ابن مردویه: تفاوت میان نسخه‌ها

ابن مردویه اصفهانی، ابوبکر احمد بن موسی بن مردویه بن فورک، یکی از محدثان و مفسرین بزرگ اهل سنت در قرن چهارم و پنجم هجری است. او در سال ۳۲۳ هجری در اصفهان به دنیا آمد و در سال ۴۱۰ هجری درگذشت. ابن مردویه به عنوان یکی از حافظان بزرگ حدیث شناخته شده است و از شاگردان سلیمان بن احمد طبرانی و ابوالشیخ اصفهانی بود.

== زندگی‌نامه ==

ابن مردویه برای فراگیری حدیث به شهرهای بصره، کوفه، بغداد و اهواز سفر کرد. او در سال ۳۴۹ هجری در بغداد و در سال ۳۵۱ هجری در اهواز بود. ابن مردویه در اصفهان بزرگ شد و در همان‌جا به تحصیل پرداخت. او از محضر اساتیدی چون حمزه اصفهانی، عبدالباقی بن قانع، ابوبکر بن کامل، ابوبکر احمد بن سلیمان نجاد، ابو سهل بن زیاد قطان، دعلج بن احمد سجزی، ابو احمد عسال و پدرش حدیث آموخت.

ابن مردویه از شاگردان بسیاری برخوردار بود، از جمله ابونعیم اصفهانی و محمد بن احمد بن شکرویه. او را به عنوان «ملک الحفاظ» و «طراز المحدثین» نیز معرفی کرده‌اند.

ابن مردویه در بیست و سوم یا بیست و چهارم رمضان سال ۴۱۰ هجری درگذشت و در خمینی‌شهر اصفهان به خاک سپرده شد.

ذهبی در مورد تعداد شیوخ ابن مردویه گفت: «کم کسی به‌اندازه طبرانی و ابن مردویه به جمع‌آوری احادیث نایل شده است. شیوخ آنها به حدود هزار نفر می‌رسد». برخی بر این باورند که ابن مردویه از حاکم نیشابوری در جمع‌آوری احادیث برتر بوده است.

ذهبی نقل می‌کند که ابوموسی گفته است: «اگر ابن مردویه خراسانی بود، شهرتش از حاکم بیشتر می‌بود». منابع به نبوغ ابن مردویه در روایت، تواضع و ثبات او در نقل احادیث اشاره کرده‌اند.

این عالم اهل سنت به عنوان «ملک الحفاظ» و «طراز المحدثین» شناخته شده است. ذهبی او را «حافظ ثابت علامه» توصیف کرده است. ابونعیم اصفهانی نیز از او به عنوان «حافظ» یاد کرده است که احادیث ائمه و شیوخ را جمع‌آوری کرده است.

ذهبی در مورد او گفت: «او از فرسان حدیث بود، فهم و هوشیار بود، بسیار حدیث داشت و از تصانیف او می‌توان فهمید که در حفظ حدیث چه جایگاهی دارد».