آیات قرآن از غدیر تا مدینه: تفاوت میان نسخه‌ها

آیات قرآن از غدیر تا مدینه (نمایش مبدأ)

نسخهٔ ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲، ساعت ۰۸:۰۹

۳۳۱ بایت اضافه‌شده ، ‏۱۸ سپتامبر ۲۰۲۲

بدون خلاصۀ ویرایش

Modir

دیوان‌سالاران، developer، مدیران رابط کاربری، مدیران

۲۱٬۸۲۰

ویرایش

@@ خط ۱: / خط ۱: @@
-در حالى كه مردم با شور و نشاطى فوق ‏العاده غدير را وداع مى‏ گفتند، منافقين توطئه ديگرى را تدارک مى‏ ديدند و آن نقشه قتل پيامبر صلى الله عليه و آله قبل از رسيدن به مدينه بود.<ref>بحار الانوار: ج ۷ ص ۲۰۹ و ج ۲۸ ص ۱۱۱،۱۰۱،۱۰۰،۹۹،۹۷ و ج ۳۱ ص ۶۳۵،۶۳۲ و ج ۳۷ ص ۱۳۵،۱۱۶،۱۱۵. عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۳۰۴،۱۶۶،۱۶۵. مثالب النواصب (ابن شهرآشوب، نسخه خطى): ص ۹۶ ۹۳.</ref>
+در حالى كه مردم با شور و نشاطى فوق ‏العاده غدير را وداع مى‏ گفتند، [[منافقین]] توطئه ديگرى را تدارک مى‏ ديدند و آن نقشه قتل پيامبر صلى الله عليه و آله قبل از رسيدن به [[مدینه]] بود.<ref>بحار الانوار: ج ۷ ص ۲۰۹ و ج ۲۸ ص ۱۱۱،۱۰۱،۱۰۰،۹۹،۹۷ و ج ۳۱ ص ۶۳۵،۶۳۲ و ج ۳۷ ص ۱۳۵،۱۱۶،۱۱۵. عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۳۰۴،۱۶۶،۱۶۵. مثالب النواصب (ابن شهرآشوب، نسخه خطى): ص ۹۶ ۹۳.</ref>
-اين تصميم حاكى از غيظ و كينه ‏اى بود كه از اجراى منظم و بى ‏دغدغه مراسم سه روزه غدير به دل گرفتند، و آنچه باور نداشتند به چشم خود ديدند. از سوى ديگر از رسيدن پيامبر صلى الله عليه و آله به شهر مدينه واهمه داشتند كه نقشه‏ هاى آنان را برملا كند و آنان را نزد همگان معرفى فرمايد. به همين جهت خواستند خيال خود را از همه مراحل احتمالى بعد راحت كنند، و با قتل آن حضرت نفس راحتى بكشند.
+اين تصميم حاكى از غيظ و كينه ‏اى بود كه از اجراى منظم و بى ‏دغدغه مراسم سه روزه غدير به دل گرفتند، و آنچه باور نداشتند به چشم خود ديدند.
+از سوى ديگر از رسيدن پيامبر صلى الله عليه و آله به شهر مدينه واهمه داشتند كه نقشه‏ هاى آنان را برملا كند و آنان را نزد همگان معرفى فرمايد. به همين جهت خواستند خيال خود را از همه مراحل احتمالى بعد راحت كنند، و با قتل آن حضرت نفس راحتى بكشند.
 آغاز توطئه از آنجا بود كه اصحاب صحيفه در جلسه مخفيانه خود گفتند: محمد ديروز در مسجد خيف آن سخنان را گفت، و در غدير هم اين سخنان را مطرح كرد. اگر به مدينه باز گردد كار او را محكم‏ تر خواهد كرد. فكر درست آن است كه قبل از ورود به مدينه او را بكشيم!
-آنان براى اين نقشه شوم نُه نفر از همپيمانان درجه اول خود را انتخاب كردند كه عبارت بودند از: عثمان، معاويه، عمروعاص، طلحه، سعد بن ابى‏ وقاص، عبدالرحمن بن عوف، ابوموسى اشعرى، مغيرة بن شعبه و ابوهريره، كه با گروه پنج نفرى خود چهارده نفر مى‏ شدند.
+آنان براى اين نقشه شوم نُه نفر از هم پيمانان درجه اول خود را انتخاب كردند كه عبارت بودند از: [[عثمان بن عفّان|عثمان]]، [[معاویة بن ابی سفیان|معاویه]]، [[عمرو بن عاص|عمرو عاص]]، [[طلحة بن عبیدالله تمیمی|طلحه]]، [[سعد بن ابی وقاص (ابواسحاق)|سعد بن ابی‏ وقاص]]، [[عبدالرحمن بن عوف قرشی (ابومحمد)|عبدالرحمن بن عوف]]، [[ابوموسی اشعری]]، [[مغیرة بن شعبه]] و [[ابوهریره]]، كه با گروه پنج نفرى خود چهارده نفر مى‏ شدند.
 نقطه حساس اين نقشه انجام آن در راه و قبل از رسيدن به مدينه بود، چرا كه به دست گرفتن امور درگير و دارِ مسايلِ سفر و خستگى مسافران و در حال نبودِ استقرارى خاص براى آنان و نيز ايجاد فتنه و آشوب در چنان شرايطى بسيار آسان ‏تر از شهر مدينه بود، زيرا آنجا مركز حكومت پيامبر صلى الله عليه و آله بود و حالت استقرار و نظم در آن حاكم بود.
-از آنجا كه قافله‏ ها معمولاً شب را كه خنك‏تر بود براى حركت انتخاب مى‏كردند، لذا زمان اجراى نقشه را نيمه‏ هاى شب و ساعاتى كه اكثر مردم سوار بر مركب هاى خود خواب آلود هستند، تعيين نمودند. از نظر مكان بايد جايى را در نظر مى‏ گرفتند كه حضرت تنها باشد و مردم كمتر در اطراف حضرت جمع باشند.
+از آنجا كه قافله‏ ها معمولاً شب را كه خنك‏تر بود براى حركت انتخاب مى‏كردند، لذا زمان اجراى نقشه را نيمه‏ هاى شب و ساعاتى كه اكثر مردم سوار بر مركب هاى خود خواب آلود هستند، تعيين نمودند.
+از نظر مكان بايد جايى را در نظر مى‏ گرفتند كه حضرت تنها باشد و مردم كمتر در اطراف حضرت جمع باشند.
+مناسب‏ ترين مكان براى چنين هدفى قله كوه «[[عقبه هَرشی|هَرشی]]» بود، چرا كه اين كوهِ بسيار بلند گردنه و پرتگاه‏ هاى خطرناكى داشت.
+به همين جهت وقتى مسافران به پاى اين كوه مى‏ رسيدند دو راه در برابرشان بود:
-مناسب‏ ترين مكان براى چنين هدفى قله كوه «هَرشى» بود، چرا كه اين كوهِ بسيار بلند گردنه و پرتگاه‏ هاى خطرناكى داشت. به همين جهت وقتى مسافران به پاى اين كوه مى‏ رسيدند دو راه در برابرشان بود: يا بايد كوه را دور مى‏ زدند و از سختى و خطر بالا رفتن كوه راحت مى‏ شدند، كه با سرعت بيشترى مى‏ رسيدند اگر چه مسيرشان دورتر مى‏ شد، و يا از كوه بالا مى‏ رفتند كه با سرعت كمتر و تحمل مشكلات كوه فاصله كمترى را طى مى‏ كردند.
+يا بايد كوه را دور مى‏ زدند و از سختى و خطر بالا رفتن كوه راحت مى‏ شدند، كه با سرعت بيشترى مى‏ رسيدند اگر چه مسيرشان دورتر مى‏ شد، و يا از كوه بالا مى‏ رفتند كه با سرعت كمتر و تحمل مشكلات كوه فاصله كمترى را طى مى‏ كردند.
-منافقين تصميم گرفته بودند اگر بتوانند حضرت را در يكى از پرتگاه ‏هاى كوه به پايين پرتاب كنند، و در غير اين صورت با شمشير حمله كرده آن حضرت را به قتل برسانند.
+[[منافقین]] تصميم گرفته بودند اگر بتوانند حضرت را در يكى از پرتگاه ‏هاى كوه به پايين پرتاب كنند، و در غير اين صورت با شمشير حمله كرده آن حضرت را به قتل برسانند.
 شب بيست و يكم ماه ذى‏ الحجه كاروان عظيم با عبور از جُحفه، آن شب را تا صبح و نيز روز بيست و يكم را تا نزديكى غروب به حركت خود ادامه دادند تا به پاى كوه هَرشى رسيدند.
-منافقين در گروه چهارده نفرى خود با صورت ‏هاى پوشانده پيشاپيش قافله رفتند و در محل موعود -  كه پايان سربالايى قلّه هرشى و آغاز سراشيبى كوه بود -  در ظلمت شب حاضر شدند و شترهاى خود را در كنارى خوابانيدند. سپس پشت صخره ‏ها، هفت نفر در سمت راست جاده و هفت نفر در سمت چپ به كمين نشستند.
+منافقين در گروه چهارده نفرى خود با صورت ‏هاى پوشانده پيشاپيش قافله رفتند و در محل موعود -  كه پايان سربالايى قلّه هرشى و آغاز سراشيبى كوه بود -  در ظلمت شب حاضر شدند و شترهاى خود را در كنارى خوابانيدند.
+سپس پشت صخره ‏ها، هفت نفر در سمت راست جاده و هفت نفر در سمت چپ به كمين نشستند.
 اين در حالى بود كه ظرف ‏هاى بُشكه مانند بزرگى را نيز همراه خود برده بودند و آنها را پر از ريگ و شن كرده بودند تا براى رَماندن شتر آنها را از پشت سر در سراشيبى كوه رها كنند.<ref>بحار الانوار: ج ۸ ص ۶ ح ۱۰ و ج ۱۵ ص ۶ ح ۶ و ج ۳۵ ص ۳۲۰ - ۳۲۳ ح ۲۲ و ج ۳۷ ص ۱۷۶،۱۷۳،۱۶۶،۱۶۲ و ج ۴۲ ص ۴۰ - ۴۲ ح ۱۴ و ج ۹۴ ص ۱۳ ح ۲۲. تفسير القمى: ص ۶۹۵ . الفضائل (شاذان): ص ۸۴ . تفسير فرات: ص ۵۰۵،۱۹۰ ح ۶۶۳ . مناقب ابن شهرآشوب: ص ۳ ح ۴۰. اربعين منتجب ‏الدين: ص ۸۳ . العمدة (ابن بطريق): ص ۱۰۱. الاقبال: ص ۴۵۳ - ۴۵۹. حلية الابرار: ج ۲ ص ۱۲۵. مدينة المعاجز: ج ۲ ص ۲۶۷ - ۲۷۶. عوالم العلوم: ج ۳  / ۱۵ ص ۵۶ ح ۲۲، ص ۶۸ ح ۴۵، ص ۱۳۰ ح ۱۸۵، ص ۳۰۶. تفسير الثعالبى: ج ۳ ص ۲۳۹. تفسير القرطبى: ج ۸ ص ۳۱۶،۳۱۵ و ج ۱۰ ص ۲۲۵. زاد المسير (ابن جوزى): ج ۴ ص ۱۰. الكافى: ج ۱ ص ۴۲۲ ح ۴۷ و ج ۸ (الروضة) ص ۵۷ ح ۱۸.</ref>
@@ خط ۲۵: / خط ۳۵: @@
 پيامبر صلى الله عليه و آله اين خبر را به اطلاع حذيفه و عمار رسانيد، و به آنان دستور داد تا با شمشيرهاى خود آماده باشند. در عين حال با ضمانت «وَ اللَّه يَعْصِمُكَ مِنَ النَّاسِ» خبر داد كه آنان قادر به هيچ اقدامى نخواهند بود.
-هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و همراهان به قله كوه رسيدند و راه سراشيبى را پيش گرفتند، آن چهارده نفر نقشه خود را از پشت سر آغاز كردند. ابتدا ظرف‏ هاى پر از شن و نيز سنگ‏ هاى بزرگ را كه در پرتگاه قرار داده بودند غلتاندند و آنها را به سمت پايين رها كردند. صداى وحشتناكى بلند شد و سنگ‏ها به سمت پاهاى شتر پيش آمدند.
+هنگامى كه پيامبر صلى الله عليه و آله و همراهان به قله كوه رسيدند و راه سراشيبى را پيش گرفتند، آن چهارده نفر نقشه خود را از پشت سر آغاز كردند.
+ابتدا ظرف‏ هاى پر از شن و نيز سنگ‏ هاى بزرگ را كه در پرتگاه قرار داده بودند غلتاندند و آنها را به سمت پايين رها كردند. صداى وحشتناكى بلند شد و سنگ‏ ها به سمت پاهاى شتر پيش آمدند.
+شتر وحشت كرد و نزديک بود بِرَمَد و آن حضرت را بر زمين زند، ولى پيامبر صلى الله عليه و آله فرياد زد:
+آرام بگير كه بر تو مشكلى نخواهد بود. شتر با زبان عربى فصيح پاسخ داد:
+به خدا قسم يا رسول ‏اللَّه، قدم از قدم بر نمى‏ دارم در حالى كه شما بر پشت من نشسته ‏ايد! با توقف شتر، سنگ‏ ها به سمت پايين كوه رفتند و شتر آسيبى نديد.
-شتر وحشت كرد و نزديک بود بِرَمَد و آن حضرت را بر زمين زند، ولى پيامبر صلى الله عليه و آله فرياد زد: آرام بگير كه بر تو مشكلى نخواهد بود. شتر با زبان عربى فصيح پاسخ داد: به خدا قسم يا رسول ‏اللَّه، قدم از قدم بر نمى‏ دارم در حالى كه شما بر پشت من نشسته ‏ايد! با توقف شتر، سنگ‏ها به سمت پايين كوه رفتند و شتر آسيبى نديد.
+منافقين با شكست در اين مرحله، به طرف شتر حمله كردند تا آن را از قله كوه پرتاب كنند، در حالى كه پيامبر صلى الله عليه و آله هم سوار بر آن بود.
-منافقين با شكست در اين مرحله، به طرف شتر حمله كردند تا آن را از قله كوه پرتاب كنند، در حالى كه پيامبر صلى الله عليه و آله هم سوار بر آن بود. اين بار حذيفه و عمار با شمشيرهاى بر كشيده حمله كردند و با آنان درگير شدند.
+اين بار حذيفه و عمار با شمشيرهاى بر كشيده حمله كردند و با آنان درگير شدند.
 با آنكه تعدادِ آنان چهارده نفر بود و همراهان پيامبر صلى الله عليه و آله دو نفر بيشتر نبودند، ولى از آنجا كه انتظار خنثى شدن هر دو توطئه خود را نداشتند در يک لحظه با مشاهده سلامت شتر پيامبر صلى الله عليه و آله و نيز مقابله حذيفه و عمار پا به فرار گذاشتند، و در پشت تخته سنگ‏ها پنهان شدند تا پس از عبور پيامبر صلى الله عليه و آله سراغ شترهاى خود بروند و به قافله ملحق شوند!!
@@ خط ۳۵: / خط ۵۳: @@
 حذيفه پيشنهاد كرد عده ‏اى را سراغشان بفرستد تا آنان را به قتل برسانند. حضرت فرمود: خدا به من دستور داده از آنان اعراض كنم.
-آنگاه با اشاره به آيه ۱۴ سوره فجر «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ» فرمود: اى حذيفه، اينان را به حال خود واگذار كه خدا در كمينشان است. سپس با اشاره به آيه ۲۴ سوره لقمان «نُمَتِّعُهُمْ قَلِيلاً ثُمَّ نَضْطَرُّهُمْ إِلى عَذابٍ غَلِيظٍ» فرمود: خدا به آنان مهلت مى‏ دهد، و سپس به عذاب شديد دچار مى‏ نمايد.
+آنگاه با اشاره به آيه ۱۴ سوره فجر «إِنَّ رَبَّكَ لَبِالْمِرْصادِ» فرمود: اى حذيفه، اينان را به حال خود واگذار كه خدا در كمينشان است.
+سپس با اشاره به آيه ۲۴ سوره لقمان «نُمَتِّعُهُمْ قَلِيلاً ثُمَّ نَضْطَرُّهُمْ إِلى عَذابٍ غَلِيظٍ» فرمود: خدا به آنان مهلت مى‏ دهد، و سپس به عذاب شديد دچار مى‏ نمايد.
 صبح حضرت سراغ اين چهارده نفر فرستاد، و به آنان خبر داد كه نقشه قتل حضرت را داشته ‏اند، ولى آنان قسم دروغ ياد كردند كه در اين باره با يكديگر سخنى نگفته ‏اند و چنين قصدى نكرده ‏اند و نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله قصد سوئى نداشته‏ اند.
-در اينجا بار ديگر آيه ۷۴ سوره توبه درباره آنان آمد: «يَحْلِفُونَ بِاللَّه ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا ...»: «اينان قسم ياد مى‏ كنند كه آن سخن را نگفته‏ اند ولى بعد از اسلامشان سخن كفر را گفته ‏اند و قصد سوئى كرده ‏اند كه بدان دست نيافته ‏اند ...».
+در اينجا بار ديگر آيه ۷۴ سوره توبه درباره آنان آمد: «يَحْلِفُونَ بِاللَّه ما قالُوا وَ لَقَدْ قالُوا كَلِمَةَ الْكُفْرِ بَعْدَ إِسْلامِهِمْ وَ هَمُّوا بِما لَمْ يَنالُوا ...»:
+«اينان قسم ياد مى‏ كنند كه آن سخن را نگفته‏ اند ولى بعد از اسلامشان سخن كفر را گفته ‏اند و قصد سوئى كرده ‏اند كه بدان دست نيافته ‏اند ...».
 بعد از اين توطئه‏ ها، پيامبر مكرم اسلام ‏صلى الله عليه و آله دستور داد هيچ گروه سه نفرى به حالت نجوى كنار يكديگر جمع نشوند؛ ولى با اين همه ابوبكر و عمر و سالم نجوى مى ‏كردند.
-وقتى خواستند از آنجا حركت كنند پيامبر صلى الله عليه و آله از آنان پرسيد: درباره چه چيزى نجوى مى ‏كرديد؟ گفتند: ما اصلاً با يكديگر ارتباطى نداشته‏ ايم و فقط اكنون يكديگر را ديده ‏ايم!!
+وقتى خواستند از آنجا حركت كنند پيامبر صلى الله عليه و آله از آنان پرسيد:
-حضرت نگاه معنى دارى به آنان كرد و آيه ۱۴۰ سوره بقره را براى آنان خواند: «أَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّه، وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَتَمَ شَهادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّه، وَ مَا اللَّه بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ»: «آيا شما آگاه تريد يا خدا؟ چه كسى ظالم‏ تر است از كسى كه شهادتى نزد خود را از خدا كتمان مى‏ كند، و خداوند از آنچه شما انجام مى ‏دهيد غافل نيست».
+درباره چه چيزى نجوى مى ‏كرديد؟ گفتند: ما اصلاً با يكديگر ارتباطى نداشته‏ ايم و فقط اكنون يكديگر را ديده ‏ايم!!
+حضرت نگاه معنى دارى به آنان كرد و آيه ۱۴۰ سوره بقره را براى آنان خواند:
+«أَنْتُمْ أَعْلَمُ أَمِ اللَّه، وَ مَنْ أَظْلَمُ مِمَّنْ كَتَمَ شَهادَةً عِنْدَهُ مِنَ اللَّه، وَ مَا اللَّه بِغافِلٍ عَمَّا تَعْمَلُونَ»:
+«آيا شما آگاه تريد يا خدا؟ چه كسى ظالم‏ تر است از كسى كه شهادتى نزد خود را از خدا كتمان مى‏ كند، و خداوند از آنچه شما انجام مى ‏دهيد غافل نيست».
 به دنبال توطئه عظيم قتل پيامبر صلى الله عليه و آله و خنثى شدن آن، چهار آيه از قرآن درباره اين اقدامِ آن منافقين سركش نازل شد، تا براى هميشه معرِّف آنان باشد:
-يكى آيه ۴۸ سوره توبه كه مى ‏فرمايد: «لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ وَ قَلَّبُوا لَكَ الْأُمُورَ حَتَّى جاءَ الْحَقُّ وَ ظَهَرَ أَمْرُ اللَّه وَ هُمْ كارِهُونَ»: «آنان از قبل به دنبال فتنه بودند و امور را براى تو دگرگون كردند، تا آنكه حق آمد و امر الهى ظاهر شد در حالى كه آنان كراهت داشتند».
+يكى آيه ۴۸ سوره توبه كه مى ‏فرمايد:
+«لَقَدِ ابْتَغَوُا الْفِتْنَةَ مِنْ قَبْلُ وَ قَلَّبُوا لَكَ الْأُمُورَ حَتَّى جاءَ الْحَقُّ وَ ظَهَرَ أَمْرُ اللَّه وَ هُمْ كارِهُونَ»:
+«آنان از قبل به دنبال فتنه بودند و امور را براى تو دگرگون كردند، تا آنكه حق آمد و امر الهى ظاهر شد در حالى كه آنان كراهت داشتند».
-ديگرى آيه ۶۴ سوره توبه كه مى ‏فرمايد: «يَحْذَرُ الْمُنافِقُونَ أَنْ تُنَزَّلَ عَلَيْهِمْ سُورَةٌ تُنَبِّئُهُمْ بِما فِى قُلُوبِهِمْ قُلِ اسْتَهْزِؤُا إِنَّ اللَّه مُخْرِجٌ ما كنتم تَحْذَرُونَ»: «منافقين حذر مى‏ كنند از اينكه سوره ‏اى بر آنان نازل شود كه به آنان از آنچه در قلوبشان است خبر دهد. بگو: مسخره كنيد كه خداوند خارج مى‏ كند همان چيزى را كه از آن حذر مى‏ كنيد».
+ديگرى آيه ۶۴ سوره توبه كه مى ‏فرمايد:
-و نيز آيه ۱۵ سوره احزاب كه مى ‏فرمايد: «وَ لَقَدْ كانُوا عاهَدُوا اللَّه مِنْ قَبْلُ لا يُوَلُّونَ الْأَدْبارَ وَ كانَ عَهْدُ اللَّه مَسْؤُلاً»: «آنان از قبل با خدا پيمان بستند كه در جنگ به دشمن پشت نكنند، و پيمان خداوند هميشه مورد سؤال است».
+«يَحْذَرُ الْمُنافِقُونَ أَنْ تُنَزَّلَ عَلَيْهِمْ سُورَةٌ تُنَبِّئُهُمْ بِما فِى قُلُوبِهِمْ قُلِ اسْتَهْزِؤُا إِنَّ اللَّه مُخْرِجٌ ما كنتم تَحْذَرُونَ»:
-و سپس آيه ۱۵۰ سوره نساء كه مى ‏فرمايد: «إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّه وَ رُسُلِهِ وَ يُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّه وَ رُسُلِهِ وَ يَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلاً»:
+«منافقين حذر مى‏ كنند از اينكه سوره ‏اى بر آنان نازل شود كه به آنان از آنچه در قلوبشان است خبر دهد. بگو: مسخره كنيد كه خداوند خارج مى‏ كند همان چيزى را كه از آن حذر مى‏ كنيد».
+و نيز آيه ۱۵ سوره احزاب كه مى ‏فرمايد:
+«وَ لَقَدْ كانُوا عاهَدُوا اللَّه مِنْ قَبْلُ لا يُوَلُّونَ الْأَدْبارَ وَ كانَ عَهْدُ اللَّه مَسْؤُلاً»:
+«آنان از قبل با خدا پيمان بستند كه در جنگ به دشمن پشت نكنند، و پيمان خداوند هميشه مورد سؤال است».
+و سپس آيه ۱۵۰ سوره نساء كه مى ‏فرمايد:
+«إِنَّ الَّذِينَ يَكْفُرُونَ بِاللَّه وَ رُسُلِهِ وَ يُرِيدُونَ أَنْ يُفَرِّقُوا بَيْنَ اللَّه وَ رُسُلِهِ وَ يَقُولُونَ نُؤْمِنُ بِبَعْضٍ وَ نَكْفُرُ بِبَعْضٍ وَ يُرِيدُونَ أَنْ يَتَّخِذُوا بَيْنَ ذلِكَ سَبِيلاً»:
 «كسانى كه به خدا و رسولش كفر مى ‏ورزند، و مى‏ خواهند بين خدا و رسولانش جدايى بيندازند، و مى ‏گويند به بعضى از آن ايمان مى‏ آوريم و به بعضى ديگر كفر مى ‏ورزيم، و مى‏ خواهند راهى بين اينها در پيش بگيرند».
@@ خط ۶۳: / خط ۱۰۵: @@
 منافقين پس از شكست در توطئه قتل پيامبر صلى الله عليه و آله، درباره نقشه قتل على‏ عليه السلام به مشورت پرداختند و معاهده ‏نامه‏ اى درباره قتل آن حضرت امضا كردند. جبرئيل اين خبر را به پيامبر صلى الله عليه و آله داد؛ و حضرت فوراً ابوعبيده را احضار كرد و آن صحيفه را از او طلب كرد.
-اين بار ابوعبيده نتوانست انكار كند، و فوراً آن نوشته را به پيامبرصلى الله عليه وآله تحويل داد. اينجا بود كه آيه ۷ سوره مجادله بار ديگر درباره آنان مطرح شد: «ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى ثَلاثَةٍ إِلا هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَةٍ إِلا هُوَ سادِسُهُمْ»: «هيچ نجواى سه نفرى نيست مگر آنكه خدا چهارمى آنان است، و هيچ نجواى پنج نفرى نيست مگر آنكه خدا ششمى آنان است».
+اين بار ابوعبيده نتوانست انكار كند، و فوراً آن نوشته را به پيامبر صلى الله عليه و آله تحويل داد.
+اينجا بود كه آيه ۷ سوره مجادله بار ديگر درباره آنان مطرح شد:
+«ما يَكُونُ مِنْ نَجْوى ثَلاثَةٍ إِلا هُوَ رابِعُهُمْ وَ لا خَمْسَةٍ إِلا هُوَ سادِسُهُمْ»: «هيچ نجواى سه نفرى نيست مگر آنكه خدا چهارمى آنان است، و هيچ نجواى پنج نفرى نيست مگر آنكه خدا ششمى آنان است».
 پيامبر صلى الله عليه و آله باز هم افشاگرى را صلاح ندانست و فقط به آنان فرمود: أ كفرتم بعد اسلامكم: آيا بعد از اسلامتان كافر شديد؟ و اين عبارت اشاره به آيه ۱۰۶ سوره آل عمران بود كه مى ‏فرمايد: «فَأَمَّا الَّذِينَ اسْوَدَّتْ وُجُوهُهُمْ أَ كَفَرْتُمْ بَعْدَ إِيمانِكُمْ فَذُوقُوا الْعَذابَ بِما كُنْتُمْ تَكْفُرُونَ»: «اما كسانى كه رو سياه شدند، آيا بعد از ايمانتان كافر شديد؟ پس عذاب را بچشيد به خاطر كفرى كه ورزيده‏ ايد».