مؤمن در خطبه غدیر: تفاوت میان نسخه‌ها
بدون خلاصۀ ویرایش |
بدون خلاصۀ ویرایش |
||
| خط ۱: | خط ۱: | ||
پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازى از بخش چهارم [[خطبه غدیر]]، [[تقوی]] و [[ایمان]] و [[اخلاص]] را مظهر ولاى على عليه السلام و شقاوت را از آنِ [[دشمنان اهل بیت علیهم السلام|مبغضین]] على عليه السلام دانست. | پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازى از بخش چهارم [[خطبه غدیر]]، [[تقوی]] و [[ایمان]] و [[اخلاص]] را مظهر ولاى على عليه السلام و شقاوت را از آنِ [[دشمنان اهل بیت علیهم السلام|مبغضین]] على عليه السلام دانست. | ||
در فراز بعد با قرائت سوره عصر قسم ياد كرد كه مصداق | در فراز بعد با قرائت سوره عصر قسم ياد كرد كه مصداق {{قرآن|وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ}}در آخر اين سوره على بن ابى طالب عليه السلام است. | ||
اَلا وَ اِنَّهُ لا يُبْغِضُ عَلِيّاً اِلاّ شَقِىٌّ، وَ لا يُوالى عَلِيّاً اِلاّ تَقِىٌّ، وَ لا يُؤمِنُ بِهِ اِلاّ مُؤمِنٌ مُخْلِصٌ. وَ فى عَلِىٍّ وَ اللَّهِ نَزَلَتْ سُورَةُ الْعَصْرِ | {{متن عربی|اَلا وَ اِنَّهُ لا يُبْغِضُ عَلِيّاً اِلاّ شَقِىٌّ، وَ لا يُوالى عَلِيّاً اِلاّ تَقِىٌّ، وَ لا يُؤمِنُ بِهِ اِلاّ مُؤمِنٌ مُخْلِصٌ. وَ فى عَلِىٍّ وَ اللَّهِ نَزَلَتْ سُورَةُ الْعَصْرِ}} {{قرآن|بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، وَ الْعَصْرِ، اِنَّ الاِنْسانَ لَفى خُسْرٍ}} {{متن عربی|اِلاّ عَلِىٌّ الَّذى آمَنَ وَ رَضِىَ بِالْحَقِّ وَ الصَّبْرِ}} | ||
بدانيد كه با على دشمنى نمى كند مگر شقى و با على دوستى نمى كند مگر با تقوی، و به او ايمان | بدانيد كه با على دشمنى نمى كند مگر شقى و با على دوستى نمى كند مگر با تقوی، و به او ايمان نمى آورد مگر مؤمن مخلص. به خدا قسم درباره على نازل شده است سوره «و العصر»: «قسم به عصر، انسان در زيان است» مگر على كه ايمان آورد و به حق و صبر راضى شد. | ||
== منبع == | == منبع == | ||
سخنرانى استثنائى غدير: ص ۱۷۹ - ۱۸۶. | سخنرانى استثنائى غدير: ص ۱۷۹ - ۱۸۶. | ||
نسخهٔ کنونی تا ۴ ژانویهٔ ۲۰۲۴، ساعت ۱۴:۰۵
پيامبر صلى الله عليه و آله در فرازى از بخش چهارم خطبه غدیر، تقوی و ایمان و اخلاص را مظهر ولاى على عليه السلام و شقاوت را از آنِ مبغضین على عليه السلام دانست.
در فراز بعد با قرائت سوره عصر قسم ياد كرد كه مصداق 
وَ تَواصَوْا بِالْحَقِّ وَ تَواصَوْا بِالصَّبْرِ 
در آخر اين سوره على بن ابى طالب عليه السلام است.
«اَلا وَ اِنَّهُ لا يُبْغِضُ عَلِيّاً اِلاّ شَقِىٌّ، وَ لا يُوالى عَلِيّاً اِلاّ تَقِىٌّ، وَ لا يُؤمِنُ بِهِ اِلاّ مُؤمِنٌ مُخْلِصٌ. وَ فى عَلِىٍّ وَ اللَّهِ نَزَلَتْ سُورَةُ الْعَصْرِ» بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحيمِ، وَ الْعَصْرِ، اِنَّ الاِنْسانَ لَفى خُسْرٍ «اِلاّ عَلِىٌّ الَّذى آمَنَ وَ رَضِىَ بِالْحَقِّ وَ الصَّبْرِ»
بدانيد كه با على دشمنى نمى كند مگر شقى و با على دوستى نمى كند مگر با تقوی، و به او ايمان نمى آورد مگر مؤمن مخلص. به خدا قسم درباره على نازل شده است سوره «و العصر»: «قسم به عصر، انسان در زيان است» مگر على كه ايمان آورد و به حق و صبر راضى شد.
منبع
سخنرانى استثنائى غدير: ص ۱۷۹ - ۱۸۶.