آيه ۲۹ ق و غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها

==== نگاه وارونه امت در تولی و تبری پس از پیامبر صلی الله علیه و آله ====

با وجود ارائه چنین برنامه‌ای در توالی و تبری درباره امیرالمؤمنین علیه اسلام، در تاریخ اسلام حقایق خارجی از سوی برخی صحابه و امت اسلامی برخلاف حکم الهی و دستور پیامبر رقم خورد: به فاصله ۸۰ روز از غدير به‌گونه‌‏اى على‏ عليه السلام را ناشناخته انگاشتند و براى خود خليفه انتخاب كردند، چنان که انگار غدیری وجود نداشته است. هر كس از پيروان راستين پيامبر صلى الله عليه و آله به‌فاصله چند روز از شهادت آن حضرت وارد مسجد می‌شد و ابوبكر را بر منبر مى‏‌ديد، بى‏‌اختيار مى‏‌گفت: «اى ابوبكر، آيا فراموش كرده‌اى يا خود را به فراموشى زده‌‏اى»؟<ref>بحارالانوار، ج۲۸، ص۲۱۲؛ الاحتجاج، ج۱، ص۷۷.</ref>

اين خطاب در واقع به همه اصحاب [[سقیفه]] بود كه برخوردشان با اميرالمؤمنين‏ عليه السلام به گونه‏‌اى بود كه گويا اصلاً او را نمى‏‌شناسند و سوابق او را نمى‏‌دانند. چنان براى بيعت به خانه‏‌اش حمله كردند و همسرش را آنچنان مجروح كردند و طناب بر گردنش انداختند و با شمشيرهاى آخته براى دست دادن با ابوبكر بردند كه گويى پيامبر صلى الله عليه و آله دستور چنين كارى را داده است.<ref>كتاب سليم قیس الهلالی، ص۳۵-۴۰.</ref>

از همین جاست که پيامبر صلى الله عليه و آله در غدير لعنت بر چنين نشناسندگان على ‏عليه السلام را ابدى و غير قابل تغيير اعلام فرمود. اين اصول تولى و تبرى آن‌گونه معكوس در سقيفه براى مسلمانان بنيان‌گذارى شد كه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام با تعجب از جامعه اسلامى مى‌‏فرمايد: اعمال باطل اولى و دومى بيش از آن است كه قابل شمارش باشد، ولى با اين همه نزد مردمِ جاهل نقصى برايشان به‌حساب نمى‏‌آيد، و اين دو نفر نزد مردم از پدران و مادران و حتى از خودشان محبوب‌ترند، و نسبت به دشمنان آن دو چنان بغض نشان مى‌‏دهند كه نسبت به دشمنان پيامبر صلى الله عليه و آله نشان نمى‏‌دهند، و از كوچک‌ترين اهانت و كلام ناشايستى نسبت به آن دو چنان پرهيز دارند كه نسبت به پيامبر صلى الله عليه و آله ندارند.<ref>كتاب سليم قیس الهلالی، ص</ref>

كار مسلمانان از زير بناى [[سقیفه]] تا آنجا پيش رفت كه بر فراز [[منبر]] به‌جاى لعنت دشمنان حکم الهی غدیر على بن ابى‏‌طالب‏ عليه السلام را لعن مى‏‌كردند و با اين عمل به خدا تقرب مى‏‌جستند. اينجاست كه اميرالمؤمنين‏ عليه السلام مى‏‌فرمايد: تعجب است از آن محبتى كه از آن دو نفر در قلوب اين امت پر شده، و همچنين محبت كسانى كه آنان را از راه پروردگارشان مانع شدند و از دينشان بازگرداندند. به خدا قسم، اگر اين امت تا روز [[قیامت]] بر روى پاهايشان روى خاک بايستند و خاكستر بر سر بريزند و به درگاه خداوند زارى نمايند و نفرين نمايند كسانى را كه آنان را گمراه كردند و از راه خدا مانع شدند و به آتش جهنم دعوتشان كردند و آنان را در معرض نارضايتى پروردگارشان قرار دادند و با جرمى كه مرتكب شدند عذاب خدا را بر آنان واجب نمودند، باز هم در اين لعنت و نفرين كوتاهى كرده‌‏اند.<ref>كتاب سليم: ص ۲۵۰.</ref>