انتقام کربلای غدیر در عصر ظهور: تفاوت میان نسخه‌ها

=== آخرین سخن و اتمام حجت ===

اى مردم! اين آخرين بارى است كه من در چنين اجتماع انبوهى مى ‏ايستم. پس بشنويد و اطاعت كنيد و فرمانبردار امر پروردگارتان باشيد و بدانيد كه خداى عزوجل صاحب اختيار و معبود شماست.

اى مردم! من همان صراط مستقيم خداوندم كه شما را به پيروى از آن دستور داده، و پس از من على ‏عليه السلام صراط مستقيم است، و سپس فرزندانم از نسل او كه امامان هدايتگر هستند. همان كسانى كه به سوى حق هدايت نموده و بر اساس حق به عدالت رفتار مى‏ كنند.

آن زمان كه روزگار پيامبرصلى الله عليه وآله به آخر رسيد، او ولىّ خود على‏ عليه السلام را براى هدايت مردمان معرفى كرد، زيرا خودش بيم دهنده بود و هر قومى را هدايتگرى بايد. سپس در حالى كه انبوه مردم در برابرش بودند فرمود:  

=== جاهليت پس از رسول‏ خداصلى الله عليه وآله تا هنگام ظهور ===

اى مردم! به شما هشدار مى‏ دهم كه من رسول‏خداصلى الله عليه وآله هستم و پيش از من نيز پيامبرانى بوده‏ اند. اكنون اگر بميرم يا كشته شوم آيا شما از دين خدا بر مى‏ گرديد؟ پس هر كس كه به جاهليت برگردد به خداوند ضررى نمى ‏رساند، و خداوند به زودى به شكرگزاران پاداش مى‏ دهد. نيز آگاه باشيد آن كس كه به صبر و شكر توصيف شده على و سپس فرزندان من از نسل او عليهم السلام هستند.

اى مردم! به زودى پس از من پيشوايانى خواهند بود كه به سوى آتش دعوت مى‏ كنند و روز قيامت يارى نمى ‏شوند. پس بدانيد كه خداوند و من از آنان بيزاريم. آنان و يارانشان و همفكران و پيروانشان در پايين ‏ترين طبقه آتش هستند، و چه بسيار بد است مأواى متكبران.

بنابراين، آنان نيز دشمنى ‏اش را به دل گرفتند و بناى ناسازگارى با او را گذاشتند، و او به ناچار پيمان‏ شكنان و ستيزه‏ جويان و از دين بيرون شدگان را از پاى درآورد. و آن زمان كه از اين جهان رخت بر بست و او را شقى‏ ترين فردِ آخرالزمان -  به پيروى از شقى‏ ترين پيشينيان (قابيل) -  به شهادت رساند، دستور رسول‏خداصلى الله عليه وآله درباره هدايتگرانِ پس از او نيز همچنان ناديده گرفته شد.

=== آرى، هنوز هم! ===

اى مردم! به خدا و رسولش و نورى كه همراه او نازل شده است ايمان بياوريد، پيش از آنكه صورت ‏هايى را محو و نابود كنيم و آن صورت‏ ها را به پشت برگردانيم. <ref>نساء /  ۴۷.</ref>

حال امام صادق‏ عليه السلام به ما آموخته است كه چگونه براى يادآورى آن حق از دست رفته -  كه هنوز هم در دست ديگران است -  مرثيه بخوانيم:

با اين همه، گويى در ميان اين حقوق از دست رفته و هنوز هم در دستِ ديگران گرفتار شده، عَلَم مصائب و غم يک حقِ ناحق گشته بيش از همه در اهتزاز است. عَلَم مصائب و غم كربلا! كربلايى كه فرصت آن را اهل شُبهه ايجاد كردند. همان مردمان پيمان‏ شكن خيانت ‏پيشه ناسازگار، با دل‏ هايى گنديده از پليدى شرک و بدن هايى آكنده از آلودگى كفر. آنگونه كه حرمت‏ ها را دريدند، و بر بستر شهادت رسول‏خداصلى الله عليه وآله بانگ بى ‏وفايى زدند، و در شكستن پيمان خود شتافتند و عهدهاى محكمى را كه بر جانشينى على‏ عليه السلام بسته بودند ناديده گرفتند... . بدين سان براى اهل شبهه فرصتى فراهم كردند تا آنان بتوانند اهل‏ بيت برگزيده حق را در كربلا به شهادت برسانند و حريمش را بشكنند و يارانش را از دَم تيغ بگذرانند. <ref>مفاتيح الجنان: زيارت جامعه ائمة المؤمنين.</ref>

=== قرآن و وارثانِ بر حق آن ===

اى مردم! در قرآن بينديشيد و آياتش را بفهميد و به آيات محكمش بنگريد و آيات متشابهش را وانهيد. سوگند به خدا هرگز زَواجرِ قرآن (باطن آيات) را براى شما آشكار نمى‏ كند و تفسيرش را روشن نمى‏ سازد، مگر اين كسى كه من دست او را گرفته به سوى خود بالا مى‏ برم و بازويش را گرفته و به شما اعلام مى‏ دارم: هر كس كه من صاحب اختيار او هستم اين على صاحب اختيار او است.

بنابراين، وقتى حضرت امیر عليه السلام هيچ يار و ياورى به جز سه يا چهار يا هفت نفر نيافت، دست از مبارزه آشكار با غاصبان خلافت برداشت و فقط به جمع و تدوين قرآن پرداخت. اين گونه كه سلمان براى سُليم روايت مى ‏كند:

و آن زمان كه كار به اتمام رسيد، آن حضرت قرآنِ تدوين شده ‏اش را برداشته به مسجد پيامبرصلى الله عليه وآله رفت، در حالى كه ابوبكر و عمر در مسجد بودند و مردم در اطرافشان. اميرالمؤمنين ‏عليه السلام وارد شد و نظرِ جمع را به خود معطوف داشته و با صدايى كه همه بشنوند فرمود:

اكنون به نظر شما آنچه كه امام صادق ‏عليه السلام در دعاى ندبه به ما آموخته، مبيّن چه حقيقتى است؟

اين المؤَمّل لاحياء الكتاب و حدوده؟ اين مُحيى معالم الدين و اهله؟ كجاست آن آرزو شده ‏اى كه اِحيا كند كتاب خدا و حدود آن را ؟ كجاست آن زنده ‏كننده نشانه ‏هاى دين و اهل دين؟

=== سنت‏ ها و فرائض ===

اى مردم! با دينِ كامل و تفقّه (دانايى در دين) خانه خدا را زيارت كنيد. اى مردم! نماز را بپا داريد و زكات را بپردازيد، همانگونه كه خداى عزوجل به شما فرموده است. اما اگر زمانى طولانى بر شما گذشت و كوتاهى نموده و فراموش كرديد، حضرت امیر عليه السلام صاحب اختيار و سرپرست شماست، كه معارف دين را برايتان تبيين كند.

در اين فرازها از خطبه غدير به تصريح آمده كه انجام سنت‏ ها و فرائض و عمل به حرام و حلال منوط به اِحراز دين كامل؛ يعنى پذيرش ولايت على بن ابى‏ طالب‏ عليه السلام است. ولى به نظر مى ‏رسد كه اين موارد هم به دست فراموشى سپرده شده و به مرور زمان رنگ باخته است، چرا كه امام صادق‏ عليه السلام در دعاى ندبه از اين حقيقت نيز چنين پرده برداشته است:

اين المُدّخر لتجديد الفرائض و السنن؟ اين المتخيّر لاعادة الملّة و الشريعة؟ کجاست آنكه براى تازه كردنِ فرائض و سنت‏ ها ذخيره شده است؟ كجاست آن برگزيده‏ اى كه كيش و آئين محمدى را از نو بنا كند؟