امیرالمؤمنین علیه السلام در قرآن

اميرالمؤمنين ‏عليه السلام در قرآن

در فرازى از بخش پنجم خطبه غدیر، پيامبر صلى الله عليه وآله مدح قرآنى بسيار بلندى درباره مولاى منصوب در غدير بر زبان آورد، كه كتاب آسمانى را يک پارچه به اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مرتبط ساخت و اين مهم را در چهار مرحله بيان فرمود.

ابتدا على ‏عليه السلام عزيزترين و نزديک ‏ترين شخص را نزد خود معرفى كرد و سپس به صراحت فرمود: «خداى عز و جل و من از او راضى هستيم»، و آنگاه همه موارد آيات رضايت در قرآن را درباره على ‏عليه السلام دانست و فرمود: «هيچ آيه رضايتى در قرآن نازل نشده مگر درباره او»، و اين گونه به مردم فهمانيد كه جانشين من كسى است كه رضايت خدا و من از او ضمانت شده است.

در مرحله بعد بيش از ۹۰ مورد خطاب «يا اَيُّهَا الّذينَ آمَنُوا» را كه در قرآن آمده مطرح كردند و على‏ عليه السلام را سر دسته ايمان آورندگان و اميرالمؤمنين دانست و فرمود: خداوند در قرآن «الَّذينَ آمَنُوا» را مورد خطاب قرار نداده مگر آنكه با او آغاز كرده است.

در مرحله سوم همه گونه ستايش خدايى از بندگانش را كه در قرآن آمده متعلق به على‏ عليه السلام مى ‏داند و مى‏ فرمايد: «هيچ آيه مدحى در قرآن نازل نشده مگر درباره او».

در مرحله چهارم سوره «هَلْ اَتى» را مطرح كرد و نزول اين سوره را درباره على ‏عليه السلام دانست، و با اشاره به مهم‏ ترين فراز اين سوره كه مى ‏فرمايد: «وَ جَزاهُمْ بِما صَبَرُوا جَنَّةً وَ حَريراً» فرمود: «خداوند در اين سوره شهادت به بهشت نداده مگر براى او»؛ و آيات اين سوره را مدحى بلند براى على‏ عليه السلام دانسته فرمود: «خدا با اين سوره جز على را مدح نكرده است».