دشمنان اهل بیت و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

اول آنان رايت گوساله امت من است. من بپا مى‏خيزم و دست او را مى‏گيرم. به محض آن كه دستش را گرفتم روى او سياه مى‏ شود و قدم هايش به لرزه در مى ‏آيد و امعاء و احشاء او منقلب مى‏ شود، و تابعين او نيز همين گونه مى‏ شوند. از آنان مى‏ پرسم: بعد از من با دو يادگار گرانقدر من چگونه رفتار كرديد؟

من مى‏ پُرسم: درباره ثِقلين بعد از من چه كرديد؟ مى‏گويند: ثِقل اكبر را تكذيب كرديم و از دستوراتش سرپيچى نموديم، و ثقل اصغر را خوار كرديم و او را تنها گذاشتيم.

من مى ‏گويم: شما به راه گروه ‏هاى قبل برويد. آنان نيز تشنه و جگرسوخته و روسياه باز مى ‏گردند در حالى كه قطره ‏اى از حوض كوثر ننوشيده ‏اند.

سپس رايت مِخْدَج نزد من مى‏ آيد كه امام هفتاد هزار نفر از امت من است و من دست او را مى ‏گيرم. به محض آنكه دست او را گرفتم رويش سياه مى‏ شود و قدم ‏هايش به لرزه در مى ‏آيد و امعاء و احشاء او منقلب مى‏ شود، و تابعين او نيز چنان مى‏ شوند.

مى ‏گويم: بعد از من درباره ثِقْلين چه كرديد؟ مى ‏گويند: ثقل اكبر را تكذيب كرده و عصيان نموديم، و با ثقل اصغر جنگيديم و او را كشتيم. مى ‏گويم: شما هم به راه گروه ‏هاى قبل برويد.

   از آنجا كه اهل‏بيت‏عليهم السلام عصاره خلقت‏اند و خداوند تعالى ساير مخلوقات را به بركت ايشان و در سايه وجودشان آفريده است، لذا به همان اندازه كه محبت و ولايت آنان نزد پروردگار ارزش و اهميت دارد بغض و عداوت با اين والاترين مخلوقاتِ خداوند نيز نزد او گناهى نابخشودنى است و بى ارزش كننده‏همه  خوبى‏هاست.

 

 

پيداست همانطور كه محبت اهل‏بيت‏عليهم السلام درجات دارد، بغض و عداوت با ايشان هم در دشمنانشان يكسان نيست و شدت و ضعف آن و نوع دشمنى‏هايشان متفاوت است.

در يك جمع‏بندى، بنيان‏هاى اساسى ولايت در خطبه غدير، به گونه‏اى بنا نهاده شده كه درجات و جايگاه هر يك از آنها در اعتقاد معين باشد. يكى از پايه‏هاى اعتقادى خطبه غدير بيان ارتباط ولايت با حب و بغض و مطالبى درباره دشمنان و مبغضين اهل‏بيت‏عليهم السلام است.

گر چه محوريت خطبه غدير امر امامت و ولايت بود، ولى پيامبرصلى الله عليه وآله در خطبه غدير ۲۵ جمله هم در مورد دوستان و دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام بيان داشتند. از جمله فرمودند:

خداوند توبه كسى را كه ولايت على را انكار كند هرگز نمى‏پذيرد، و او را نمى‏آمرزد.

بپرهيزيد از اينكه با على مخالفت كنيد، و در نتيجه به آتشى گرفتار شويد كه آتشگيره آن مردم و سنگ‏ها هستند و براى كافران آماده شده است.

خداوند مى‏فرمايد: »هر كس با على دشمنى كند و ولايت او را قبول نكند، لعنت و غضبم بر او باد« .

ملعون است ملعون است، مورد غضب است مورد غضب است، كسى كه اين كلام مرا )درباره على( نپذيرد و با آن موافقت نكند.

آنان كه امامت على و جانشينان او از فرزندانم و نسل او تا روز قيامت را نپذيرند، كسانى‏اند كه اعمال آنان سقوط مى‏كند و دائماً در آتش خواهند بود. عذاب آنان تخفيف داده نمى‏شود، و به آنان مهلت داده نخواهد شد.

كسى جز شقى، على را مبغوض نمى‏دارد.

خداوند عز و جل ما را بر مقصرين، معاندين، مخالفين، خائنين، گناهكاران، ظالمين و غاصبين از همه‏جهانيان حجت قرار داده است.

امامان گمراه كننده و ياران و تابعين و كمك كنندگان ايشان، در درجه پائين‏تر جهنم خواهند بود.

دشمنان على، اهل شقاق و نفاق و معارضه‏كنندگان و تجاوزكنندگان از حق خوداند، آنان برادران شياطين‏اند كه سخنان نادرست و به ظاهر زيبا را از روى غرور به يكديگر مى‏رسانند.

دشمنان على كسانى‏اند كه خداوند در قرآن ذكر فرموده است. )سپس حضرت آياتى از قرآن را در اين باره تلاوت فرمودند( .

 

 

پيامبرصلى الله عليه وآله در خطبه غدير، هم محك و معيارهاى دشمنى با اهل‏بيت‏عليهم السلام را -  به عنوان اتمام حجت -  براى مردم مشخص كرده‏اند، و هم جزاى دشمنى و مخالفت با ايشان را بيان فرموده‏اند كه ذيلاً ذكر مى‏كنيم:

 

 

 

۲-  دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام در پيشگاه الهى

 

خداوند ايشان را مذمت نموده و خوار مى‏نمايد، و آنان را دشمن مى‏دارد و نمى‏آمرزد و بخاطر تكذيبشان آنان را هلاك مى‏فرمايد.

۳-  جزاى دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام در روز قيامت

 

 

عذاب ايشان تخفيف نمى‏يابد.

 

   پس از پايان بخش سوم خطبه غدير و در ابتداى بخش چهارم خطبه، در حالى كه اميرالمؤمنين‏عليه السلام را بر سر دست بلند كرده بود و پس از بيان: »اَلا فَمَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ« فرمود:

 

در واقع حضرت با نشان دادن على‏عليه السلام و اشاره »هذا« به سوى او دقيق‏ترين معرفى خليفه پيامبرصلى الله عليه وآله صورت گرفت؛ و به دنبال آن پرچم دوستى و يارى او بر فراز غدير برافراشته شد.

 

   در بخش هفتم خطبه غدير و پس از آن كه صراط مستقيم كاملاً واضح و روشن شد، سخنرانى پيامبر مكرم اسلام‏صلى الله عليه وآله در معرفى دو گروه دوست و دشمن آنان ادامه يافت.

 

حضرت يازده جمله در اين باره فرمود كه شش جمله آن در توصيف اولياى اهل‏بيت‏عليهم السلام و پنج جمله در وصف اعداء بود.

در جمله اول آيه ۱۱۲ سوره انعام »وَ كَذلِكَ جَعَلْنا لَكُلِّ نَبِىٍّ عَدُوّاً شَياطينَ الاِنْسِ وَ الْجِنِّ يُوحى بَعْضُهُمْ اِلى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُوراً« را در كلام خود آورد و فرمود: »دشمنان امامان سفيهان گمراهى هستند كه برادران شياطين‏اند، و سخنان باطل ظاهر فريب را از روى غرور به يكديگر مى‏رسانند« .

در جمله دوم مستقيماً آيه ۲۲ سوره مجادله را در وصف آنان قرائت كرد كه مى‏فرمايد: »لا تَجِدُ قَوْماً يُؤْمِنُونَ بِاللَّهِ وَ الْيَومِ الْآخَرِ ...« و مفهوم آن چنين بود كه دوستى خدا با دوستى دشمنان خدا جمع نمى‏شود.

حضرت با اين آيه شرط برائت از دشمنان را براى قبول ولايت قرار داد، و متقابلاً پاداش و نشان بزرگترى را به اولياى اهل‏بيت عطا فرمود.

در جمله سوم تا ششم پيامبرصلى الله عليه وآله آياتى در وصف اولياى اهل‏بيت‏عليهم السلام آورد، و از جمله هفتم باز هم توصيف دشمنان اهل‏بيت را بيان نمود. ابتدا به آيه ۱۲ سوره انشقاق »فَسَوْفَ يَدْعُو ثُبُوراً وَ يَصْلى سَعيراً« اشاره كرده فرمود: »بدانيد كه دشمنان امامان كسانى‏اند كه شعله‏هاى آتش را بر تن خود خواهند يافت« .

جمله هشتم نيز درباره دشمنان بود كه آيه ۷ سوره ملك »اِذا اُلْقُوا فيها سَمِعُوا لَها شَهيقاً وَ هِىَ تَفُورُ« و آيه ۱۲ سوره فرقان: »اِذا رَأَتْهُمْ مِنْ مَكانٍ بَعيدٍ سَمِعُوا لَها تَغَيُّظاً وَ زَفيراً« كنار هم قرار داده شد و حضرت فرمود: »بدانيد كه دشمنان ايشان كسانى‏اند از جهنم در حالى كه مى‏جوشد صداى وحشتناكى مى‏شنوند و شعله كشيدن آن را مى‏بينند« .

جمله نهم وصف قرآنى دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام را ادامه داده، و با قرائت كامل آيه ۳۸ سوره اعراف: »كُلَّما دَخَلَتْ اُمَّةٌ لَعَنَتْ اُخْتَها حَتّى اِذا ادّارَكُوا فيها جَميعاً ...« ادامه يافت، كه مفهوم آن لعنت دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام به يكديگر و مضاعف شدن عذاب آنان در آخرت بود.

جمله دهم درباره دشمنان نيز با آوردن آيه ۸ تا ۱۱ سوره ملك: »تَكادُ تَمَيَّزُ مِنَ الْغَيْظِ كُلَّما اُلْقِىَ فيها فَوْجٌ سَأَلَهُمْ خَزَنَتُها اَلَمْ يَأْتِكُمْ نَذيرٌ ...« ادامه يافت. منظور از اين آيات آن بود كه دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام در جهنم مورد سؤال و ملامت قرار خواهند گرفت كه آيا كسى شما را يادآور نشد؟ و آنان اعتراف مى‏كنند كه گوش فرا نداديم، و اين گرفتارى حاصل سرپيچى خود ماست.

آخرين جمله درباره دوستان اهل‏بيت‏عليهم السلام بود كه آيه ۱۲ سوره ملك: »اِنَّ الَّذينَ يَخْشَوْنَ رَبَّهُمْ بِالْغَيْبِ، لَهُمْ مَغْفِرَةٌ وَ اَجْرٌ كَبيرٌ« مورد استناد قرار گرفت و حضرت فرمود: »بدانيد كه اولياء و دوستان امامان معصوم كسانى هستند كه از پروردگارشان مى‏ترسند )بدون آنكه او را ببينند( به خاطر ايمانى كه به غيب دارند. براى آنان مغفرت و اجر بزرگ است. اى مردم، چقدر فاصله است بين شعله‏هاى آتش و اجر بزرگ« !!

پس از اين توصيفات درباره دوستان و دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام حضرت سخن را در يك جمله جامع جمع‏بندى كرده فرمود: »اى مردم، دشمن ما كسى است كه خداوند او را مورد مذمت و لعن قرار داده، و دوست ما هر كسى است كه خداوند او را مدح نموده و دوست بدارد« .

   مسلمانان در بياناتِ قرآنىِ پيامبرصلى الله عليه وآله در خطبه غدير به دو دسته دوستان و دشمنان اهل‏بيت‏عليهم السلام تقسيم شده‏اند، و بسيارى از آيات قرآن كه درباره خوبان و بَدان عالم مطرح است به اين دو گروه تفسير شده است.

پيامبرصلى الله عليه وآله در مورد دوست و دشمن اهل‏بيت‏عليهم السلام در قرآن، در خطبه غدير مى‏فرمايد: