۱٬۹۲۲
ویرایش
آيه ۱۰۲ آل‌عمران و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش
(←منابع) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۳۰: | خط ۳۰: | ||
به‌گفته محققان، اين آيه در قرآن به دنبال آياتى درباره حفظ ايمان و مخدوش‌نكردن آن قرار گرفته است. در آيه قبل، پيروى مسلمانان از اهل كتاب را باعث بازگشت به كفر بعد از ايمان مى‌داند و سپس با تعجب می‌پرسد: چگونه با حضور پيامبر صلى الله عليه و آله و تلاوت آيات خدا، مسلمانى تمايل به كفر پيدا مى‌كند. در اینجا، راه حل اين مشكل را تقواى واقعى ذكر مى‌كند و اينكه ترس حقيقى از خدا مسلمان را بر اعتقادش ثابت قدم مى‌دارد؛ به همین دلیل، در آيات بعدى نيز تمسک به ریسمان الهی را ضامن بقاى مسلمانى مى‌داند. | به‌گفته محققان، اين آيه در قرآن به دنبال آياتى درباره حفظ ايمان و مخدوش‌نكردن آن قرار گرفته است. در آيه قبل، پيروى مسلمانان از اهل كتاب را باعث بازگشت به كفر بعد از ايمان مى‌داند و سپس با تعجب می‌پرسد: چگونه با حضور پيامبر صلى الله عليه و آله و تلاوت آيات خدا، مسلمانى تمايل به كفر پيدا مى‌كند. در اینجا، راه حل اين مشكل را تقواى واقعى ذكر مى‌كند و اينكه ترس حقيقى از خدا مسلمان را بر اعتقادش ثابت قدم مى‌دارد؛ به همین دلیل، در آيات بعدى نيز تمسک به ریسمان الهی را ضامن بقاى مسلمانى مى‌داند. | ||
== تحلیل اعتقادی آیه == | |||
درباره تحلیل اعتقادی استفاده از آیه ۱۰۲ آل‌عمران در متن خطبه غدیر چنین گفته شده است: تفسیر بنیادین این استفاده بیان ارتباط ولايت اهل بيت عليهم السلام با تقواى واقعى و ترس از خداوند است. | |||
يادآورى اين نكته ضرورى به نظر مى رسد كه تقوى به معناى ترس از خداوند در اينجا مطرح است، و لذا نبايد به معناى پرهيز از گناه كه نتيجه تقوى است در نظر گرفته شود. | |||
قرينه روشن آن دنباله آيه است كه نتيجه اين تقوى را حفظ اعتقاد ذكر مى كند، و از اين جهت ارتباط آن با ولايت اهل بيت عليهم السلام روشن مى شود. | |||
آنان كه اهل بيت عليهم السلام را رها كردند، در واقع با آن همه اتمام حجت هاى الهى - از غدير گرفته تا قبل و بعد از آن - باز هم از خدا نترسيدند. | |||
يعنى آنان كه با دشمنان و مخالفين ائمه عليهم السلام هم صدا شدند در مقابل انذارها و هشدارهاى خداوند هيچ پروايى نداشتند و از جهنم نمى ترسيدند. | |||
يعنى آنان كه [[ولایت]] على عليه السلام را نپذيرفتند تقواى واقعى نداشتند اگر چه تظاهر به آن مى كردند. | |||
يعنى آنان كه غدير را كأن لم يكن تلقى كردند و پيرو سقيفه شدند با نترسيدن از خدا ديگر {{قرآن|لا تَمُوتُنَّ إِلا وَ أَنْتُمْ مُسْلِمُونَ}} نيستند، بلكه {{متن عربی|ماتُوا وَ هُمْ غَيْرَ مُسْلِمينَ}} بوده و از اسلام خارج شده وارد كفر گرديده اند. | |||
اين مقتضاى استناد به اين آيه و تضمين آن در اين موقعيت از خطابه بلند غدير است. | |||
اميرالمؤمنين عليه السلام در خطابه اى كه پس از [[جمل|جنگ جمل]] ايراد كرد ارتباط مستقيم بى تقوايى را با دشمنىِ ولايت چنين بيان فرمود: | |||
{{متن عربی|فَاتَّقُوا اللَّه - ايُّهَا النّاسُ - حَقَّ تُقاتِهِ وَ اسْتَشْعِرُوا خَوْفَ اللَّه عَزَّ ذِكْرُهُ وَ اخْلِصُوا النَّفْسَ وَ تُوبُوا الَيْهِ مِنْ قَبيحِ مَا اسْتَنْفَرَكُمُ الشَّيْطانُ مِنْ قِتالِ وَلِىِّ الامْرِ وَ اهْلِ الْعِلْمِ بَعْدَ رَسُولِ اللَّه صلى الله عليه و آله}}: | |||
اى مردم، از خدا بترسيد آن گونه كه حق تقوى است، و ترس از خداوند عزَّ ذكره را درک كنيد و نفس خود را خالص كنيد، و از كار قبيحى كه شيطان شما را به آن تشويق كرد كه به جنگ ولى امر و اهل علم بعد از پيامبر صلى الله عليه و آله برويد، توبه نماييد.<ref>بحار الانوار: ج ۳۲ ص ۲۳۳ ح ۱۸۶.</ref> | |||
== پانویس == | == پانویس == | ||
{{پانویس}} | {{پانویس}} | ||