۲٬۰۲۹
ویرایش
آيات ۲۲ تا ۲۸ محمد و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۵۳: | خط ۵۳: | ||
{{قرآن|أُولئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّه}}: يكى از موارد صريح لعنت خداوند بر بانيان غصب خلافت همين آيه است كه ارتباط آن با اصحاب صحيفه اين مطلب را روشن مىنمايد. اگر تمام لعنتشدههاى عالم را در نظر گرفته شوند ملعونتر از اين گروه كسى نخواهد بود؛ چرا كه بزرگى جرم آنان استحقاق لعنت آنان را بيشتر مىكند. [[امام سجاد عليه السلام]] درباره آنان فرمود: {{متن عربی|عَلَيْهِما لَعْنَةُ اللَّه بِلَعَناتِهِ كُلِّها|ترجمه=بر آنان لعنت خدا باد به همه انواع لعن پروردگار}}.<ref>بحارالانوار، ج۳۰، ص۱۴۵، ح۱.</ref> اگر همه امت اسلام (گمراه یا هدایت‌شده) تا روز قيامت اصحاب صحيفه را به خاطر ایجاد انحراف نفرين كنند، باز هم جاى لعنت دارند. اميرالمؤمنين عليه السلام در این باره چنين بيان فرموده است:{{متن عربی| لَوْ انَّ هذِهِ الامَّةِ قامَتْ عَلى ارْجُلِها عَلَى التُّرابِ وَ وَضَعَتِ الرِّمادَ عَلى رُؤُوسِها وَ تَضَرَّعَتْ الَى اللَّه وَ دَعَتْ الى يَوْمِ الْقِيامَةِ عَلى مَن اضَلَّهُمْ وَ صَدَّهُمْ عَنْ سَبيلِ اللَّه وَ دَعاهُمْ الَى النّارِ وَ عَرَضَهُمْ لِسَخَطِ رَبِّهِمْ وَ اوْجَبَ عَلَيْهِمْ عَذابَهُ بِما اجْرَمُوا الَيْهِمْ لَكانُوا مُقَصِّرينَ فى ذلِك|ترجمه=اگر اين امت تا روز قيامت سر پا روى خاک بايستند و خاكستر بر سر بريزند و به درگاه خدا زارى كنند و نفرين نمايند كسانى را كه آنان را گمراه كردند و از راه خدا مانع شدند و آنان را به‌سوى آتش كشانيدند و در معرض نارضايتى پروردگارشان قرار دادند و عذاب خدا را بر آنان واجب كردند -به‌خاطر جرمهايى كه نسبت به آنان روا داشتند- با اين همه، در نفرين خود كوتاهى كردهاند}}.<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۱۱۴.</ref> | {{قرآن|أُولئِكَ الَّذِينَ لَعَنَهُمُ اللَّه}}: يكى از موارد صريح لعنت خداوند بر بانيان غصب خلافت همين آيه است كه ارتباط آن با اصحاب صحيفه اين مطلب را روشن مىنمايد. اگر تمام لعنتشدههاى عالم را در نظر گرفته شوند ملعونتر از اين گروه كسى نخواهد بود؛ چرا كه بزرگى جرم آنان استحقاق لعنت آنان را بيشتر مىكند. [[امام سجاد عليه السلام]] درباره آنان فرمود: {{متن عربی|عَلَيْهِما لَعْنَةُ اللَّه بِلَعَناتِهِ كُلِّها|ترجمه=بر آنان لعنت خدا باد به همه انواع لعن پروردگار}}.<ref>بحارالانوار، ج۳۰، ص۱۴۵، ح۱.</ref> اگر همه امت اسلام (گمراه یا هدایت‌شده) تا روز قيامت اصحاب صحيفه را به خاطر ایجاد انحراف نفرين كنند، باز هم جاى لعنت دارند. اميرالمؤمنين عليه السلام در این باره چنين بيان فرموده است:{{متن عربی| لَوْ انَّ هذِهِ الامَّةِ قامَتْ عَلى ارْجُلِها عَلَى التُّرابِ وَ وَضَعَتِ الرِّمادَ عَلى رُؤُوسِها وَ تَضَرَّعَتْ الَى اللَّه وَ دَعَتْ الى يَوْمِ الْقِيامَةِ عَلى مَن اضَلَّهُمْ وَ صَدَّهُمْ عَنْ سَبيلِ اللَّه وَ دَعاهُمْ الَى النّارِ وَ عَرَضَهُمْ لِسَخَطِ رَبِّهِمْ وَ اوْجَبَ عَلَيْهِمْ عَذابَهُ بِما اجْرَمُوا الَيْهِمْ لَكانُوا مُقَصِّرينَ فى ذلِك|ترجمه=اگر اين امت تا روز قيامت سر پا روى خاک بايستند و خاكستر بر سر بريزند و به درگاه خدا زارى كنند و نفرين نمايند كسانى را كه آنان را گمراه كردند و از راه خدا مانع شدند و آنان را به‌سوى آتش كشانيدند و در معرض نارضايتى پروردگارشان قرار دادند و عذاب خدا را بر آنان واجب كردند -به‌خاطر جرمهايى كه نسبت به آنان روا داشتند- با اين همه، در نفرين خود كوتاهى كردهاند}}.<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۱۱۴.</ref> | ||
=== سوم: ياران صحيفه كوردل اند === | |||
{{قرآن|فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمى أَبْصارَهُمْ}} يكى از آثار | {{قرآن|فَأَصَمَّهُمْ وَ أَعْمى أَبْصارَهُمْ}}: يكى از آثار سقيفه كَرى گوشِ دل و كورى چشمِ دل اهل آن است؛ چرا كه اساس آن بر ديدن حق و انكار آن بوده است. در حالى كه پيامبر صلى الله عليه و آله خبر از نصب الهی درباره ولایت را می‌داد [[منافقین|منافقين]] به‌جاى شکر با مسخره می‌گفتند که هرگز اين سخنان را نخواهیم پذيرفت. همان‌گونه كه وقتى فاطمه زهرا عليها السلام آن خطابه بلند را خواند، نه‌تنها فدک را پس نداند كه در برابر حضرت به مقابله پرداختند. همچنین، همه سخنان روشنگر اميرالمؤمنين عليه السلام فقط مظلوميت او را بيشتر كرد و گوشهای ياران [[سقیفه]] همچنان كر و چشمهايشان كور بود. | ||
امام حسين عليه السلام هم در كربلا در مقابل ياران سقيفه قرار گرفت و | امام حسين عليه السلام هم در كربلا در مقابل ياران سقيفه قرار گرفت و حجت را بر آنان تمام كرد، اما باز هم تصميم خود بر قتل او را تكرار كردند. آنجا بود كه از كرى و كورى دلشان چنين ياد كرد: {{قرآن|اِسْتَحْوَذَ عَلَيكُم الشَيطانُ فَاَنْساكُم ذِكرَ اللَّهِ|ترجمه=شيطان بال خود را بر سر شما گسترده و ياد خدا را از خاطرتان برده است}}.<ref>بحارالانوار، ج۴۵، ص۶.</ref> | ||
=== چهارم: ارتداد اهل صحيفه از اسلام === | |||
{{قرآن|إِنَّ الَّذِينَ ارْتَدُّوا عَلى أَدْبارِهِمْ}}: اصحاب صحيفه نه‌تنها از اسلام مرتد شدند، بلكه باعث ارتداد همه مرتدان بودند؛ به طوری که عده‌اى از اهل رده، كه [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]] به‌عنوان ارتداد به جنگ آنان رفت، وقتى لجام‌گسيختگى در خلافت اسلام را ديدند، از دین خارج شدند. در اين ارتداد دو نكته قابل توجه است: يكى اينكه اين ارتداد فقط خروج از اسلام نبود، بلكه بازگشت به پشت سر و رجوع به [[جاهلیت]] بود؛ دوم اینکه {{قرآن|مِنْ بَعْدِ ما تَبَيَّنَ لَهُمُ الْهُدَى}} یعنی با آگاهى از ولايت اميرالمؤمنين عليه السلام بود. به این معنا که آنان پس از تشخيص راه هدايت، عمداً راه بازگشت به [[جاهلیت]] و کفر را پيش گرفتند. از همه مهمتر اينكه ارتداد همه مرتدان بعد از رحلت پيامبر صلى الله عليه و آله بود، ولى ارتداد اصحاب صحيفه در همان لحظه امضاى صحیفه تحقق يافت.<ref>بحارالانوار، ج۲۸، ص۱۲۲.</ref> | |||
{{قرآن|إِنَّ الَّذِينَ ارْتَدُّوا عَلى أَدْبارِهِمْ}} اصحاب صحيفه | |||
==== پنجم: رياست عمر در اصحاب صحيفه ==== | ==== پنجم: رياست عمر در اصحاب صحيفه ==== | ||