حارث بن نعمان فهری: تفاوت میان نسخه‌ها

در آن لحظات هم گفتار منكر غدير و هم پاسخ دندان شكن الهى عجيب بود، و توانست امضاى الهى را در قاطع‏ترين شكل آن به همه جهانيان نشان دهد. پيش‏بينى و برنامه‏ريزى اين مرحله از مراسم غدير فراتر از آن بود كه به عنوان يك پاسخ كوتاه به يك معترض بيجا مطرح شود.

در واقع اعتراض حارث فهرى به نيابت از همه كسانى بود كه از آن روز تا قيامت تصميم مخالفت و دشمنى با غدير داشتند، همان گونه كه پاسخ خداوند قاطعيت حضرت جلالش را در حمايت از غدير به همه فهماند؛ و به همين جهت خبر آن از دو سو در متن قرآن جاى گرفت.

ماجراى حارث فهرى در شرايطى اتفاق افتاد كه آن همه مقدمه چينى براى غدير در طول مراسم حج و بعد از آن انجام گرفته بود، و آن سخنرانى مفصل و فراگير توسط پيامبرصلى الله عليه وآله ايراد شده بود، و آن مراسم سه روزه بيعت و برنامه‏هاى كنار آن صورت گرفته بود.

در چنان شرايطى كه مقارن با ساعات پايانى توقف در غدير بود، براى هيچ كس به هيچ وجهى شبهه و شكى باقى نمانده بود كه مراسم غدير به امر مستقيم الهى اجرا شده و تأكيد خاصى از طرف پروردگار درباره آن وجود داشته است؛ تا آنجا كه درباره‏اش »واِنْ لَمْ تَفْعَلْ فَما بَلَّغْتَ رِسالَتَهُ« فرموده است.

در واقع اين منافقين بودند كه به حكم »الْيَوْمَ يَئِسَ الَّذينَ كَفَرُوا مِنْ دينِكُمْ« ، وقتى هر تلاش مذبوحانه‏اى را به اجرا گذاشتند و با شكست رو به رو شدند، در آن لحظات آخر با درماندگى تمام آخرين تير خود را نشانه‏گيرى كردند.

يك گروه دوازده نفرى به سركردگى حارث فهرى نزد پيامبرصلى الله عليه وآله آمدند، و او به نمايندگىِ آنان از پيامبرصلى الله عليه وآله پرسيد: آيا اينكه درباره على بن ابى‏طالب گفتى: »مَنْ كُنْتُ مَوْلاهُ فَهذا عَلِىٌّ مَوْلاهُ ...« از جانب پروردگار بود يا از پيش خود گفتى؟!

اينجا بود كه بايد امضاى الهى با نشان دادن گستره آن به همه مردم تبيين مى‏شد تا اين شبهه براى ابد محو گردد. حضرت به دقت مسير طى شده پيام رسانى غدير را توضيح داده فرمود:

خداوند به من وحى كرده، و واسطه بين من و خدا جبرئيل است، و من اعلان كننده پيام خدا هستم، و بدون اجازه پروردگارم خبرى را اعلان نمى‏كنم.

در اين پاسخ كوتاه پيامبرصلى الله عليه وآله هم وَحيانى بودن غدير و هم اجازه خاص پروردگار را درباره آن اعلان كرد.

اينجا بود كه حارث فهرى باطن نفاق را تا ابديت در معرض ديدگان بشريت گذاشت، كه طاقت شنيدن حق را ندارد و به هر قيمتى حاضر به پايمال كردن آن است! حارث گفت: »خدايا، اگر آنچه محمد مى‏گويد حق و از جانب توست سنگى از آسمان بر ما ببار يا عذاب دردناكى بر ما بفرست« !

اكنون عذاب از طرف دشمن درخواست شده بود، اما كسى انتظار پذيرفته شدن آن را از سوى خدا و رسول نداشت. به عبارت ديگر تا كنون دشمنان بسيارى در معرض چنين عذابى بودند، ولى در اتمام حجت الهى فقط ابلاغ كافى است و نيازى به نزول عذاب نيست. اما در مورد غدير بلافاصله پاسخ الهى رسيد تا مباهله مطرح شده بى‏نتيجه نماند.

عصر روز بيستم ذى‏الحجه ماجراى اصحاب فيل تكرار شد و خدا با سنگ‏هاى آسمانى از دشمن غدير استقبال كرد. همين كه سخن حارث تمام شد و به راه افتاد، خدا سنگى از آسمان بر او فرستاد كه از سرش وارد شد و تمام وجودش را در نورديد، و در حضور صد و بيست هزار نفر او را نقش زمين ساخت و همانجا هلاك شد.

خدايى كه رخدادهاى غير منتظره غدير را هم پيش بينى كرده بود، در كنار آيه »يا اَيُّهَا الرَّسُولُ بَلِّغْ ...« و آيه »الْيَوْمَ اَكْمَلْتُ لَكُمْ دينَكُمْ« اين بُعد اعظم غدير را در متن قرآن جاودانه ساخت، تا نسل‏هاى آينده در كنار آن دو آيه، اين دو آيه را هم ببينند و حكايت آن را بشنوند.

آيه اول سخن حارث را نقل مى‏كرد: »وَ اِذْ قالُوا اللَّهُمَّ اِنْ كانَ هذا هُوَ الْحَقُّ مِنْ عِنْدِكَ فَاَمْطِرْ عَلَيْنا حِجارَةً مِنَ السَّماءِ اَوِ ائْتِنا بِعَذابٍ اَليمٍ )انفال /  33) : »و آنگاه كه گفتند: »خدايا، اگر اين )غدير( حقى از طرف توست سنگى از آسمان بر ما ببار يا عذاب دردناكى بر ما بفرست« .