۹۸۹
ویرایش
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
خط ۲۱: | خط ۲۱: | ||
آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان، به این شرح درباره اصحاب [[صحیفه ملعونه اول]] تفسیر شده است: اصحاب صحيفه در [[حجةالوداع]] پيماننامهای امضا كردند برای غصب خلافت. عاقبت این عمل برای عاملان آن حسرت و ندامت بوده است. اين حسرت و ندامت برای پيروان آنان نيز دانسته شده که در هنگام مرگ به سراغ آنان میآید. | آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان، به این شرح درباره اصحاب [[صحیفه ملعونه اول]] تفسیر شده است: اصحاب صحيفه در [[حجةالوداع]] پيماننامهای امضا كردند برای غصب خلافت. عاقبت این عمل برای عاملان آن حسرت و ندامت بوده است. اين حسرت و ندامت برای پيروان آنان نيز دانسته شده که در هنگام مرگ به سراغ آنان میآید. | ||
از ارتباط آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان با اصحاب صحيفه ملعونه، با تکیه بر روایات، نکاتی استفاده شده است: بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در هنگام مرگ و در قيامت و حسرتشان بر گذشته خود. بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در قيامت: خداوند در روز قيامت صحنههاى تكاندهندهاى از عاقبت بانيان انحراف در اسلام به نمايش مىگذارد. گفته شده که ابوبكر هنگام مرگ آیه ۲۹ سوره فرقان را بر زبان آورده است. | از ارتباط آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان با اصحاب صحيفه ملعونه، با تکیه بر روایات، نکاتی استفاده شده است: بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در هنگام مرگ و در قيامت و حسرتشان بر گذشته خود. بيزارى اصحاب صحيفه از يكديگر در قيامت: خداوند در روز قيامت صحنههاى تكاندهندهاى از عاقبت بانيان انحراف در اسلام به نمايش مىگذارد. گفته شده که [[ابوبکر بن ابی قحافه|ابوبكر]] هنگام مرگ آیه ۲۹ سوره فرقان را بر زبان آورده است. | ||
== تفسیر آیات در کلام امام باقر علیه اسلام == | == تفسیر آیات در کلام امام باقر علیه اسلام == | ||
آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان در كلام امام باقر علیه السلام مرتبط با اصحاب [[صحیفه ملعونه اول|صحیفه]] بهطور كامل تفسير شده است: | آیات ۲۵ تا ۲۹ سوره فرقان در كلام امام باقر علیه السلام مرتبط با اصحاب [[صحیفه ملعونه اول|صحیفه]] بهطور كامل تفسير شده است: | ||
* {{قرآن|يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ}}: «روزی که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] | * {{قرآن|يَوْمَ يَعَضُّ الظَّالِمُ عَلى يَدَيْهِ}}: «روزی که ستمکار، دو دست خود را [از شدت اندوه و حسرت به دندان] میگزد»؛ ظالم يعنى ابوبكر. | ||
* {{قرآن|يَقُولُ يا لَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً}}: «میگوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی بهسوی حق بر میگرفتم»، يعنى اى كاش على را با پيامبر پذيرفته بودم.<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۲۹۲-۲۹۴.</ref> | * {{قرآن|يَقُولُ يا لَيْتَنِى اتَّخَذْتُ مَعَ الرَّسُولِ سَبِيلاً}}: «میگوید: ای کاش همراه این پیامبر راهی بهسوی حق بر میگرفتم»، يعنى اى كاش على را با پيامبر پذيرفته بودم.<ref>غدير در قرآن، ج۱، ص۲۹۲-۲۹۴.</ref> | ||
* {{قرآن|يا ليتنى لم اتخذ فلانا خليلا}}: «ای وای، کاش من فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی نمیگرفتم»، فلانى يعنى [[عمر بن خطاب|عمر]]. | |||
{{قرآن|يا ليتنى لم اتخذ فلانا خليلا}}: «ای وای، کاش من فلانی را [که سبب بدبختی من شد] به دوستی | * {{قرآن|لَقَدْ أَضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِى}}: «بیتردید مرا از قرآن پس از آنکه برایم آمد گمراه کرد»؛ ذكر يعنى ولايت. | ||
* {{قرآن|وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولاً}}: «و شیطان همواره انسان را [پس از گمراهکردنش تنها و غریب در وادی هلاکت] وا میگذارد»؛ شيطان يعنى دومی.<ref>بحارالانوار، ج۳۰، ص۱۴۹-۱۵۰.</ref> | |||
{{قرآن|لَقَدْ أَضَلَّنِى عَنِ الذِّكْرِ بَعْدَ إِذْ جاءَنِى}}: | |||
{{قرآن|وَ كانَ الشَّيْطانُ لِلْإِنْسانِ خَذُولاً}}: «و شیطان همواره انسان را [پس از | |||
در آياتى از قرآن رو در رويى ابوبكر و عمر در روز قيامت مطرح شده كه خلق جهان بيزارى آنان از يكديگر را به تماشا خواهند نشست، و آن روزى است كه ما به على مى نازيم. | در آياتى از قرآن رو در رويى ابوبكر و عمر در روز قيامت مطرح شده كه خلق جهان بيزارى آنان از يكديگر را به تماشا خواهند نشست، و آن روزى است كه ما به على مى نازيم. |
ویرایش