شبهه ابن تیمیه در فرازی از خطبه غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
جز (Modir صفحهٔ شبه ابن تیمیه در فرازی از خطبه غدیر را به شبهه ابن تیمیه در فرازی از خطبه غدیر منتقل کرد) |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| (۵ نسخهٔ میانیِ ایجادشده توسط همین کاربر نشان داده نشد) | |||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
شبهه | == شبهه ابن تيميه بر فرازى از خطبه غدير<ref>مائده غدير (جعفرپور) : ص ۸۸،۸۷ .</ref> == | ||
[[ابن تیمیه]] در مورد اين فراز از [[خطبه غدیر]] كه مى فرمايد:{{متن عربی|وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ}}، مى نويسد<ref>منهاج السنه: ج ۲۰.</ref>: | |||
آن چه معلوم است اين كه دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله مستجاب است، در حالى كه دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله اجابت نشد و دشمنان على عليه السلام بر او پيروز شدند و دوستانش شكست خوردند. پس اصل دعا بايد دروغ باشد. | |||
در جواب مى گوييم: | |||
در | '''اولاً:''' ظاهراً ابن تيميه به نحوه اجابت توجهى نداشته است! خداوند در قرآن كريم مى فرمايد:{{قرآن|إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ}}<ref>غافر / ۵۱ .</ref>: | ||
به يقين ما فرستادگان خود را و كسانى كه [[ایمان]] آوردند در زندگى دنيا و روزى كه گواهان (براى شهادت) به پا مى ايستند يارى مى كنيم. | |||
با توجه به اين آيه كه خداوند وعده نصرت داده، چگونه كفار پيامبران عليهم السلام و مؤمنين را كشتند و آزارشان دادند و يا بر آنان پيروز شدند؟ | |||
حضرت | [[ابراهیم علیه السلام|حضرت ابراهیم علیه السلام]] - كه از پيامبران بزرگ الهى است - در نهايت مغلوب نمرود گرديد و از وطنش طرد شد! چگونه نتوانست به كمک خداوند نمرود را سرنگون سازد؟ | ||
اصحاب اخدود و پيامبرشان كه براى ايمانشان به خدا در درون گودال هاى پر از آتش افكنده شدند و همگى سوختند<ref>اشاره به آيات ۴ - ۶ سوره بروج.</ref>، چگونه مورد يارى خداوند واقع شدند؟ | |||
پس يارى كردن خداوند در پيروزى مادى و غالب شدن محدود نيست. | |||
'''ثانياً:''' ابن تیمیه يا بايد بگويد نحوه نصرت الهى و تحقق خواست خداوند هميشه پيروزى و برترى يافتن در ميدان نبرد و از بين بردن دشمنان خداوند نيست بلكه صورت يا صور ديگرى دارد، و يا دست از اشكال خود بردارد. | |||
'''ثالثاً:''' دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله هم آن گاه كه به اجابت برسد تبديل به وعده الهى مى شود و مى بايست به نحوه نصرت الهى توجه كرد. | |||
چه بسا يارى خداوند به صورت نيرويى آشكار شود كه انسان مؤمن را در برابر مشكلات مقاوم گرداند. با توجه به خطبه غدير، دشمنان امير المؤمنين على عليه السلام دشمنان خداوند هستند. | |||
دشمن حضرت على عليه السلام بودن و در نهايت دشمن خدا بودن، مى تواند باعث دور شدن از رحمت الهى و لطف الهى در دنيا و آخرت باشد، كه اين بزرگ ترين مجازات است.<ref>جزوه بررسى آيه شريفه اكمال: ص ۳۰.</ref> | |||
== پانویس == | |||
[[رده:شبهات غدیر]] | |||
نسخهٔ کنونی تا ۶ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۰۹:۰۱
شبهه ابن تيميه بر فرازى از خطبه غدير[۱]
ابن تیمیه در مورد اين فراز از خطبه غدیر كه مى فرمايد:«وَ انْصُرْ مَنْ نَصَرَهُ وَ اخْذُلْ مَنْ خَذَلَهُ»، مى نويسد[۲]:
آن چه معلوم است اين كه دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله مستجاب است، در حالى كه دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله اجابت نشد و دشمنان على عليه السلام بر او پيروز شدند و دوستانش شكست خوردند. پس اصل دعا بايد دروغ باشد.
در جواب مى گوييم:
اولاً: ظاهراً ابن تيميه به نحوه اجابت توجهى نداشته است! خداوند در قرآن كريم مى فرمايد:
إِنَّا لَنَنْصُرُ رُسُلَنا وَ الَّذِينَ آمَنُوا فِي الْحَياةِ الدُّنْيا وَ يَوْمَ يَقُومُ الْأَشْهادُ 
[۳]:
به يقين ما فرستادگان خود را و كسانى كه ایمان آوردند در زندگى دنيا و روزى كه گواهان (براى شهادت) به پا مى ايستند يارى مى كنيم.
با توجه به اين آيه كه خداوند وعده نصرت داده، چگونه كفار پيامبران عليهم السلام و مؤمنين را كشتند و آزارشان دادند و يا بر آنان پيروز شدند؟
حضرت ابراهیم علیه السلام - كه از پيامبران بزرگ الهى است - در نهايت مغلوب نمرود گرديد و از وطنش طرد شد! چگونه نتوانست به كمک خداوند نمرود را سرنگون سازد؟
اصحاب اخدود و پيامبرشان كه براى ايمانشان به خدا در درون گودال هاى پر از آتش افكنده شدند و همگى سوختند[۴]، چگونه مورد يارى خداوند واقع شدند؟
پس يارى كردن خداوند در پيروزى مادى و غالب شدن محدود نيست.
ثانياً: ابن تیمیه يا بايد بگويد نحوه نصرت الهى و تحقق خواست خداوند هميشه پيروزى و برترى يافتن در ميدان نبرد و از بين بردن دشمنان خداوند نيست بلكه صورت يا صور ديگرى دارد، و يا دست از اشكال خود بردارد.
ثالثاً: دعاى پيامبر صلى الله عليه و آله هم آن گاه كه به اجابت برسد تبديل به وعده الهى مى شود و مى بايست به نحوه نصرت الهى توجه كرد.
چه بسا يارى خداوند به صورت نيرويى آشكار شود كه انسان مؤمن را در برابر مشكلات مقاوم گرداند. با توجه به خطبه غدير، دشمنان امير المؤمنين على عليه السلام دشمنان خداوند هستند.
دشمن حضرت على عليه السلام بودن و در نهايت دشمن خدا بودن، مى تواند باعث دور شدن از رحمت الهى و لطف الهى در دنيا و آخرت باشد، كه اين بزرگ ترين مجازات است.[۵]