حرکت فکری دشمنان بر ضد غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

مخالفان غدير از همه بهتر مى‏ دانند كه سندى مهم‏تر از واقعه غدير در برابرشان وجود ندارد، و به همين دليل به صورت همه جانبه به جنگ آن آمده‏ اند.

وقتى مى ‏خواهيم به دشمن شناسى درباره غدير بپردازيم مى‏ بينيم يك مسير هزار و چهارصد ساله از سوى دشمنان غدير طى شده تا طرز فكرى بر ضد آن را شكل داده ‏اند.

مؤسسان و طرفداران سقيفه براى ايجاد اين اعتقاد در مقابل غدير، از يك سو به تضعيف ابعاد مختلف اعتقاد به غدير و از سوى ديگر ايجاد مبانى ضد آن پرداخته اند، كه به صورت ممزوج در قالب‏هاى فكرى و عملى اجرا شده و تا امروز ادامه دارد، و در مواجه ما با دشمنان غدير نيز تكرار همان مسائل مشاهده مى‏ شود.

يكى از اقدامات ريشه‏ اى بر ضد غدير، كمرنگ سازى و تضعيف اعتقادات غديرى در جامعه است. براى درك اين حقيقت، بايد بدانيم كه غدير يك بناى الهى و ادامه راه همه انبياست. پيامبرصلى الله عليه وآله از آغاز بعثت در هر فرصتى به محكم سازى پايه ‏ها و بيان فروع و جزئيات اين مبناى الهى پرداخت، تا روز غدير كه مجموع گفته‏ ها و ناگفته‏ هاى ولايت را در يك جمع بندىِ قانونمند و مدوَّن براى آينده بلند مدت مسلمانان به يادگار گذاشت.

روزى كه پيامبرصلى الله عليه وآله از اين جهان رفت يك جامعه غديرى آماده براى اجراى اهداف آن به وجود آمده بود، و على القاعده بايد بر اساس غدير پيش مى ‏رفت. غاصبين خلافت به خوبى از اين حقيقت آگاه بودند و مى ‏دانستند براى اهداف خود -  كه دقيقاً بر ضد غدير بود - در اولين مرحله بايد عقيده غديرىِ مردم را در جوانب مختلف آن تضعيف مى‏ كردند، و همزمان افكار ضد غدير را جايگزين آنها مى ‏نمودند.

پايه گذاران مسير قهقرايىِ ضد غدير از 3 طريق به تضعيف عقيده غديرى مردم پرداختند: به فراموشى سپردن غدير، منع تدوين حديث، تحريف غدير.

غدير با بهانه‏ اى بسيار ساده و مجانى از سوى مخالفانش رو به رو شد كه نام آن «فراموشى» بود. آيا واقعاً ممكن است ۱۲۰۰۰۰ نفر به فاصله دو ماه خاطره‏اى را فراموش كنند كه دست جمعى در آن بيابان داغ اتفاق افتاده و خطابه يك ساعت هاى بر فراز منبرى از سنگ همراه آن بوده است؟  

درست است كه فراموشى نزد همه ملل عذر به حساب مى ‏آيد، اما به شرط آنكه با شرايط معقول آن ادعا شود! اگر چنين شرطى در فراموشى ملاحظه نشود، هر مجرم و جنايتكارى و هر ضايع كننده حقى ادعاى فراموشى را آسان‏ترين راه فرار از پاسخگويى درباره كار خود قرار مى‏ دهد!  

پس جا دارد فراموشى ‏هاى دشمنان غدير را محك بزنيم، و جنس و عوامل آن و كيفيت مقابله با آن را طى اين 3 مرحله بررسى نماييم:

بايد مطمئن باشيم كه فراموشى نه فقط به عنوان يك بهانه، بلكه به عنوان ابزارى براى نابودى غدير از سوى اهالى سقيفه مورد استفاده قرار گرفته است.

بزرگترين ابزار سقيفه در مقابله با غدير خود را به فراموشى زدن و به فراموشى سپردن آن بود، كه اهل بيت‏ عليهم السلام و يارانشان از همين ديدگاه با آنان مقابله كردند و به آنان گفتند:  

اين اندراس و كهنه شدن حتى در جوامع شيعى يك خطر حساب مى ‏شود، كه در اثر ضعف تبليغ غدير كم كم اطلاع نسل شيعه هم نسبت به جزئيات غدير ناقص شود، و آنجاست كه دشمنان غدير ضربه‏ هاى فكرى و شبهه‏ هاى شك برانگيز را وارد كنند.

اثر مقاومت ما در ابلاغ غدير در قوت حجت ما و تأثير آن در نسل‏ها و انسان‏هايى ظاهر مى‏ شود كه غدير را مى‏ شنوند يا خواهند شنيد و حقانيت آن را قبول خواهند كرد.

مى‏ بينيم كه در اثر متقن بودن و متواتر بودن غدير، نسل‏هاى مسلمين به هيچ وجه نتوانسته‏ اند اصل آن را فراموش كنند، و آنان كه ماجرا را منصفانه حتى از كتب اهل سنت مطالعه كنند حقيقت را پيدا مى‏ كنند، اگر چه ممكن است در مقام مجادله و شبهه افكنى مسائلى در دلالت آن مطرح نمايند.

واقعاً بايد به حال شيعيان غدير در چنين دوران‏ه ايى اشك ريخت كه به جاى ابلاغ پيام غدير، بايد چوب دشمنان غدير را مى‏ خوردند، كه آثار آن ضربه‏ ها تا امروز باقى است.

در مرحله بعد بايد بدانيم كه بر اساس كلام پيامبرصلى الله عليه وآله هيچكس اجازه تصرف و تغيير يا تبديل غدير را ندارد و انسان‏ها قدرت بناى مشابه آن را ندارند. آن حضرت در اين باره به مردم چنين دستور داد:

قبل از آنكه سراغ تحريفات دشمن برويم بايد با دقت بدانيم غدير چه مى‏ گويد، تا تشخيص دهيم دست تحريف دشمن كدام قسمت آن را مورد حمله قرار داده است. خلاصه و عصاره غدير امامت و صاحب اختيارى دوازده امام معصوم بعد از پيامبرصلى الله عليه وآله تا قيامت است، چنانكه پيامبر در خطبه غدير مى ‏فرمايد:

۱ . قبول غدير و امامان آن، و تشكيك در امام دوازدهم، مانند مدعيان مهدويت.

۲ . قبول غدير و امامان آن، و تشكيك در برخى امامان مانند چهار و يا شش يا هفت امامى‏ ها.

۳ . قبول غدير و خلافت بلافصل اميرالمؤمنين‏ عليه السلام فقط، و ادامه ندادن آن در بقيه امامان.

۴ . قبول غدير و تشكيك در معناى «مولى» به معناى صاحب اختيارى امت، و كشاندن آن به معانى ديگر!

۵ . قبول غدير و تشكيك در معناى آن با ناقص نقل كردن متن آن، مانند حذف خطبه يك ساعته و نقل فقط يك جمله از آن كه «مَن كُنتُ مَولاهُ فَعَلىٌّ مَولاهُ» است!

۶ . قبول غدير و تشكيك در معناى آن با حذف قرائن مقاليه داخل متن خطبه كه در فهم منظور از غدير كمك مى ‏كند.

۷ . قبول غدير و تشكيك در معناى آن با حذف قرائن حاليه و وقايعى كه در حاشيه آن اتفاق افتاده و در فهم منظور از غدير مؤثر است.

۸ . قبول غدير و به بيراهه كشاندن ماجراى آن از مراسم تعيين امام و خليفه به ماجراهاى بى ربطى مثل حل مسئله توهين به اميرالمؤمنين‏ عليه السلام در سفر يمن!!

وقتى مى‏ خواهيم درباره غدير تفكر اساسى داشته باشيم، بايد در برنامه‏ هاى پايه‏ اى دشمنان دقت كنيم. در اين زمينه تدوين قانون اساسى در مقابل قانون نامه غدير، نشان از يك اقدام عميق و ادامه‏ دار براى نشر افكار ضد غدير از سوى غاصبين دارد.

جا دارد غديريان به دقت پيگير جزئيات ماجراى نوشتن قانون نامه بر ضد غدير باشند كه پس از بازگشت از غدير اتفاق افتاد، و به دست يك گروه ۳۴ نفرى از زبده‏ ترين دشمنان پيامبرصلى الله عليه وآله آغاز شد.  

اين گروه عبارت بودند از همان ۵ نفر كه صحيفه ملعونه اول را امضا كردند به اضافه ۹ نفر كه همراه پنج نفر اول در توطئه قتل پيامبرصلى الله عليه وآله در كوه هَرشى شركت داشتند. ۲۰ نفر ديگر هم در مدينه به آنان ملحق شدند، كه هر يك از آنان جمع بزرگى از مردم را تحت فرمان خود داشتند.

اين جمع به خوبى مى‏ دانستند كه اگر قبل از رحلت پيامبرصلى الله عليه وآله همه جوانب بر هم زدن غدير را آماده نكرده باشند، مجرد امضاى يك صحيفه چند سطرى در مكه كارى از پيش نخواهد برد. اين بود كه اساسنامه‏ اى براى روزهايى كه امور را در دست خواهند گرفت تهيه كردند.

اين گروه ۳۴ نفرى در يكى از شب‏هاى ماه محرم سال يازدهم هجرى در خانه ابوبكر در مدينه جمع شدند، و طى يك جمع بندى در مورد افكار عمومىِ مردم و آمادگىِ شرايط براى اجراى نقشه ‏هاى غصب خلافت، به نتايجى رسيدند كه آنها را در صحيفه خود منعكس كردند.

آنان اين اساسنامه سقيفه را به عنوان يك قانون نامه دائمى بر ضد غدير و امامان برگزيده الهى تنظيم كردند.

مطالعه متن صحيفه ملعونه دوم براى غديريان يك ضرورت است تا فراز و نشيبِ آغاز راه ضد غدير را درك كنند، و ديگران هم را به همان دقت آگاهى دهند و از سطحى نگرى بپرهيزند. جا دارد سطر به سطر اين صحيفه لعنت شده را با ديده شيعه غدير كه هر ضربه‏ اى خورده از همين صحيفه بوده، مورد مطالعه قرار دهيم.  

اين نوشته‏ اى است كه عده‏اى از اصحاب محمد رسول اللَّه از مهاجرين و انصار بر آن متفق شدند، همانان كه خداوند آنان را در كتاب خويش به لسان پيامبرش مدح كرده است. آنان پس از اينكه فكر و مشورت كردند متفق القول شدند، اين صحيفه را با توجه به ايام گذشته و روزگارهاى باقيمانده نوشتند تا مسلمانانى كه بعد از آنان مى‏ آيند به اين عده اقتدا كنند!

اما بعد، خداوند با منت و كَرَم خود محمد را بر همه مردم مبعوث نمود براى دينى كه براى بندگانش انتخاب كرده بود. او وظيفه خود را ادا نمود و آنچه خدا به وى امر كرده بود تبليغ نمود و بر ما واجب كرد كه تمام آنها را بپا داريم؛ تا زمانى كه دين را كامل و واجبات را واجب نمود و سنت‏ها را پايه گذارى كرد. آنگاه پروردگار پيشگاهِ خود را براى وى انتخاب كرد و او را با احترام و رضايت خاطر قبض روح نمود بدون اينكه كسى را براى بعد از خود به خلافت برساند!

پيامبر كسى را به خلافت نرساند به دليل اينكه اين امر در يك خاندان مانند ارث ادامه پيدا نكند بدون اينكه بقيه مسلمين در آن سهيم باشند، و باعث دولتمندى اغنيا نشود!

اگر كسى ادعا كند كه خلافت پيامبر ارثى است و او اين امر را براى كسى به ارث مى‏گذارد حرف محالى زده است؛ زيرا پيامبر فرموده است:  

اگر كسى ادعا كند كه خلافت جز براى يك نفر از بين مردم صلاحيت ندارد و منحصر در اوست و سزاوار ديگرى نيست براى اينكه اين مقام مانند نبوت است؛ چنين كسى دروغ گفته است! زيرا پيامبر فرموده:  

زيرا خداوند فرموده است - و كلام خدا بر همه حاكم است:«اِنَّ اَكرَمَكُم عِندَ اللَّهِ اَتقاكُم»:«با ارزش‏ترين شما نزد خداوند باتقواترين شماست».

بين مسلمين كسى اختلاف نمى‏ اندازد مگر اينكه تكروى مى‏ كند و دشمن آنهاست و به دشمنان مسلمانان كمك مى‏ كند. خدا و رسولش خون او را مباح و قتل او را حلال كرده‏ اند.

۱ . اگر در خطبه غدير خلافت يك انتصاب الهى تا آخر دنياست، در صحيفه ملعونه دقيقاً بر خلاف آن انتخاب مردم اعلام شده است.

۴ . اگر غدير غير از معصومين‏ عليهم السلام از نسل پيامبرصلى الله عليه وآله را لايق خلافت نمى‏ داند، صحيفه ملعونه آن را پادشاهى تلقى مى‏ كند و اعلان مى‏ كند كه نبايد در يك خاندان باشد!

۶ . اگر در غدير دوازده شخص معين براى امامت ذكر شده، صحيفه ملعونه تصريح مى‏كند اگر كسى ادعا كند رسول اللَّه‏ صلى الله عليه وآله شخصى را منصوب كرده و اسم و نسب او را معين نموده سخن باطلى گفته است!

بدعت به معناى افزودن چيزى به دين خداست كه از دين نباشد. بنابراين بدون استناد به حجت الهى در هر موضوعى از دين سخن گفتن و از پيش خود نظر دادن به معناى بدعت گذاشتن است. اين دقيقاً مقابل راه غدير است كه در هر موضوعى فقط بايد با استناد به حجت خدا سخن گفت و هيچكس حق ندارد حتى يك كلمه درباره اوامر الهى از غير اين طريق سخن بگويد.

با اين تعريف از بدعت، بايد بدانيم كه دشمنان براى فرار از دست خداوند و آزادى عمل در مقاصد شومشان از بدعت گذارى حد اكثر استفاده را برده ‏اند، و با اين حربه به خنثى سازى آثار غدير پراخته ‏اند. بلكه بدعت‏ ها را همچون پرچم‏ هاى بزرگ و كوچك به دست پيروانشان داده‏ اند، تا با آنها شناخته شوند و حضور خود را نشان دهند.  

به خدا قسم، از حاكمان قبل از من كارهاى بزرگى سر زده كه در آنها عمداً با پيامبرصلى الله عليه وآله مخالفت كرده‏ اند. اگر مردم را بر ترك آنها و برگرداندن آنها از موقعيت كنونى به صورتى كه در زمان پيامبرصلى الله عليه وآله اجرا مى‏ شد وادار كنم، لشكر من از اطرافم پراكنده مى‏ شوند، به طورى كه در لشكرگاهم جز خود و عِدّه كمى از شيعيانم كسى باقى نمى‏ ماند كه فضيلت و امامت مرا از روى كتاب خدا و سنت پيامبرش - نه از راه ديگرى - معتقدند!!<ref>كتاب سليم: ح ۱۸ . </ref>

اين يعنى نه تنها نياز به غدير ندارد، بلكه اصلاً غدير دست و پاى او را مى‏ بندد. پس براى رهايى خود از بند الهى غدير، فرار را بر قرار ترجيح مى‏ دهد تا آن گونه كه هواهاى نفسانى فردى و جمعى اقتضا مى‏كند عمل نمايد.

از عوامل مهم در تضعيف عقايد غديرى در مردم آن بود كه در كنار منع حديث، مسئله جعل احاديث به نفع راه ضد غدير و فرهنگ سازى براى آن شروع شد. اين روند كه از زمان ابوبكر و عمر و جعل حديثشان در غصب خلافت و فدك نشأت گرفت، كم كم به بازار حديث سازى ابوهريره ‏ها در زمان معاويه انجاميد.

«بنگريد كسانى را كه نزد شمايند از شيعيان عثمان و محبيّن و اهل بيت او و اهل ولايتش كه قائل به فضيلت او هستند و مناقب او را نقل مى‏ كنند. آنان را به خود نزديك كنيد و ايشان را گرامى بداريد و مقَرّب كنيد و شرافت دهيد. آنچه هر كدام از آنان درباره عثمان روايت مى ‏كند با ذكر نام او و نام پدرش و اينكه از چه طايفه‏ اى است برايم بنويسيد».

آنها هم اين كار را انجام دادند تا آنجا كه بيش از حدّ درباره عثمان حديث نقل كردند. معاويه هم جايزه و البسه برايشان فرستاد، و چه از عرب و چه غيرعرب زمين‏هاى زيادى به آنان داد.

سپس معاويه يك نسخه نوشت كه آنچه از فضائل و مناقب درباره ابوبكر و عمر و عثمان جعل شده بود در آن جمع كرد، و براى كارگزارانش فرستاد و دستور داد تا بر سر منبرها و در هر آبادى و هر مسجدى خوانده شود.