آيه ۱ توحید و غدیر

«قل هو اللَّه احد...»

يكى از مسائل توحيدى كه پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازى از بخش اول خطبه غدیر بيان فرمود اينكه همه بندگان در پناه خداوند هستند.

آن حضرت در جملاتى با گنجانيدن سوره توحید در كلام خود وحدانيت خدا را ياد كرد كه نه شبيهى دارد و نه ضدّى، و نه مى ‏زايد و نه زاييده شده است وَ لَمْ يَكُنْ لَهُ كُفْواً اَحَدٌ .

«لَمْ يَكُنْ لَهُ ضِدٌّ وَ لا مَعَهُ نِدٌّ، اَحَدٌ صَمَدٌ» لَمْ يَلِدْ وَ لَمْ يُولَدْ وَ لَمْ ‏يَكُنْ لَهُ كُفْواً اَحَدٌ :

براى او ضدّى و همراه او معارضى نبوده است. يكتا و بى‏ نياز است. زاييده نشده و نمى ‏زايد، و براى او هيچ همتايى نيست.

در روایتی از پیامبر صلی الله علیه و اله، امام علی علیه السلام به سوره اخلاص تشبیه شده است. در این روایت آمده است: مَثَل علی ابن ابی‌طالب در بین مردم، مَثَل قُلْ هُوَ اللهُ أَحَدٌ در قرآن است. همچنان که هر کس سه مرتبه سوره اخلاص را بخواند، گویا تمام قرآن را خوانده است، آنگاه پیامبر افزود: ای علی هر کس تو را با زبان دوست بدارد یک سوم اسلام را دوست داشته و هر کس با زبان و دل دوست بدارد دو سوم اسلام را دوست داشته و هر کس تو را با زبان و دل و دست (در عمل) دوست بدارد تمام اسلام را دوست داشته است. پیامبر صلی الله علیه و آله در آخر می‌فرماید: سوگند به کسی که مرا به رسالت برانگیخته، اگر اهل زمین، همانند اهل آسمان، علی علیه السلام را دوست داشته باشند، خداوند کسی از آنان را به آتش عذاب نمی‌کند.