آيات ۲۲ تا ۲۸ محمد و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

{{قرآن|كَرِهُوا ما نَزَّلَ اللَّه}}، {{قرآن|سَنُطِيعُكُمْ فِى بَعْضِ الْأَمْرِ}}: اين دو عنوان در آيه مربوط به [[بنی امیه|بنى‏‌اميه]] است. اصحاب صحيفه براى پيشبرد اهداف خود، به جمع نیرو می‌پرداختند و در این زمینه از بنی‌امیه هم کمک خواستند. بنى‏‌اميه فقط در حدّ ندادن خمس آماده همكارى با آنان شدند. بنی‌امیه از كسانى بودند كه {{قرآن|كَرِهُوا ما نَزَّلَ اللَّه}} يعنى ولايت اميرالمؤمنين ‏عليه السلام را خوش نداشتند. اين را معاويه بن ابوسفیان در غدير بر زبان جارى كرد: {{متن عربی|وَ اللَّه! لا نُصَدِّقُ مُحَمَّداً عَلى مَقالَتِهِ وَ لا نُقِرُّ عَلِيّاً وِلايَتَهُ|ترجمه=به خدا قسم! محمد را بر گفتارش تصديق نمى‏‌كنيم و براى على به ولايتش اقرار نمى‌نماييم}}.<ref>بحارالانوار، ج۳۷، ص۱۶۱.</ref> با اين همه، در ابتداى امر باور نمى‏‌كردند اصل غصب خلافت ممكن باشد، پس درباره ندادن خمس به اهل‏بيت‏ عليهم السلام با آنان موافقت كردند.

باور نداشتن به غصب خلافت در نامه معاویه به زياد بن ابیه آمده است: «خلافت به دست ابوبكر و عمر از بنی‌هاشم خارج شد و به بنى‌‏تيم رسيد و سپس به بنى‌‏عدى منتقل شد، در حالى كه در قريش طايفه‏‌اى بى‏‌مقدارتر و پست‏‌تر از آنان نبود. اين بود كه ابوبكر و عمر ما را هم در خلافت به طمع انداختند، چرا كه ما از آنها سزاوارتريم».<ref>كتاب سليم بن قیس الهلالی، ص۱۳۷-۱۳۸.</ref> البته اينكه ابوبكر و عمر گمان مى‏ كردند كه اگر خمس را به اهل ‏بيت‏ عليهم السلام بدهند آنان ديگر كارى به خلافت نخواهند داشت، فكر باطلى است.بلكه دنياپرستى اصحاب صحيفه و برداشت غلط آنان درباره اهل ‏بيت‏ عليهم السلام به اين جهت سوقشان داده است.اين احتمال هم وجود دارد كه عمر و ابوبكر اين مطلب را به خوبى مى‏ دانسته ‏اند و فقط براى اغواى بنى ‏اميه چنين فكرى را به آنان القا كرده ‏اند.<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۲۶۷-۲۷۸.</ref>