تنها 20 سال معاويه را بر قسمت عمده ‏اى از سرزمين‏ هاى اسلام و قرآن مسلط نگذارد، بلكه يک لحظه نيز حكومت چون اويى را در اسلام تحمل نكند، چونان خود پيامبر صلى الله عليه و آله. و نه تنها ابوذر غفارى را به خاطره دفاعش از بيت‏ المال و حقوق عام تبعيد نكند، بلكه به هنگام تبعيد شدن او به مشايعتش برود و دلداريش بدهد.</big>

<big>به نقيب گفتم: دلم راضى نمى‏ شود كه بگويم اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله معصيت كردند و بر خلاف گفته او رفتند و نص غدير را زير پا گذاشتند. نقيب در جواب گفت: دل من نيز راضى نمى‏ شود كه بگويم پيامبرصلى الله عليه وآله اهمال كار بود و امت را همين گونه رها كرد و رفت و مسلمانان را بى سرپرست و هر كه هر كه گذاشت. با اينكه او هر گاه از مدينه بيرون مى‏ رفت، براى مدينه اميرى معين مى ‏كرد. و اين در حالى بود كه هنوز خود زنده بود و از مدينه نيز چندان دور نمى‏ شد. پس چگونه ممكن است براى پس از مرگش كسى را امير مسلمانان قرار ندهد؟ پس از مرگ كه ديگر نمى ‏تواند هيچ حادثه ‏اى را تدارک كند... .<ref>شرح نهج البلاغه: ج 9 ص 248.</ref></big>

== <big>حق‏ پوشى اهل ‏سنت در مسئله ولايت و حديث غدير</big><ref>سفارشى به هفتاد زبان (واعظى): ص12-25.</ref> ==

== <big>نقل آيه تبليغ براى غدير</big><ref>غدير در قرآن: ج 1 ص 87.</ref> ==

<big>از جمله مشهورترين آيات غدير آيه «يا أَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ما أُنْزِلَ إِلَيْكَ مِنْ رَبِّكَ...»<ref>مائده/67.</ref>است. اختصاص آن به غدير هم نزد شيعه و غير شيعه از مسلمات است، و بين مفسرين و محدثين اهل‏ سنت مشهور است، اگر چه بعضى از آنان در صدد انحراف شأن نزول آيه بوده ‏اند.</big>

<big>در اينجا نام عده ‏اى از بزرگان علماى اهل‏ سنت، كه نزول آيه «بَلِّغْ» را در غدير ذكر كرده ‏اند مى‏ آوريم<ref>نفحات الازهار: ج 8 ص195-257.</ref></big>:

# <big>ابن ابى‏ حاتم عبدالرحمن بن محمد بن ادريس رازى (به الدر المنثور: ج 2 ص 298 مراجعه شود).</big>

# <big>احمد بن عبدالرحمن شيرازى (به بحار الانوار: ج 37 ص 155 مراجعه شود).</big>

# <big>احمد بن موسى بن مَرْدَوَيه. (به الدر المنثور: ج 2 ص 298 مراجعه شود).</big>

# <big>ابونعيم احمد بن عبدالله اصفهانى (ما نزل من القرآن فى على ‏عليه السلام: ص 86).</big>

# <big>ابوالحسن على بن احمد واحدى (اسباب النزول: ص 115).</big>

# <big>عبدالله بن عبيدالله حسكانى (شواهد التنزيل: ج 1 ص 187).</big>

# <big>ابن‏ عساكر على بن حسن دمشقى (ترجمة اميرالمؤمنين ‏عليه السلام من تاريخ دمشق: ج 2 ص 86).</big>

# <big>فخرالدين محمد بن عمر رازى (تفسير الرازى: ج 12 ص 49).</big>

# <big>محمد بن طلحة نصيبى شافعى (مطالب السؤول فى مناقب آل ‏الرسول‏ عليهم السلام: ص 44).</big>

# <big>حسن بن محمد نيشابورى. (تفسير النيسابورى: ج 6 ص129-130).</big>

# <big>على بن شهاب‏ الدين همدانى (مودة القربى: ينابيع المودة: ص 249).</big>

# <big>على بن محمد معروف بابن‏ صباغ مالكى (الفصول المهمة فى معرفة الأئمة عليهم السلام: ص 42).</big>

# <big>محمود بن احمد عينى (عمدة القارى فى شرح صحيح البخارى: ج 18).</big>

# <big>عبدالرحمن بن ابى ‏بكر سيوطى (الدر المنثور: ج 2 ص 298).</big>

# <big>حاج عبدالوهاب بن محمد (به نفحات الازهار: ج 8 ص 247 مراجعه شود).</big>

<big>كسانى كه اسناد اين كتاب‏ ها و روايات مربوط به آيه «بَلِّغْ» به آنها منتهى مى ‏شود عبارتند از: ابن‏ عباس، ابوهريره، براء بن عازب، جابر بن عبدالله، حذيفة بن اسَيد، زيد بن ارقَم، رياح بن حارث، عامر بن ليلى بن ضمرة، عبدالله بن ابى ‏اوفى، عبدالله بن مسعود، عطية، مجاهد.<ref>عوالم العلوم: ج 3/15 ص 404.</ref></big>