مِنی: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۸: | خط ۸: | ||
حضرت با حضور هفتصد نفر<ref>در كتاب احتجاج: هزار نفر.</ref> اجتماع بزرگى در خيمه خود تشكيل داد، كه دويست نفر آنان [[اصحاب ائمه علیهم السلام|اصحاب]] پيامبرصلى الله عليه وآله اكثر آنان از [[تابعین]] بودند. سپس افرادى را فرستاد و فرمود: احدى از اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله كه معروف به صلاح و [[عبادت]] هستند و امسال به حج آمده اند را ترک نكنيد و آنها را نزد من جمع نماييد. | حضرت با حضور هفتصد نفر<ref>در كتاب احتجاج: هزار نفر.</ref> اجتماع بزرگى در خيمه خود تشكيل داد، كه دويست نفر آنان [[اصحاب ائمه علیهم السلام|اصحاب]] پيامبرصلى الله عليه وآله اكثر آنان از [[تابعین]] بودند. سپس افرادى را فرستاد و فرمود: احدى از اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله كه معروف به صلاح و [[عبادت]] هستند و امسال به حج آمده اند را ترک نكنيد و آنها را نزد من جمع نماييد. | ||
حضرت در آن مجلس براى خطابه بپاخاست و پس از حمد و ثناى الهى، از اقدامات معاويه بر ضد اميرالمؤمنين عليه السلام اظهار ناراحتى شديد كرد و سپس شروع به شمردن [[مناقب]] آن حضرت نمود. امام عليه السلام در همه موارد مردم را بر صدق گفتار خود قسم مى داد و همه اقرار مى كردند. از جمله مسئله غدير را مطرح كرد. | حضرت در آن مجلس براى خطابه بپاخاست و پس از حمد و ثناى الهى، از اقدامات معاويه بر ضد اميرالمؤمنين عليه السلام اظهار ناراحتى شديد كرد و سپس شروع به شمردن [[مناقب]] آن حضرت نمود. امام عليه السلام در همه موارد مردم را بر صدق گفتار خود [[قسم]] مى داد و همه اقرار مى كردند. از جمله مسئله غدير را مطرح كرد. | ||
[[امام حسین علیه السلام]] در مقابل آنان براى خطابه ايستاد و خدا را حمد و ثنا گفت و سپس فرمود: اما بعد، اين طغيانگر درباره ما و شيعيانمان آنچه ديديد و مى دانيد و حاضر بوده ايد روا داشت! من مى خواهم از شما مطالبى را سؤال كنم. اگر راست گفتم مرا [[تصدیق]] كنيد و اگر دروغ گفتم تكذيب كنيد. | [[امام حسین علیه السلام]] در مقابل آنان براى خطابه ايستاد و خدا را حمد و ثنا گفت و سپس فرمود: اما بعد، اين طغيانگر درباره ما و شيعيانمان آنچه ديديد و مى دانيد و حاضر بوده ايد روا داشت! من مى خواهم از شما مطالبى را سؤال كنم. اگر راست گفتم مرا [[تصدیق]] كنيد و اگر دروغ گفتم تكذيب كنيد. | ||
نسخهٔ ۲۵ ژانویهٔ ۲۰۲۲، ساعت ۱۸:۲۰
اتمام حجت با غدير در منى[۱]
يكى از شاخص هاى زندگى معصومین علیهم السلام تبلیغ غدير به شكل هاى مختلف است. از جمله تبليغ غدير توسط امام حسين عليه السلام در مِنا در مراسم حج است كه ذيلاً به بيان آن مى پردازيم:
شرايط شديد تقيه در زمان معاويه بر كسى پوشيده نيست، و هر چه به آخر دوران او نزديكتر مى شويم جو حاكم سختتر مى شود. اما حضرت سيدالشهداءعليه السلام همين موقعيت را براى تبليغ غدير در جمع شخصيت هاى اسلامى آن زمان انتخاب فرموده است.
يک سال قبل از مرگ معاویه مطابق است با يک سال قبل از واقعه عاشورا، امام حسين عليه السلام به همراه عبداللَّه بن عباس و عبداللَّه بن جعفر به حج رفتند. حضرت مردان و زنان بنی هاشم و دوستان و شيعيانشان را كه به حج آمده بودند و نيز گروهى از انصار را كه حضرت و اهل بيتش آنان را مى شناختند جمع كرد.
حضرت با حضور هفتصد نفر[۲] اجتماع بزرگى در خيمه خود تشكيل داد، كه دويست نفر آنان اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله اكثر آنان از تابعین بودند. سپس افرادى را فرستاد و فرمود: احدى از اصحاب پيامبرصلى الله عليه وآله كه معروف به صلاح و عبادت هستند و امسال به حج آمده اند را ترک نكنيد و آنها را نزد من جمع نماييد.
حضرت در آن مجلس براى خطابه بپاخاست و پس از حمد و ثناى الهى، از اقدامات معاويه بر ضد اميرالمؤمنين عليه السلام اظهار ناراحتى شديد كرد و سپس شروع به شمردن مناقب آن حضرت نمود. امام عليه السلام در همه موارد مردم را بر صدق گفتار خود قسم مى داد و همه اقرار مى كردند. از جمله مسئله غدير را مطرح كرد.
امام حسین علیه السلام در مقابل آنان براى خطابه ايستاد و خدا را حمد و ثنا گفت و سپس فرمود: اما بعد، اين طغيانگر درباره ما و شيعيانمان آنچه ديديد و مى دانيد و حاضر بوده ايد روا داشت! من مى خواهم از شما مطالبى را سؤال كنم. اگر راست گفتم مرا تصدیق كنيد و اگر دروغ گفتم تكذيب كنيد.
آنگاه امام حسين عليه السلام چيزى از آنچه خداوند درباره آنان از قرآن نازل كرده ترک نكرد مگر آنكه تلاوت نمود و تفسير كرد.
سليم مى گويد: از جمله آنچه حضرت آنان را قسم داد و آنان را متذكر شد اين بود كه فرمود: شما را به خدا قسم مى دهم، آيا مى دانيد كه پيامبرصلى الله عليه وآله در روز غدير خم او را منصوب كرد و ولايت را براى او اعلام نمود و فرمود: «بايد حاضر به غايب خبر دهد» ؟ گفتند: آرى به خدا قسم.[۳]
اين اقرار در حكم تبليغ ۲۰۰ نفر از حاضرين غدير در مجلسى بود كه در ايام حج و با حضور ۵۰۰ نفر ديگر از بزرگان تشكيل شده بود.[۴]