آيه ۵۸ اسراء و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||
==منابع== | |||
{{منابع}} | |||
{{پایان منابع}} | |||
[[رده:قرآن و غدیر]] | [[رده:قرآن و غدیر]] | ||
نسخهٔ ۱۸ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۸:۱۷
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| نام سوره | اسراء |
| شماره آیه | ۵۸ |
| جزء | ۱۵ |
| محتوای آیه | |
| مکان نزول | مکه |
| ترتیل آیه ترجمه صوتی | |
آیه‌ای درباره دشمنان غدیر
آیه ۵۸ سوره اسراء از جمله آیات مورداستفاده در غدیر برای تبیین مراحل امتحان الهی غدیر درباره دشمنان آن قلمداد شده است. برخی محققان مبنای استفاده از این آیه را چنین تبیین کرده‌اند: بزرگترين امتحان بشریت در غدير امتحانى همه‌جانبه بود كه اتمام حجت آن به نحو کامل انجام گرفت و براى هيچ كس به هيچ دليل و بهانه‌اى راه گريز نماند.
در اين امتحان الهی، هم جهاتى كه مىتوانست سر منشأ آزمايش باشد متعدد بود و هم عللى كه مىتوانست انگيزه شيطانى براى سقوط در امتحان باشد در جلوههاى مختلف به‌ميان آمد. پيامبر صلى الله عليه و آله در خطابه بلند خود، اين شرايط امتحان را براى مردم تبيين کرد تا با آمادگى كامل به استقبال آن بروند. اين آينده تلخِ امتحان را حضرت به اشارت و صراحت پيشبينى کرد و مراحل چنين امتحان بزرگى را با استشهاد به ۱۱ آيه تضمين شده در خطبه غدیر بيان کرد.[۱]
از جمله اين آيات آيه ۵۸ سوره اسراء است: 
وَ إِنْ مِنْ قَرْيَةٍ إِلاّ نَحْنُ مُهْلِكُوها قَبْلَ يَوْمِ الْقِيامَةِ أَوْ مُعَذِّبُوها عَذاباً شَدِيداً كانَ ذلِكَ فِى الْكِتابِ مَسْطُوراً؛ هيچ آبادى نيست مگر آنكه ما هلاک‌كننده آن قبل از روز قيامت يا عذاب‌كننده آنها به عذاب شديدی هستيم. اين مطلب در كتاب نوشته شده است 
.
آیه در متن خطبه
آیه ۵۸ سوره اسراء در متن خطبه غدیر چنین گزارش شده است: «مَعاشِرَ النّاسِ، انَّهُ ما مِنْ قَرْيَةٍ الاّ وَ اللَّه مُهْلِكُها بِتَكْذيبِها قَبْلَ يَوْمِ الْقِيامَةِ، وَ مُمَلِّكُهَا اْلامامَ الْمَهْدِىَّ وَ اللَّه مُصَدِّقٌ وَعْدَهُ؛ اى مردم، هيچ سرزمين آبادى نيست مگر آنكه خداوند به خاطر تكذيبشان آن را قبل از روز قيامت هلاک مىكند و حضرت مهدى را مالک آن قرار مى‌دهد، و خداوند وعده خود را عملى مىنمايد».[۲]
موقعيت تاريخى
موقعیت تاریخی استفاده از آیه ۵۸ سوره اسراء در خطبه غدیر چنین توصیف شده است: پيامبر صلى الله عليه و آله در قسمتی از بخش ششم خطبه غدير، مسئله غصب خلافت را به‌طور صريح مطرح كرد و فرمود: «به‌زودى بعد از من امامت را به‌عنوان پادشاهى و جایگاهی غاصبانه قرار مىدهند». سپس حضرت غاصبان را لعنت كرد و پس از اشاره به آيات ۳۱ تا ۳۵ سوره الرحمن، آيه ۱۷۹ سوره آل عمران، هشدار بعدى آيه ۵۸ سوره اسراء بود كه به‌مناسبت آن نام حضرت مهدى عليه السلام به‌ميان آمد.
اين قسمت از خطبه غدير همان عبارت خطبه در آيه ۴۵ سوره حج است؛ ولى در چند نسخه عبارت بهگونهاى ديگر بود، كه هم اقتباس از آيه‌اى ديگر است و هم ادامه آن اشاره به حضرت مهدى عليه السلام است و حاكى از امتحانى بزرگ در تصديق و تكذيب حجج الهى عليهم السلام است كه سزاى آن قبل از آخرت، در دنيا گريبان‌گير عاملان آن خواهد بود. تضمين آيه در كلام حضرت هم بدين صورت است كه جمله نَحْنُ مُهْلِكُوهَا به «اللهُ مُهلِكُها» تغيير يافته است.[۳]
موقعيت قرآنى
موقعيت آيه ۵۸ سوره اسراء در ذيل آياتى از قرآن درباره عذاب الهى ترسیم شده تا آنجا كه در آیه ۵۷ مىفرمايد: «زيرا عذاب پروردگارت ترسناک است». سپس اين آيه را، كه از آيات شديد خداوند درباره عذاب است، ذكر کرده است است.
اینکه در آيه هلاک سرزمينها به‌صورت مطلق آمده و به جمله «قبل از روز قيامت» مقيد شده، نشان مى‌دهد كه اشاره به مسئله خاصى است و نياز به تفسير دارد؛ چرا كه همه سرزمينها بايد به علتى سزاوار هلاكت باشند و اين چه علتى است كه شامل همه سرزمينها مى‌شود.[۴]
تحليل اعتقادى
از نظر برخی محققان، پيامبر صلى الله عليه و آله در خطابه غدير بر اساس آیه ۵۸ سوره اسراء علت هلاكت اقوام قبل از قيامت را در كوتاهترين عبارت تفسير كرده است؛ این تفسیر از سوی این محققان در دو جهت چنین صورت‌بندی شده است:
جهت اول: علت هلاک سرزمين ها
علت هلاكت سرزمينها تکذیب آنان نسبت به آيات و حجج الهى است.اين همان بلايى است كه هيچ سرزمينى در سراسر جهان خالى از آن نيست. اگر چه خوبان در بين هر جمعيتى بسيارند، تكذيب‌كنندگان هميشه در اكثريت‌اند، خواه اين تكذيب قلبی باشد، خواه زبانی و خواه عملی. عمومیت آیه به اكثريت باز مىگردد و موارد استثناء به‌قدرى كم هستند كه به‌شمار نمىآيند. خداوند هم آن اقلیت را از هلاكت نجات مى‌دهد، همچنان كه اصحاب حضرت نوح و حضرت لوط عليهما السلام را نجات داد و بقيه را هلاک كرد.[۵]
جهت دوم: هلاک سرزمينها قبل از قيامت
عبارت «قبل از روز قيامت» قید موجود در آیه برای هلاكت سرزمينها نشان‌دهنده سپردن اختيار آنها به حضرت مهدى عليه السلام است. قيد مذكور در آيه «تا روز قيامت» نيست، بلكه «قبل از روز قيامت» است و اين به‌معناى هدف خاصى است كه بايد قبل از روز قيامت انتظار تحقق آن را داشت.
اين مطلب را حضرت با افزودن جمله «وَ مُمَلِّكُهَا الامامَ الْمَهْدِىَّ؛ و مالک آن را امام مهدی قرار می‌دهد» بيان نموده است. معنای این عبارت اين است كه خداوند مىتوانست سزاى تكذيب‌كنندگان را به روز قيامت واگذارد، ولى براى تحقق ولايت مطلقه حضرت مهدى عليه السلام قبل از روز قيامت آنان را هلاک مىكند و سرزمينها را از تصرف آنان خارج کرده و تحت اختيار آن حضرت قرار مى‌دهد. يک جمله هم به‌عنوان تأكيد اين وعده الهى ضميمه سخن فرموده كه «وَ اللَّه مُصَدِّقٌ ما وَعَدَهُ؛ خدا وعده خود را عملی می‌کند». پيداست كه اراده پروردگار به تحقق چنين مهمى قبل از روز قيامت تعلق گرفته است.[۶]
اشارات دیگر به حضرت مهدی علیه السلام در خطبه غدیر
در مورد ديگرى از متن خطبه غدير نيز به همين مطلب تصريح شده كه مىفرمايد: «الا انَّهُ الظّاهِرُ عَلَى الدّينِ. الا انَّهُ فاتِحُ الْحُصُونِ وَ هادِمُها. الا انَّهُ غالِبُ كُلِّ قَبيلَةٍ مِنْ اهْلِ الشِّرْكِ وَ هاديها ... . الا انَّهُ لا غالِبَ لَهُ وَ لا مَنْصُورَ عَلَيْهِ؛ بدانيد كه اوست غالب بر اديان، بدانيد كه اوست فاتح قلعهها و منهدم‌كننده آنها، آگاه باشيد كه اوست غالب بر هر قبيلهاى از اهل شرک و هدايت‌كننده آنان ... . بدانيد او كسى است كه غالبى بر او نيست و كسى بر ضد او كمک نمىشود».[۷]
امام باقر علیه السلام نيز در اين باره مىفرمايد: «يَفْتَحُ اللَّه لَهُ شَرْقَ الارْضِ وَ غَرْبَها؛ خداوند براى او شرق و غرب زمين را فتح مىكند».[۸] در شب معراج نيز خداوند به پيامبرش چنين خبر داد: «لاطَهِرَنَّ الارْضَ بِآخَرِهِمْ مِنْ اعْدائى وَ لامَكِّنُهُ مَشارِقَ الارْضِ وَ مَغارِبَها؛ به‌وسيله آخرين امامان زمين را از دشمنانم پاک مىنمايم و شرق و غرب زمين را تحت اختيار او قرار مىدهم».[۹]
پانویس
- ↑ غدیر در قرآن، ج۲، ص۲۳۵-۲۳۶.
- ↑ اسرار غدير، ص۱۵۰، بخش۶.
- ↑ غدیر در قرآن، ج۲، ص۲۵۸.
- ↑ غدیر در قرآن، ج۲، ص۲۵۸-۲۵۹.
- ↑ غدیر در قرآن، ج۲، ص۲۵۹.
- ↑ غدیر در قرآن، ج۲، ص۲۶۰؛ واقعه قرآنى غدير، ص۹۷؛ سخنرانى استثنائى غدير، ص۱۷۹-۱۸۶.
- ↑ اسرار غدير، ص۱۵۴-۱۵۵، بخش۸.
- ↑ بحارالانوار، ج۵۲، ص۲۹۱.
- ↑ بحارالانوار، ج۵۲، ص۳۱۲، ح۵.