آيه ۱۵ بقره و غدیر

آيه «اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ وَ يَمُدُّهُمْ فى طُغْيانِهِمْ...»

يكى از برنامه ‏هاى منافقین اين بود كه وقتى با سلمان و مقداد و ابوذر و عمار ملاقات مى‏ كردند به آنان مى ‏گفتند:

«ما به محمد ايمان آورده ‏ايم و در برابر بیعت على و فضيلت او سر تسليم فرود آورده‏ ايم و مانند شما اوامر او را اجرا مى ‏كنيم».

به خصوص ابوبكر و عمر و بقيه نُه نفرى كه سرشناس ‏تر در نفاق بودند، گاهى كه در راه با سلمان و اصحابش رو به رو مى‏ شدند از آنان احساس انزجار مى‏ كردند و مى‏ گفتند:

«اينان اصحاب ساحر و احمق هستند»، كه منظورشان پيامبر صلى الله عليه و آله و امیرمؤمنان على ‏عليه السلام بود. سپس به يكديگر مى‏ گفتند:

«از اينان بپرهيزيد كه مبادا از گوشه‏ هاى سخنان تان درباره كفر محمد و آنچه درباره على گفته با اطلاع شوند و خبر آن را براى او ببرند و باعث هلاک شما شود».

آنگاه ابوبكر به اصحاب منافقش مى ‏گفت:

«اينک مرا بنگريد كه چگونه آنان را به مسخره مى ‏گيرم و شر آنان را از شما دفع مى‏ كنم»! در ادامه منافقين با سلمان و ابوذر و مقداد رو به رو شدند و از روى نفاق مطالبى در فضائل آنان گفتند.

اينجا بود كه خداى عز و جل فرمود:

يا محمد،«اللَّهُ يَسْتَهْزِئُ بِهِمْ»: «خدا اينان را مسخره مى ‏كند» و به سزاى استهزايشان آنان را در دنيا و آخرت مجازات مى‏ كند، «وَ يَمُدُّهُمْ فى طُغْيانِهِمْ»:

«و آنان را در ادامه طغيانشان آزاد مى‏ گذارد» و به آنان مهلت مى ‏دهد و با مداراى خود به تأنّى با آنان رفتار مى‏ كند و به توبه دعوتشان مى ‏نمايد.

اگر هم سراغ مغفرت آيند به آنان وعده‏ هاى نيک مى ‏دهد. اما آنان متحيرند و از كار قبيح خود دست بر نمى‏ دارند و از هر اذيتى نسبت به محمد صلى الله عليه و آله و على ‏عليه السلام -  كه برايشان ممكن باشد -  كوتاهى نمى ‏كنند.

آن روز منافقينى كه با پيامبر و على‏ عليهما السلام براى ديدن آن معجزات بيرون مدينه رفته بودند بازگشتند، در حالى كه آن آيات مفصل سوره بقره درباره ‏ایشان نازل شده بود.