ابراهيم بن محمد حموينى: تفاوت میان نسخه‌ها

از ویکی غدیر
بدون خلاصۀ ویرایش
جز (Modir صفحهٔ ابراهیم بن محمد مؤیّد جوینی (حمویی) را به جوینی منتقل کرد)
(بدون تفاوت)

نسخهٔ ‏۲۱ فوریهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۶:۰۰

روایت حدیث غدیر[۱]

يكى از علما و بزرگان اهل‏ سنت كه حدیث غدیر را نقل كرده حموينى (م ۷۲۲ ق) است. حموينى در «فرائد السمطین» حديث غدير را با اشاره به ماجرای غدیر و نيز ماجراى مردى از بنى‏ هاشم و عمر بن عبدالعزيز، با اسانيد و الفاظ مختلف و متعدد نقل كرده است.[۲]

روایت غدیریّه حسّان بن ثابت[۳]

يكى از وجوه دلالت حديث غدير بر امامت و جانشينى، شعر حسّان بن ثابت است. قضيه شعر سرودن حسّان بن ثابت در روز غدير خم، در مقابل و به اذن پيامبر صلى الله عليه و آله را شمارى از بزرگان اهل ‏سنت نقل كرده‏ اند، كه از جمله آنان ابراهيم بن محمد مؤيّد بن عبداللَّه بن على بن محمد بن حمويه خراسانى جوينى صوفى، صدرالدين ابوالمجامع (ت ۶۴۴ -م ۷۲۲ ق) است.

صدرالدين حموينى نيز در «فرائد السمطين» شعر حسّان در روز غدير را پس از نقل مختصر ماجراى غدير و نزول آیه اکمال با اسنادش از خوارزمى و نيز با سندى ديگر از ابوسعید خدرى روايت كرده، و سپس مى‏ گويد: اين حديثى است كه طرق بسيارى به ابوسعيد سعد بن مالک خُدرى انصارى دارد.[۴]

حموينى از پيشوايان نامدار اهل‏ سنت و از اعلام مشايخ بزرگان آن هاست، به خصوص وى استاد ذهبى و كازرونى است. ذهبى و کازرونی[۵]: وى را توثيق كرده و بسيار ستوده ‏اند، به خصوص در حديث و رجال.

روایت نزول آیۀ اکمال در غدیر[۶]

يكى از وجوه دلالت حدیث غدیر بر امامت امیرالمؤمنین‏ علیه السلام نزول آيۀ اكمال در رويداد غدير است. در كنار شيعه، شمارى از بزرگان اهل ‏سنت و مشاهير اعيان علماى آنان نزول آيه اكمال در روز غدير خم را نقل كرده ‏اند.

از جمله ابراهيم بن مؤيّد حموينى است. حموينى در «فرائد السمطين» نزول آيۀ اكمال در روز غدير خم را به اِسناد خود از ابوسعيد خُدرى روايت كرده است.[۷]

پانویس

  1. چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص۲۷۶.
  2. فرائد السمطين: ج ۱ ص ۶۲ - ۶۶. براى شرح حال حموينى ر.ک: تذكرة الحفّاظ: ج ۴ ص ۲۹۸. العِبَر فى خبر من غَبَر: حوادث سال ۷۲۲. الدرر الكامنه: ج ۱ ص ۶۷.
  3. چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص۴۷۸.
  4. فرائذ السمطین: ج۱ ص۷۲، ۷۴.
  5. المعجم المختصّ: ص ۶۵.
  6. چکیدۀ عبقات الانوار (حدیث غدیر): ص۴۶۴.
  7. فرائد السمطین: ج۱ ص۷۴.