بقای قرآن در سایۀ غدیر
بقاى قرآن در سايه غدير[۱]
پس از گذشت چهارده قرن از روزهاى غدير، همه مردم جهان غدير را با نام حسین علیه السلام مى شناسند، و شهادت آن نور الهى را رمز بقاى قرآن و غدیر مى دانند.
اكنون همه اذعان دارند كه سقیفه و راهى كه ادامه آن به شمار مى آمد نه تنها نمى توانست حافظ قرآن باشد، بلكه بنيانى كه وارثش معاویه بود با قرآن به جنگ قرآن آمد و آن را بر سر نيزه در مقابل صاحب غدير آورد.
و سقيفه همچنان ادامه يافت تا یزید آن را به ارث برد و با چوب بر لب قارى و مفسر قرآن زد تا نور او را با خيزران خاموش كند! و باز سقيفه پيش رفت تا روزى كه وليد قرآن را تيرباران كرد.
غدير اما در اوج مظلوميت از حمايت و حفاظت قرآن دست برنداشت و در راه آن از هيچ فداكارى دريغ نكرد.
در روزى كه پيامبر صلى الله عليه و آله از دنيا رفت و همه بر سر غصب خلافت اجتماع كردند، صاحب غدير صدا زد:
«به دستور پيامبر صلى الله عليه و آله قسم ياد كرده ام تا قرآن را جمع و تدوين نكرده ام از خانه بيرون نيايم».
در روزى كه نداى شوم «حَسْبُنا كِتابُ اللهِ» به نيت كنار زدن حافظين قرآن بلند شد، باز اين صاحب غدير بود كه قرآن ناطق را در كنار كتاب الله گوشزد كرد كه همان «ثقلین» بود.
اگر برنامه سقيفه بود تا امروز اثرى از قرآن باقى نمى ماند، و اين اهل بيت غدير بودند كه در هر مقطعى از روزگار در برابر آن دشمنان قرآن براى حفظ ظاهر و باطن آن مقاومت كردند و تفسیر صحيح قرآن را ارائه فرمودند و مردم را با درياى معارف قرآن آشنا ساختند.
پانویس
- ↑ واقعه قرآنى غدير: ص ۲۱۳.