عبدالرحمن بن احمد ایجی (عضدالدین، شیرازی): تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی غدیر
(صفحه‌ای تازه حاوی «== روايت حديث غدير<ref>چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۷۹.</ref>  == يكى از علما و...» ایجاد کرد)
 
بدون خلاصۀ ویرایش
خط ۱: خط ۱:
== روايت حديث غدير<ref>چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۷۹.</ref>  ==
== روايت حديث غدير<ref>چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۷۹.</ref>  ==
يكى از علما و بزرگان اهل‏ سنت كه حديث غدير را نقل كرده عبدالرحمن بن احمد بن عبدالغفّار ايجى شيرازى شافعى، عضدالدين (ت ۷۰۰ -  م ۷۵۳ يا ۷۵۶ ق) است. ايجى حديث غدير را در مبحث امامت كتابش «المواقف» آورده و پيرامون آن سخن گفته است. ابن‏ حجر عسقلانى و سُبكى و اِسنَوى<ref>الدرر الكامنة: ج ۲ ص ۴۲۹. طبقات الشافعية (سبكى): ج ۱۰ ص ۴۶. طبقات الشافعية (اسنوى): ج ۲ ص ۸۵۷ . همچنين ر.ک: البدر الطالع (شوكانى): ج ۱ ص ۳۲۶.</ref>: او را توثيق كرده و در علم معقول و كلام و فقه و اصول و ادبيات ستوده ‏اند. وى شاگرد بَيضاوى بوده است.
يكى از علما و بزرگان [[اهل‏ سنت]] كه [[حدیث غدیر]] را نقل كرده عبدالرحمن بن احمد بن عبدالغفّار ايجى شيرازى شافعى، عضدالدين (ت ۷۰۰ -  م ۷۵۳ يا ۷۵۶ ق) است. ايجى حديث غدير را در مبحث [[امامت]] كتابش «المواقف» آورده و پيرامون آن سخن گفته است. [[ابن‏ حجر عسقلانی]] و سُبكى و اِسنَوى<ref>الدرر الكامنة: ج ۲ ص ۴۲۹. طبقات الشافعية (سبكى): ج ۱۰ ص ۴۶. طبقات الشافعية (اسنوى): ج ۲ ص ۸۵۷ . همچنين ر.ک: البدر الطالع (شوكانى): ج ۱ ص ۳۲۶.</ref>: او را توثيق كرده و در علم معقول و كلام و فقه و اصول و ادبيات ستوده ‏اند. وى شاگرد بَيضاوى بوده است.


== پانویس ==
== پانویس ==

نسخهٔ ‏۱۱ مارس ۲۰۲۳، ساعت ۱۴:۵۳

روايت حديث غدير[۱] 

يكى از علما و بزرگان اهل‏ سنت كه حدیث غدیر را نقل كرده عبدالرحمن بن احمد بن عبدالغفّار ايجى شيرازى شافعى، عضدالدين (ت ۷۰۰ -  م ۷۵۳ يا ۷۵۶ ق) است. ايجى حديث غدير را در مبحث امامت كتابش «المواقف» آورده و پيرامون آن سخن گفته است. ابن‏ حجر عسقلانی و سُبكى و اِسنَوى[۲]: او را توثيق كرده و در علم معقول و كلام و فقه و اصول و ادبيات ستوده ‏اند. وى شاگرد بَيضاوى بوده است.

پانویس

  1. چكيده عبقات الانوار (حديث غدير): ص ۲۷۹.
  2. الدرر الكامنة: ج ۲ ص ۴۲۹. طبقات الشافعية (سبكى): ج ۱۰ ص ۴۶. طبقات الشافعية (اسنوى): ج ۲ ص ۸۵۷ . همچنين ر.ک: البدر الطالع (شوكانى): ج ۱ ص ۳۲۶.