نور الدین حلبی: تفاوت میان نسخه‌ها

ولى حلبى در عين نقل اين ماجرا به آن اشكال كرده است:

اعتراف حلبى به اينكه امام‏ عليه السلام براى ردّ كسانى كه در خلافت با او كشمكش كردند به حديث غدير احتجاج كرد، به درستى سخن ما گواهى مى‏ دهد. حلبى مى ‏نويسد:

دليل اين سخن آن است كه على‏ عليه السلام تنها زمانى به [[حدیث غدیر]] احتجاج كرد كه خلافت به او بازگشت. در آن زمان -  چنانكه گذشت -  براى ردّ كسانى كه با او كشمكش كردند به اين حديث احتجاج كرد. بنابراين، سكوت على‏ عليه السلام از احتجاج به اين حديث تا زمان خلافتش براى كسانى كه اندك خردى دارند -  چه رسد به مردم فهيم -  گواه آن است كه حديث غدير نصّ بر امامت او نيست.<ref>السيرة الحلبيّة: ج ۳ ص ۳۳۸.</ref>

و اما پاسخ سخنان حلبى:

سوم) حلبى مى‏ گويد: سكوت على‏ عليه السلام از احتجاج به اين حديث تا زمان خلافتش... ، گواه آن است كه حديث غدير نصّ بر امامت او نيست. اين سخن نيز به دليل مناشده امام ‏عليه السلام با ابوبكر و اصحاب شورى مردود است؛ شيعه سكوت على‏ عليه السلام را قبول ندارد، بلكه شيعيان اين ادعا را [[تکذیب]] و انكار مى‏ كنند. پس اين ادعاى حلبى در برابر شيعه اماميه سودى به حالش ندارد و حديث غدير را از صلاحيت احتجاج و استدلال ساقط نمى‏ كند.

۱. شيخ صدوق روايت كرده كه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به ابوبكر بن ابى‏ قحافه فرمود: به من بگو شايسته امر خلافت به چه ويژگى‏ هايى شايسته اين امر مى‏ شود؟

افزون بر اين، پيشتر معلوم شد كه واحدى اشعارى را روايت كرده كه امام‏ عليه السلام آنها را در حضور ابوبكر و عمر و عثمان و ديگران خوانده، و آن اشعار نمونه‏ هايى از فضائل و ويژگى‏ هاى او از جمله حديث غدير را در بر داشته است.

بى ‏گمان انكار و استبعاد ابوالطُفَيل نسبت به حديث غدير در ماجراى مناشده حضرت، از ادلّه استوار بر دلالت اين حدیث به [[امامت]] و جانشينى است، چرا كه اگر [[حدیث غدیر]] معنايى غير از امامت پس از رسول‏ خدا صلى الله عليه وآله داشت، انكار و شک وجهى نداشت.