افشاگری خداوند از توطئه منافقین در روز غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

دومين اقدام هتّاكانه منافقين كه هم تراز صحيفه ملعونه به شمار مى‏آيد مسئله قتل پيامبرصلى الله عليه وآله است، آن هم به سرعت و در حالى كه هنوز گوش‏ها از نداى غدير پر است و در حالى كه قافله‏اى عظيم پشت سر آن حضرت در حركت است!

 

 

 

 

در اينجا شأن نزول آيه را از لسان حذيفه مى‏شنويم و يادآور مى‏شويم كه اين روايت در كتاب اقبال سيد ابن‏طاووس و تفسير قمى به دو روايت آمده است كه روايت اقبال كامل‏تر است. نكاتى هم در تفسير قمى آمده كه بين پرانتز در جاى خود ذكر خواهد شد:

 

عده‏اى از منافقين كه عهد پيامبرصلى الله عليه وآله را شكستند )و بعد از آن حضرت از دين بازگشتند( جمع شدند و گفتند: محمد ديروز در مسجد خيف آن سخنان را گفت و در اينجا -  يعنى غدير -  هم اين سخنان را گفت. اگر به مدينه باز گردد دوباره براى او بيعت مى‏گيرد. فكر درست آن است كه محمد را قبل از آنكه وارد مدينه شود بكشيم.

 

 

پيامبرصلى الله عليه وآله به من كه پشت سرش بودم نگاهى كرد و پرسيد: اين كيست پشت سر من؟ گفتم: من حذيفه هستم، يا رسول اللَّه! فرمود: آنچه من شنيدم تو هم شنيدى؟ عرض كردم: آرى. فرمود: كتمان كن! سپس به آنان نزديك شد××× 1 در اينجا حذيفه ماجراى حمله اين 14 نفر و رها كردن ظرف‏هاى پر از سنگ به زير پاى شتر حضرت را ذكر نكرده، زيرا منظور و محل شاهد از شأن نزول آيه نبوده است. روايات ديگرى از حذيفه وارد شده كه همه جزئيات ماجرا را ذكر كرده است. مراجعه شود به كتاب: غدير در قرآن: ج 2 ص 407. ××× و با اسمشان و اسم پدرانشان آنان را صدا زد.

 

 

با شنيدن اين سخنان، همان چهارده نفر نزد پيامبرصلى الله عليه وآله آمدند و قسم ياد كردند )كه هيچ يك از آن سخنان را نگفته‏اند و چنين قصدى نداشته‏اند( و درباره جان آن حضرت دست به هيچ اقدامى نزده‏اند.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

صبح كه شد حضرت سراغ يكايك آنان فرستاد و فرمود: شما چنين برنامه‏اى داشتيد! آنان قسم ياد كردند كه در اين باره چيزى نگفته‏اند و درباره آنچه پيامبرصلى الله عليه وآله از آنان مى‏پرسد قصدى نداشته‏اند. اين همان كلام پروردگار است كه مى‏فرمايد: »يَحْلِفُونَ بِاللَّه ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ بَعْدَ إِسْلامِهِمْ ...« .××× 2 الدر المنثور: ج 3 ص 259. ×××

در اين روايت مى‏بينيم كه پيامبرصلى الله عليه وآله سراغ همه 14 نفر فرستاده و اطلاع خود را از نقشه‏هايشان اعلام نموده، و با اينكه در آن نيمه شب حضرت نام آنان را صدا زده و با تابش نورى چهره‏هايشان و شترهاى بر جاى مانده آنان را به حذيفه و عمار نشان داده، ولى باز هم رو در روى پيامبرصلى الله عليه وآله قسم دروغ ياد مى‏كنند و منكر مى‏شوند.

موردِ هفتمِ نزولِ آيه: در نقشه قتل على‏عليه السلام

آخرين موردى كه نقشه‏هاى مخفيانه دشمنان غدير بر ملا شد و آيه درباره آن نازل شد، توطئه آنان براى قتل اميرالمؤمنين‏عليه السلام بود، كه پس از ناكام ماندن نقشه قتل پيامبرصلى الله عليه وآله وارد اين توطئه شدند تا مگر با از ميان برداشتن خليفه تعيين شده پيامبرصلى الله عليه وآله زمينه اجراى نقشه‏هاى خود درباره محتواى صحيفه ملعونه را آماده كنند. ابن‏عباس اين توطئه را چنين ترسيم كرده است:

بزرگان قريش بين خود نوشته‏اى نوشتند و در آن بر قتل على‏عليه السلام همپيمان شدند، و اين پيمان نامه را به ابوعبيده جراح -  كه امين آنان به حساب مى‏آمد -  سپردند.

از طرف خداوند آيه نازل شد و اين خبر را براى پيامبرصلى الله عليه وآله آورد. حضرت آن پيمان نامه را از ابوعبيده مطالبه كرد و او هم آن را تحويل داد! حضرت فرمود: »اكَفَرْتُمْ بَعْدَ اسْلامِكُمْ« : »آيا بعد از اسلامتان كافر شده‏ايد«؟!

آنان به خدا قسم ياد كردند كه هيچ قصد سوئى نداشته‏اند. خداوند هم اين آيه را نازل كرد: »يَحْلِفُونَ بِاللَّه ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا ...« .××× 1 الصراط المستقيم: ج 1 ص 296. ×××

در اين مورد با آنكه ابوعبيده پيمان‏نامه را تحويل پيامبرصلى الله عليه وآله داده باز هم منكر مى‏شوند و قسم ياد مى‏كنند، و اين از همه ماجراهاى قبل شنيدنى‏تر است!