آيه ۶ فتح و غدیر

«وَ يُعَذِّبَ الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ الظَّانِّينَ بِاللَّه ظَنَّ السَّوْءِ...»

پيامبر صلى الله عليه و آله در مورد دوست و دشمن اهل‏ بیت‏ علیهم السلام در قرآن در خطبه غدیر مى‏ فرمايد:

«مَعاشِرَ النّاسِ، عَدُوُّنا مَنْ ذَمَّهُ اللَّه وَ لَعَنَهُ، وَ وَلِيُّنا كُلُّ مَنْ مَدَحَهُ اللَّه وَ احَبَّهُ»: اى مردم، دشمن ما كسى است كه خداوند او را مورد مذمت و لعن قرار داده، و دوست ما هر كسى است كه خداوند او را مدح نموده و دوست بدارد.

يكى از مواردى كه پيامبر صلى الله عليه و آله به آنها اشاره دارد آيه لعنتِ منافقین و مشرکین است:

وَ يُعَذِّبَ الْمُنافِقِينَ وَ الْمُنافِقاتِ وَ الْمُشْرِكِينَ وَ الْمُشْرِكاتِ الظَّانِّينَ بِاللَّه ظَنَّ السَّوْءِ، عَلَيْهِمْ دائِرَةُ السَّوْءِ وَ غَضِبَ اللَّه عَلَيْهِمْ وَ لَعَنَهُمْ وَ أَعَدَّ لَهُمْ جَهَنَّمَ وَ ساءَتْ مَصِيراً :

«تا خداوند عذاب نمايد مردان و زنان منافق و مشرک را كه به خدا بد گمانند. بر آنان باد بلاى بد و خدا بر آنان غضب كرده و لعنتشان نموده و برايشان جهنم را آماده ساخته و بد پايانى خواهد بود».

آيا منافقين غير از آن دو رويانى بودند كه آنچه پيامبر صلى الله عليه و آله از آنان خواست پذيرفتند، ولى تا آن حضرت چشم از جهان فرو بست همه را زير پا گذاشتند و علناً و بى ‏محابا فرامين حضرتش را نقض كردند و بناى سقیفه را چيدند؟ اگر خداوند اينان را لعنت نكرده و جهنم را برايشان آماده ننموده، پس براى چه كسى آماده فرموده است؟!

از علی بن ابرهیم نقل شده که گفته است: منظور از آیه الظَّانِّینَ بِاللهِ ظَنَّ السَّوءِ عَلیْهِمْ دَائِرَةُ السَّوءِ کسانی هستند که با پیمان صلح از سوی رسول خدا صلی الله علیه و آله مخالفت و آن حضرت را متّهم کردند.

از امام سجاد علیه السلام روایت شده که فرمود: همانا گروهی از مردم در دنیا و آخرت زیان می‌کنند، دنیا را برای دنیا ترک نموده و لذّت ریاست باطله را بر خوشی اموال و نعمت‌های مباح حلال ترجیح دادند و همه‌ی این‌ها را برای ریاست باطله رها نمودند، تا اینکه اگر به او گویند: «از خدا بترس، بزرگ‌منشی او را به گناه وامی‌دارد (عزّت ظاهری که با گناه به‌دست آورده او را می‌گیرد). دوزخ او را بس است و چه بد جایگاهی است!. (بقره/۲۰۶) و او بی‌هدف به هر دری می‌کوبد. اوّلین باطل او را به دورترین اهداف زیان و خسارت رهبری می‌کند، و پس از آنکه درخواست کار باطل را می‌کند خداوند متعال نیز او را در طغیان می‌کشاند، پس او حرام خدا را حلال داشته و حلال خداوند را حرام می‌کند، و اگر ریاستش همان که موجب بدبختی او شده سالم بماند دیگر برایش مهمّ نیست مطلبی از دینش فوت شود، این افراد همان‌هایی هستند که خداوند بر آنان غضب کرده و از رحمت خود دورشان ساخته و جهنّم را برای آنان آماده کرده است.