تصوّف: تفاوت میان نسخه‌ها

يكى از شبهات و به تعبير بهتر انحرافاتى كه بر [[حدیث غدیر]] وارد كرده ‏اند حمل [[امامت]] در حدیث غدیر بر امامت تصوّف است! مولوى سلامت‏ على شبهه‏ اى را مطرح كرده كه خود دربردارنده اعتراف به دلالت حديث غدير بر امامت سرورمان [[امیرالمؤمنین (لقب)|امیرالمؤمنین ‏علیه السلام]] است. وى چون شبهات بافته شده پيرامون حديث غدير را براى جلوگيرى از دلالت آن بر مطلوب حقّ بسنده نديده، و از سوى ديگر نتوانسته دلالت حديث بر امامت را نفى كند، امامت مستفاد از اين حديث شريف را بر امامت صوفيانه و باطنى حمل كرده است! وى در كتابش «تبصره» گفته است:

نزد اهل‏ سنت در امامت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام شكى نيست و آن عين [[ایمان]] است، اما سزاوار است كه مفاد احاديث غدير امامت معنوى باشد نه خلافت. اين از كلام اهل ‏سنت و علماى صوفيّه استفاده مى ‏شود. از اينجاست كه بيعت همه سلسله‏ هاى صوفيان به اميرالمؤمنين على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام مى‏ رسد، و به وسيله آن حضرت به رسول جنّ و انس.

حمل امامت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام بر امامت صوفيانه! مانند حمل نبوت رسول‏ اللَّه ‏صلى الله عليه وآله به معناى لغوى و نه اصطلاحى نبوت از سوى منكران است. اگر اين باطل است آن هم باطل است.

اين تأويل و حمل امامتى كه [[حدیث غدیر]] به آن دلالت مى‏ كند بر امامت باطنيّه ‏اى كه صوفيه مى‏ گويند، در صورتى درست است كه اميرالمؤمنين ‏عليه السلام از صوفيه باشد! حافظ ابن‏ جوزى صوفى بودن امام‏ عليه السلام و ديگر صحابه را انكار كرده، و كلام [[ابونعیم اصفهانی]] را كه ايشان را از شمار صوفيه آورده زشت دانسته و گفته است:

ابونعيم اصفهانى براى صوفيه كتاب «حلية الأولياء» را نوشت، و در آن مطالب زشتى آورد، و شرم نكرد و نام [[ابوبكر بن ابى قحافه|ابوبكر]] و عمر و عثمان و على بن ابى طالب ‏عليه السلام و صحابه بزرگوار را در شمار صوفيه آورد.<ref>تلبيس ابليس: ص ۱۵۹.</ref>

اگر آوردن نام [[امیرالمؤمنین (لقب)|امیرالمؤمنین ‏علیه السلام]] در شمار صوفيان بى‏شرمى باشد، بى‏ گمان حمل حديثى كه دالّ بر امامت او است به امامت صوفيانه نيز بى‏ شرمى خواهد بود.

امامت مصطلح كه نزد اهل ‏سنت مترادف «خلافت» يا همان رياست عامّه در دين و دنياست، و عالمان بزرگ اهل ‏سنت به اين مطلب تصريح كرده ‏اند.

به نصّ اشعار اميرالمؤمنين‏ عليه السلام و اشعار حسّان و قيس در روز غدير، امامت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام ثابت شد. اين امامت براى همه مسلمانان نيز ثابت شد كه ابوبكر و عمر هم در شمار آن ها بودند، و عمر در آن روز به حضرت امير عليه السلام گفت: گوارايت باد اى پسر [[ابوطالب علیه السلام|ابوطالب]]، كه اينک مولاى هر مرد و زن مؤمنى گشتى.