آيه ۳ مائده و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

يأس و نااميدى دشمنان اسلام تا آنجا پيش رفت كه ابليس و شياطين اهميت اعلان چنين ولايتى در غدير را دريافتند. آنان در بين خود از اين شكست فرياد بر آوردند. اصحاب ابليس به او گفتند: اين امت مورد رحمت قرار گرفتند و از گمراهى محفوظ شدند و ديگر ما بر آنان تسلطی نداریم، زیرا امام و پناه خود بعد از پيامبرشان را شناختند.<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۳۰؛ الكافى، ج۸، ص۳۴۳، ح۵۴۱.</ref> ابليس به آنان گفت: اين پيامبر كارى كرد كه اگر به نتيجه برسد، هرگز معصيت خدا انجام نخواهد گرفت.<ref>الكافى، ج۸، ص۳۴۴، ح۵۴۲.</ref> اين‌گونه كه او سخن گفت، برنامه مستحكمى را پيش‏‌بينى كرد كه هر كدام از جانشينانش از دنيا برود ديگرى جاى او را خواهد گرفت.<ref>بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۲۰؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۶۸؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵ ص۱۲۵؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۳۵.</ref>

سؤالی که وجود دارد این است كه اگر همه دشمنان اسلام مأيوس شدند، پس آنچه در روزهاى بعد از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله رخ داد و باعث انحراف اكثريت مسلمانان شد، چگونه قابل تحليل است؟ پاسخ اين سؤال آن است كه منظور از يأس كفار، وجود برنامه دقيقى است كه اگر به درستى اجرا شود آنان مأيوس خواهند شد. خداوند چنين آينده‌‏اى را براى مسلمانان پيش‏‌بينى كرده بود و اتمام‌حجت نموده بود. به همین دلیل بود كه منافقان و ابليس و يارانش با ديدن مراسم غدير رسماً اعتراف كردند كه اگر چنين برنامه‌‏اى به مرحله عمل برسد، همه نقشه‏‌هاى شکست خواهد خورد. آنان با يأس كامل در پى روزنه‏‌اى بودند كه مگر از طريق آن خنجرى از پشت سر بر اسلام وارد آوردند.

از يک سو منافقين بودند كه با نسبت‌‏هاى جسارت‌آميزى مانند جنون، هذيان و تعصب به پيامبر صلى الله عليه و آله در صدد سقوط غدير و ولايت بودند. آنان با محكم‌كردن عهد و پيمان بين خود و توطئه قتل پيامبر و على‏ عليهما السلام در صدد بر هم ريختن برنامه دقيق اسلام بودند. از سوى ديگر ابليس بود كه به يارانش گفت: اصحاب پيامبر به من وعده داده‌‏اند كه به هيچ‌يک از گفته‌هاى او اقرار نكنند و آنان هرگز اين پيمان خود را نمى‌‏شكنند.<ref>بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۲۰؛ بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۶۸؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵ ص۱۲۵؛ عوالم العلوم، ج۲/۱۵، ص۱۳۵.</ref> در نگاهى ديگر آن قدر مردم را به‌سوى ضلالت و كفر سوق مى‏‌دهد كه بعد از غصب خلافت به يارانش مى‌‏گويد: چگونه ديديد مرا هنگامى كه كارى كردم تا امر خدا و پيامبر را درباره اطاعت على بن ابى‏‌طالب كنار گذاردند.<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۳۰؛ الكافى، ج۸، ص۳۴۳-۳۴۴، ح۵۴۱.</ref>  

اين گفته‏‌هاى شيطان حاكى از آن است كه اقتضاى آن برنامه الهى يأس همه دشمنان اسلام بوده، ولى اگر مانعى بر سر راه آن ايجاد شود، طبیعتاً آن يأس‏‌هاى به اميد تبديل خواهد شد. اينجاست كه هر كس به هر اندازه در انحراف مردم از مسير ولايت شريک باشد در اقدامات اميددهنده به دشمنان اسلام سهيم بوده و به همان اندازه در تسلط کافران بر فكر و فرهنگ مسلمانان در جامعه دخيل است. همچنین، این تحلیل عمق باطل‌گرایی در سقيفه و همه آنان كه مقام ولايت را تنها گذاشتند روشن می‌شود كه چگونه اميد كفار را زنده كردند. از همين جا بود كه [[سلمان فارسی(محمّدی)|سلمان]] در لحظاتى كه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام را براى بيعت اجبارى آورده بودند، به [[عمر بن خطاب]] گفت: «از پيامبر صلى الله عليه و آله شنيدم كه مى‏‌فرمود: مثل گناه همه امت تا روز قيامت و نيز مثل عذاب همه آنان بر تو و رفيقت خواهد بود كه با او بيعت كردى.<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۴۶-۴۷.</ref>

بر اساس معارف قرآن، اميد لازمه يأس است؛ يعنى بايد اميدى باشد تا بر اثر وقوع امرى تبديل به يأس گردد. پس براى درک حقيقت، بايد ديد که اميد مخالفان براى نفوذ در دين نسبت به چه موضوعى بوده است. در آیه ۳۰ سوره طور آمده که «در كمين و منتظر مرگ او هستيم»؛ پس اميد مخالفان اسلام به بعد از شهادت رسول اكرم ‏صلى الله عليه و آله بوده است. با شهادت آن حضرت جايگاه رهبرى الهى خالى می‌‏شد و رخنه‏‌اى در دين ايجاد مى‏‌گردید كه اگر تدبيرى برای آن نمی‌شد رياست‌طلبان با نفوذ در رهبرى زمينه‌‏اى براى نفوذ در دين ايجاد مى‌کردند. به همین دلیل، اميد مخالفان نفوذ در رهبرى اسلامى بوده و اگر قرار باشد اين اميد تبديل به يأس گردد، بايد از طرف خداوند تكليف رهبرى بعد از رسول اكرم‏ در غدیر روشن شده باشد، تا زمينه يأس كامل كفار فراهم گردیده باشد.<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۳۴۱-۳۴۸؛ تجلّى غدير در عصر ظهور، ص۲۸۷-۲۹۷.</ref>