احمد بن جعفر قطیعی

ابوبکر احمد بن جعفر بن حمدان بن مالک حنبلی، معروف به قطیعی، محدث و مسند مشهوری در عراق بود. او بین سال‌های 273-368 هجری زندگی کرد و از راویان مسند امام احمد بن حنبل بود.

جایگاه علمی

بسیاری از علمای برجسته از او روایت کرده‌اند، از جمله دارقطنی، حاکم نیشابوری، ابن شاهین و ابونعیم اصفهانی. دارقطنی او را توثیق کرده و او را "ثقه زاهد قدیم" توصیف کرده و اشاره کرده که شنیده است او مستجاب الدعوه بوده است.

با وجود توثیق برخی علما، درباره وضعیت او در اواخر عمرش تردیدهایی مطرح شده است. برقانی گفته که او صدوق است، اما به وجود کمی سادگی در او اشاره کرده است. حاکم از او دفاع کرده زمانی که برقانی سعی کرده از شأن او بکاهد.

ذهبی در میزان الاعتدال اشاره کرده که قطیعی صدوق و فی نفسه مقبول بوده، اما در اواخر عمرش کمی تغییر کرده است. او از خطیب بغدادی نقل کرده که ندیده کسی احتجاج به او را ترک کند.

سمعانی و ذهبى و حاکم نیشابوری: او را توثيق و تمجيد كرده ‏اند. ابوعبداللَّه ابن ‏بيّع (حاكم نيشابورى) و حافظ ابونعیم اصفهانی در شمار جماعت بسيارى ‏اند كه از او روايت مى ‏كنند و آخرينشان ابومحمد حسن بن علی جوهری است.

با وجود اختلاف نظر درباره وضعیت او در اواخر عمرش، به نظر می‌رسد اکثر علما او را ثقه و صدوق در نقل حدیث دانسته‌اند، با در نظر گرفتن تغییراتی که در سال‌های آخر عمرش رخ داده است.

در سال 368قمری هنگامی که از دنیا رفت، در مقابر باب حرب نزدیک قبر احمد بن حنبل دفن شد.

روايت حديث غدير

يكى از علما و بزرگان اهل‏ سنت كه حدیث غدیر را نقل كرده احمد بن جعفر بن حمدان قطيعى، ابوبكر (م ۳۶۸ ق) است. حاکم نیشابوری در «المستدرک علی الصحیحین» حديث غدير را در ماجراى نُه نفرى كه نزد ابن ‏عباس آمدند و از امیرالمؤمنین‏ علیه السلام سؤال كردند و او هم ضمن فضائل حضرت حديث غدير را بيان كرد، از قطيعى نقل كرده است.