شبهه دهلوی در سند حدیث غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

شبهه دهلوى در سند حديث غدير

  دهلوى در مورد سند حديث غدير گفته است: همه احاديثى كه شيعيان براى اثبات مدّعايشان به آنها استدلال مى‏كنند دوازده حديث است. نخستينِ اين احاديث، حديث غدير است، كه آن را با هياهوى بسيار در كتاب‏هايشان آورده‏اند و نصّ قطعى بر مدّعايشان مى‏دانند. خلاصه اين حديث چنين است:

بُرَيدَة بن حُصَيب اَسلمى××× 2 بُرَيدَة بن حُصَيب اَسلمى: شيخ طوسى او را در شمار اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله و اصحاب اميرالمؤمنين‏عليه السلام آورده است. معجم رجال الحديث: ج 4 ص 202) . وى در سال 62 يا 63 هجرى در گذشته است. سير اعلام النبلاء: ج 2 ص 470 469 )مترجم( . ××× روايت مى‏كند كه پيامبرصلى الله عليه وآله در بازگشت از حجّةالوَداع، آنگاه كه به غدير خم - جايى ميان مكه و مدينه -  رسيد، مسلمانانى را كه همراهش بودند، گرد آورد و به ايشان فرمود: يا مَعشَرَ المُسلِمينَ، أ لَستُ أولى بِكُم مِن أنفُسِكُم: اى گروه مسلمانان، آيا من از شما به خودتان سزاوارتر نيستم؟ مسلمانان در پاسخ گفتند: چرا هستى. حضرت فرمود: مَن كُنتُ مَولاهُ فَعَلىٌّ مَولاهُ. اللَّهُمَّ وَالِ مَن وَالاهُ وَ عَادِ مَن عَاداهُ: هر كس من مولاى او هستم على مولاى او است. خدايا، با هر كس با او دوستى كند دوستى كن، و با هر كس با او دشمنى كند دشمنى كن.

شيعيان مى‏گويند: »مَولى« به معناى »اَولى بالتصرّف« است، و اَولى به تصرّف بودن عين امامت است.

نخستين اشكال در سخن دهلوى اين است كه احاديث شريف نبوى را -  كه به جانشينى و ولايت مطلق اميرمؤمنان‏عليه السلام دلالت مى‏كنند -  در دوازده حديث منحصر كرده است.

اين خود انكار حقيقتى آشكار است. ما نمى‏دانيم كه آيا اين حصرى عقلى است يا استقرايى؟ اما عقل، كه در مانند اين قضايا و مباحث راهى به حكم و داورى ندارد. و اما اگر اين حصر استقرايى است، واقعيت خلاف كلام دهلوى است، چرا كه نصوص وارد شده در اين موضوع چندين برابر عددى است كه دهلوى گفته است. اين حقيقت بر فرد آگاه و منصف روشن است.

اما احاديثى كه نشان‏دهنده برترى و افضليت سرورمان اميرالمؤمنين‏عليه السلام از ديگر صحابه است، فوق حدّ حصر و شمارش است. ما از دانشمندان شيعه و از مخالفانى كه از دروغ و خيانت پرهيز مى‏كنند، كسى را نيافته‏ايم كه به استقصاى اين گونه احاديث اقدام كند و بپردازد. مرورى اجمالى به كتاب‏هاى آنان -  كه در همه جا موجود است -  به وضوح اين واقعيت را آشكار مى‏سازد. دانشمندان شيعه در بحث پيرامون اين موضوع و اثبات برترى اميرالمؤمنين‏عليه السلام به احاديث چندى بسنده كرده‏اند، كه آن احاديث اندكى از بسيار و دانه‏اى از خروار است.

با نگرش به اين حقيقتِ راستين است كه مى‏بينيم نصراللَّه كابلى، با وجود تعصّب شديدش، به صراحت ادعا نكرده كه احاديث مورد استدلال در باب امامت در عدد خاصى منحصر است. هر چند كه سخن او در اين باره به تصريح مى‏ماند؛ آنجا كه در كتاب »الصواقع«××× 1 در مورد كتاب »الصواقع« ر.ك: الذريعة: ج 3 ص 177 )مترجم( . ××× مى‏نويسد: مطلب چهارم: در ابطال استدلال رافضه به اينكه امامِ پس از پيامبرصلى الله عليه وآله على‏عليه السلام است، به احاديث اهل‏سنت كه شمارش دوازده حديث است. نخست: حديثى است كه بُرَيدة بن حُصَيب و ديگران روايت كرده‏اند... .

ولى دهلوى از شدت امانتدارى‏اش! اين احاديث را به تصريح در عددى كه ياد كرده منحصر كرده است. آرى، روش او در ديگر قضاياى روشن و مسائل آشكار چنين است.

افزون بر اين، در اين باره احاديثى هست كه شيعيان در اثبات مطلوبشان به آنها متمسّك مى‏شوند، و از حيث سند قوى‏تر، و در دلالت رساتر و روشن‏تر از احاديث دوازده‏گانه‏اى است كه دهلوى به پيروى از كابلى ياد كرده است. پس علاوه بر اينكه ادعاى حصر اين احاديث در عدد ياد شده باطل است، ناديده گرفتن احاديث اقوى از حيث سند و دلالت -  كه به امامت و خلافت عظمى دلالت مى‏كنند -  جاى سؤال دارد.