آيه ۴۵ انعام و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
{{جعبه اطلاعات آیه | {{جعبه اطلاعات آیه | ||
| عرض = | | عرض = | ||
| تصویر = آیه | | تصویر = آیه ۴۵ سوره انعام.png | ||
| اندازه تصویر = | | اندازه تصویر = | ||
| توضیح_تصویر = | | توضیح_تصویر = | ||
| عنوان = آيه | | عنوان = آيه ۴۵ انعام و غدیر | ||
| سوره = | | سوره = انعام | ||
| آیه = | | آیه = ۴۵ | ||
| جزء = | | جزء = ۷ | ||
| شأن نزول = | | شأن نزول = | ||
| مکان نزول = | | مکان نزول = مکه | ||
| موضوع = | | موضوع = | ||
| صوت = صوت | | صوت = صوت ۴۵ انعام.mp3 | ||
| ترجمه صوتی = ترجمه | | ترجمه صوتی = ترجمه ۴۵ انعام.mp3 | ||
}} | }} | ||
نسخهٔ ۲۴ دسامبر ۲۰۲۴، ساعت ۱۳:۳۴
 | |
| مشخصات آیه | |
|---|---|
| نام سوره | انعام |
| شماره آیه | ۴۵ |
| جزء | ۷ |
| محتوای آیه | |
| مکان نزول | مکه |
| ترتیل آیه ترجمه صوتی | |
آیه ۷ سوره انفال آیه‌ای دانسته شده که در خطبه غدیریه امام هادی علیه السلام به آن استناد شده است. بستر اتکا به این آیه در این خطبه چنین تحلیل شده است: يكى از مفاهيم عميق در زیارت غدیریه، رابطه آيات قرآن با ولایت و امامت و اميرالمؤمنين عليه السلام است.
امام هادی علیه السلام در ضمن بيان لحظات مهم و برجسته در زندگى على عليه السلام به رخدادهای روز جنگ خيبر مىرسد:
و يوم خيبر اذ اظهر اللَّه خور المنافقين و فَقُطِعَ دَابِرُ الْقَوْمِ الَّذِينَ ظَلَمُوا ۚ وَالْحَمْدُ لِلَّهِ رَبِّ الْعَالَمِينَ:
و روز خيبر، كه خداوند سستى منافقین را ظاهر ساخت وريشه كافران را قطع كرد. سپاس خداى راست، پروردگار جهانيان.
فتح خيبر رويدادى مهم بود؛ از جهت رشادت و دلاورى مولى الموالى عليه السلام از يک سو، و جبن و فرار مدعيان از سوى ديگر.
اما مهم تر از آن، ظهور و بروز حديث نبوى بود كه حضرتش در جنگ خيبر فرمود:
فردا رايت را به دست كسى خواهم داد كه خدا و رسولش را دوست دارد، و خدا و رسولش هم او را دوست دارند.
پيشروى است كه فرّار نيست. باز نمى گردد تا آنگاه كه خدا فتح را به دست او عملى سازد.[۱]
فردايش افرادى خود را نامزد كردند، غافل از اينكه اين امر امر الهى است و پيامبر صلى الله عليه و آله نيز مجرى فرمان. معناى اين حديث آن است كه تنها كسى كه به تمام و كمال محبّ و محبوب خدا و رسول صلى الله عليه و آله است هجوم برنده و غير فرّار است، و او جز حضرت اسداللَّه الغالب عليه السلام كسى نيست.
به تعبير علامه شيخ محمدحسن مظفر: «أَفَمَنْ كَانَ مُؤْمِنًا كَمَنْ كَانَ فَاسِقاً...» ؟
به روايت مفسران، روزى وليد بن عقبه بر على عليه السلام افتخار مى كرد و مى گفت: من خوش زبانتر از تو هستم، و شمشيرم از تو برنده تر است.
حضرت فرمود: ساكت باش كه فاسقى. آيه شريفه نازل شد، و اميرالمؤمنين عليه السلام را مؤمن و وليد را فاسق معرفى كرد.[۲]
درباره اين آيه شريفه و اين مقايسه، هيچ نمى گوئيم، مگر اشاره اى به مظلوميت حضرت اميرالمؤمنين عليه السلام.
آن هم از زبان وحى كه در كام حضرتش بود، كه در دردنامه شقشقيّه مى فرمايد:
حَتَّى صِرْتُ أُقْرَنُ إِلَى هَذِهِ النَّظَائِرِ[۳]: كار به آنجا رسيد كه با اين اشخاص هم رديف شده ام![۴]
پانویس
منابع
- نگاهی بر زیارت غدیریه: زیارت امیرالمومنین علیه السلام در روز عید غدیر به بیان امام هادی علیه السلام؛ محمدحسین صفاخواه و عبدالحسین طالعی، تهران: انتشارات سهاره، ۱۳۸۰ش.