علی بن عمر دارَقُطنی (ابوالحسن، بغدادی): تفاوت میان نسخهها
(اتمام عنوان علی بن عمر دارَقُطنی (ابوالحسن، بغدادی)) |
(بدون تفاوت)
|
نسخهٔ ۲۲ دسامبر ۲۰۲۱، ساعت ۱۰:۲۹
تأليف كتاب در غدير[۱]
از جمله مؤلفين مشهور غدير در چهارده قرن على بن عمر بغدادى دارَقُطنى (م ۳۸۵ ق) است. گنجى در «كفاية الطالب» ضمن حدیث غدیر مى نويسد: حافظ دارقُطنى درباره طرق اين حديث رساله اى تألیف كرده است. و اما معرفى اين كتاب:
طرق حديث الغدير (جزء فى ...)، على بن عمر دارقطنى (ابوالحسن، بغدادى، م ۳۸۵ ق)، عربى، خطى.[۲] در مناقب آل ابى طالب (ابن شهرآشوب): ج ۳ ص ۲۵، نام مؤلف را به ظاهر جزو كسانى آورده كه حديث غدير را در كتاب هاى خود نقل نموده اند و اشاره اى هم به كتابش ننموده است.
در تراثنا، ش ۲۱ (عبدالجبار رفاعى): ص ۳۲۳ ش ۴۷۱، به نقل از علامه سيد عبدالعزيز طباطبايى نام كتاب را «جزء فى طرق حديث الغدير» آورده است. ولى نام صحيح كتاب نامى است كه استاد طباطبايى در تراثنا: ش ۱۶ ص ۸ ش ۳۰۴ و ش ۲۱ ص ۱۹۰ ش ۱۲، و نيز در الغدير فى التراث الاسلامى: ص ۵۶ ش ۱۲، بيان نموده «جزء فى» را از اسم حساب ننموده، چرا كه اين نوع الفاظ قطعاً جزو نام كتاب نيستند.
روايت حديث غدير[۳]
يكى از علما و بزرگان اهل سنت كه حدیث غدیر را نقل كرده على بن عمر بن احمد بغدادى دارقطنى، ابوالحسن (م ۳۸۵ ق) است. در كتاب «العلل» حديث غدير را با اشاره به ماجراى غدير و بدون اشاره به آن از دارقطنى آورده، و او اين حديث را با طُرق و اسناد بسيار نقل كرده است.
در «كنز العمّال» نيز حديث غدير را از كتاب «الأفراد» دارقطنى نقل كرده است.[۴] ذهبى[۵]: او را توثيق و تمجيد كرده است. بَغَوى و هم طبقه هايش از او روایت كرده اند. حاكم، خطيب و قاضى ابوطيب طبرى او را بسيار توثيق كرده و حفظ و فهم و ورع و تأليفات او را ستوده، و او را داناى به حدیث و رجال و قرائات مى دانند.
پانویس
- ↑ چهارده قرن با غدير: ص ۱۵۲. چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۴۱.
- ↑ كفاية الطالب: ص ۶۰ . الغدير فى الكتاب و السنة و الادب: ج ۱ ص ۱۵۴ ش ۷.
- ↑ چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۵۰.
- ↑ كنز العمّال: ج ۱۳ ص ۱۳۱.
- ↑ العِبَر فى خبر من غَبَر: حوادث سال ۳۸۵. همچنين ر.ک: تاريخ بغداد: ج ۱۲ ص ۳۴. تاريخ ابن كثير: ج ۱۱ ص ۳۱۷. تذكرة الحفّاظ: ج ۳ ص ۹۹۱. طبقات القرّاء: ج ۱ ص ۵۵۸ . المنتظم: ج ۷ ص ۱۸۳. النجوم الزاهرة: ج ۴ ص ۱۷۱. طبقات سُبكى: ج ۳ ص ۴۶۲. شَذَرات الذهب: ج ۳ ص ۱۱۶. وفيات الاعيان: ج ۱ ص ۳۳۱.